اِرمیا 39 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

سقوط اورشلیم

¹ در ماه دهم از نهمین سال سلطنت صِدِقیا پادشاه یهودا، نبوکدنصر پادشاه بابِل با تمام سپاه خود به اورشلیم حمله کرد.

² در روز نهم از ماه چهارم، در یازدهمین سال سلطنت صِدِقیا، دیوار شهر شکسته شد.

³ وقتی اورشلیم به تصرّف بابِلی‌ها درآمد، افسران پادشاه بابِل از جمله نِرگال شرآصر و سمگرنبو و سَرسِکیم و یک نِرگال شرآصر دیگر در جلوی دروازۀ میانی مستقر شدند.

⁴ وقتی صِدِقیای پادشاه و سربازانش این وضع را دیدند، سعی کردند شبانه از شهر فرار کنند. آن‌ها از راه باغچه‌های کاخ بیرون رفتند، و از راه دروازه‌ای که دو دیوار را به هم می‌پیوست، گذشتند و به‌طرف دشت اُردن فرار کردند.

⁵ امّا ارتش بابِل به‌دنبال آن‌ها رفت و صِدِقیا را در دشت‌های نزدیک اریحا دستگیر نمود. بعد او را به حضور نبوکدنصر که در شهر ربله واقع در سرزمین حَمات بود، بردند و نبوکدنصر در آنجا حکم مجازات او را صادر کرد.

⁶ در ربله او دستور داد پسران صِدِقیا را در برابر چشمان پدرشان بکُشند. او همچنین دستور داد تمام درباریان یهودا کشته شوند.

⁷ و آن‌ها چشمان صِدِقیا را کور نمودند و او را به زنجیر کشیده به بابِل بردند.

⁸ در همین حال، بابِلی‌ها کاخ سلطنتی‌ و خانه‌های مردم را به آتش کشیدند و دیوارهای شهر را خراب کردند.

⁹ در آخر، نِبوزَرادان، فرماندۀ سپاه بابِل، مردمی را که در شهر باقی مانده بودند به‌ همراه کسانی‌ که به او پناه برده بودند، به‌عنوان اسیر به بابِل بُرد.

¹⁰ فقط فقیرانی که مالک هیچ‌چیزی نبودند، در یهودا باقی ماندند و او تاکستان‌ها و مزرعه‌های را به آن‌ها داد.

آزادی اِرمیا

¹¹ امّا نبوکدنصر به نِبوزَرادان، فرماندۀ سپاهش، چنین دستور داد:

¹² «برو اِرمیا را پیدا کن و از او به‌خوبی مواظبت کن. به او آسیبی مرسان، بلکه آنچه می‌خواهد، برایش انجام بده.»

¹³ پس نِبوزَرادان به اتّفاق سرداران سپاه یعنی نِبوشَزْبان و نِرگال شرآصر و سایر افسران پادشاه بابِل

¹⁴ مرا از محوطۀ کاخ بیرون آوردند و تحت توجّه جِدَلیا پسر اَخیقام و نوۀ شافان قرار دادند تا من در امنیّت و سلامتی به خانۀ خودم بازگردم. پس من در آنجا در میان مردم ساکن شدم.

امید برای عبدمَلک

¹⁵ زمانی‌‌که من هنوز در محوطۀ کاخ زندانی بودم، خداوند به من گفت

¹⁶ تا به عِبدمِلِک حَبشی بگویم که خداوند متعال، خدای اسرائیل گفته است: «من همان‌طور که گفته بودم، بر این شهر نه سعادت، بلکه ویرانی خواهم فرستاد، و وقتی این واقع شود، تو در آنجا خواهی بود تا آن‌ را ببینی.

¹⁷ امّا من، خداوند، حافظ تو خواهم بود و تو تسلیم کسانی‌ که از آن‌ها می‌ترسی، نخواهی شد.

¹⁸ من تو را در امنیّت نگاه خواهم داشت و تو کشته نخواهی شد. تو جان سالم به‌در خواهی برد، چون تو به من اعتماد کردی. من، خداوند، چنین گفته‌ام.»