اِرمیا 37 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

درخواست صِدِقیا از اِرمیا

¹ نبوکدنصر پادشاه بابِل، صِدِقیا پسر یوشیا را به‌جای یِهویاکین پسر یِهویاقیم به‌عنوان پادشاه یهودا تعیین کرد.

² امّا نه صِدِقیا به پیامی که خداوند به من داده بود، گوش داد و نه درباریان و نه مردم عادی.

³ صِدِقیای پادشاه، یهوکل، پسر شِلِمیا، و صَفَنیای کاهن، پسر مَعَسیا، را نزد من فرستاد تا از طرف تمام قوم به حضور یَهْوه، خدایمان دعا کنم.

⁴ در آن زمان من هنوز زندانی نشده بودم و می‌توانستم آزادانه میان مردم بروم.

⁵ ارتش بابِل شهر اورشلیم را در محاصره داشت، امّا وقتی شنیدند ارتش مصر از مرزهای مصر گذشته‌اند، آن‌ها عقب‌نشینی کردند.

⁶ آنگاه یَهْوه، خدای اسرائیل، به من گفت

⁷ تا به صِدِقیا بگویم: «ارتش مصر برای کمک به تو در حرکت است، امّا از وسط راه برخواهد گشت.

⁸ آنگاه بابِلی‌ها برگشته به شهر حمله خواهند کرد و آن‌ را گرفته به آتش خواهند کشید.

⁹ من، خداوند به تو اخطار می‌کنم که خود را فریب ندهی و تصوّر نکنی که بابِلی‌ها دیگر نخواهند آمد، چون آن‌ها خواهند آمد.

¹⁰ اگر تو حتّی بتوانی تمام ارتش بابِل را شکست دهی به‌طوری‌که فقط مجروحان آن‌ها در چادرهای خود بمانند، حتّی آن مجروحان هنوز قادر خواهند بود که برخیزند و تمام شهر را به آتش بکشند.»

اِرمیا دستگیر و زندانی می‌شود

¹¹ ارتش بابِل از اورشلیم عقب‌نشینی کرد، چون ارتش مصر نزدیک می‌شد.

¹² پس من اورشلیم را ترک کردم تا به سرزمین بنیامین بروم و سهم خود را از املاک خانواد‌گی خود بگیرم.

¹³ امّا وقتی به دروازۀ بنیامین رسیدم، افسری به نام یرئیا، پسر شِلِمیا و نوهٔ حَنَنیا، که مسئول نگهبانان آنجا بود، مرا نگاه داشت و به من گفت: «تو به بابِلی‌ها پناه می‌بری!»

¹⁴ من در پاسخ گفتم: «نه این‌طور نیست! من به بابِلی‌ها پناه نمی‌برم.» امّا یرئیا حرف مرا باور نکرد. او مرا دستگیر کرد و به حضور رهبران برد.

¹⁵ آن‌ها از دست من عصبانی بودند و دستور دادند مرا بزنند و در خانه یوناتان، منشی دربار، که خانه‌اش را به‌صورت زندان درآورده بودند‌، زندانی نمودند.

¹⁶ مرا در سیاه چالی در زیرزمین آن خانه برای مدّت زیادی نگاه داشتند.

¹⁷ مدّتی بعد صِدِقیای پادشاه کسی را به‌دنبال من فرستاد و او در کاخ سلطنتی به‌طور خصوصی از من پرسید: «آیا پیامی از جانب خداوند داری؟» جواب دادم: «آری، پیامی دارم. تو به دست پادشاه بابِل تسلیم خواهی شد.»

¹⁸ بعد پرسیدم: «من چه جرمی علیه تو و درباریانت و یا این مردم مرتکب شده‌ام که مرا به زندان انداخته‌ای؟

¹⁹ کجا هستند آن انبیای تو که به تو می‌گفتند که پادشاه بابِل به تو و به کشور حمله نخواهد کرد؟

²⁰ و اکنون، ای اعلیحضرت، از تو خواهش می‌کنم به من گوش کن و هرچه می‌گویم، انجام بده. خواهش می‌کنم مرا به زندان خانۀ یوناتان نفرست. اگر بفرستی حتماً در آنجا خواهم مرد.»

²¹ پس صِدِقیای پادشاه دستور داد مرا در محوطۀ کاخ زندانی کنند. من در آنجا ماندم و تا وقتی‌که ذخیزهٔ نان شهر تمام نشده بود، هر روز یک قرص نان از نانوایی‌ها به من می‌دادند.