اِرمیا 29 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

نامۀ اِرمیا به یهودیان بابِل

¹ من نامه‌ای به کاهنان، انبیا و رهبران قوم و همچنین به بقیّۀ کسانی‌ که نبوکدنصر از اورشلیم به اسارت به بابِل برده بود، نوشتم.

² من آن‌ را بعد از آنکه یِهویاکین پادشاه، مادرش، درباریان و رهبران یهودا و اورشلیم به‌ همراه پیشه‌وران و کارگران ماهر به اسارت رفته بودند، نوشتم.

³ من آن نامه را به اِلِعاسَه، پسر شافان و جِمَریا پسر حِلقیا، یعنی سفیرانی که صِدِقیا، پادشاه یهودا، نزد نبوکدنصر پادشاه بابِل فرستاد، دادم. متن نامه چنین بود:

⁴ «خداوند متعال، خدای اسرائیل به همۀ کسانی‌ که اجازه داد نبوکدنصر آن‌ها را از اورشلیم به بابِل به اسارت ببرد، چنین می‌گوید:

⁵ 'برای خودتان خانه بسازید و در آن ساکن شوید. در باغ‌هایتان کشت و کار کنید و ثمر آن‌ را بخورید.

⁶ ازدواج کنید و صاحب فرزندان شوید. بعد بگذارید فرزندان شما ازدواج کنند تا آن‌ها هم دارای فرزند شوند. باید تعداد شما افزون شود، نه کم.

⁷ برای رونق و سعادت شهرهایی که من شما را به آنجا به اسارت فرستاده‌ام، بکوشید. برای آن‌ها نزد من دعا کنید، چون اگر آن‌ها کامیاب شوند، شما هم کامیاب خواهید بود.

⁸ من خداوند متعال، خدای اسرائیل به شما می‌گویم از کسانی‌ که در میان شما به نام نبی یا به هر نام دیگری ادّعا می‌کنند که آینده را پیشگویی می‌کنند، بر حذر باشید و فریب آن‌ها را نخورید. به خواب‌های آن‌ها اعتنایی نکنید.

⁹ آن‌ها به نام من به شما دروغ می‌گویند. من آن‌ها را نفرستادم. من، خداوند چنین گفته‌ام.'

¹⁰ «خداوند می‌گوید، 'وقتی دورۀ هفتاد سالۀ اسارت بابِل به پایان برسد، من نگرانی و توجّه خودم را نسبت به شما نشان خواهم داد و من به عهد خود وفا خواهم کرد و شما را به سرزمین خودتان برخواهم ‌گردانید.

¹¹ تنها من هستم که از سرنوشتی که برای شما تعیین کرده‌ام، آگاهم، سرنوشتی که برای شما رفاه و سعادت می‌آورد نه مصیبت، تا این‌که آیندهٔ امیدبخشی را به شما عطا کنم.

¹² آنگاه شما به‌سوی من برخواهید گشت، حاجت خودتان را از من خواهید خواست و من حاجت شما را بر‌آورده خواهم کرد.

¹³ شما مرا خواهید طلبید و مرا خواهید یافت، چون از صمیم قلب خواهان من خواهید بود.

¹⁴ آری، من می‌گویم شما مرا خواهید یافت و من شما را به سرزمین خودتان برخواهم گردانید. من شما را از تمام ممالک و از هر جایی که شما را پراکنده‌ کرده‌ام، جمع خواهم کرد و شما را به همان جایی که قبل از اسارت زندگی می‌کردید، برخواهم گردانید. من، خداوند، چنین گفته‌ام.'

¹⁵ «شما می‌گویید خداوند به شما در بابِل انبیایی داده است.

¹⁶ به سخنان خداوند دربارۀ پادشاهی که امروز بر مملکتی حکومت می‌کند که روزی داوود حکمران آن بود، و به گفتار او دربارۀ مردم این شهر که هنوز بستگان شما، یعنی آن‌هایی که به اسارت نرفته‌اند، در آن زندگی می‌کنند، گوش دهید.

¹⁷ خداوند متعال می‌گوید، 'من آن‌ها را گرفتار جنگ و گرسنگی و بیماری خواهم کرد؛ من آن‌ها را مثل انجیر بسیار بدی خواهم ساخت که قابل خوردن نیستند.

¹⁸ من با جنگ، گرسنگی و بیماری آن‌ها را تعقیب خواهم کرد، به‌طوری‌که تمام ملّت‌ها از مشاهدۀ آن‌ها به وحشت بیفتند. آن‌ها را به هرکجا بفرستم، مردم از آنچه بر آن‌ها واقع شده است، در ترس و وحشت فرو خواهند رفت. آن‌ها مورد تمسخر دیگران واقع می‌شوند و نام آن‌ها را مثل لعن و نفرین به کار خواهند برد.

¹⁹ این بلاها بر سر آن‌ها خواهد آمد چون به پیام‌هایی که من مکرراً توسط بندگانم، انبیا، برایشان فرستادم، توجّهی نکردند. آن‌ها نخواستند به سخنان من گوش دهند.

²⁰ شما، یعنی تمام کسانی‌ که من شما را به بابِل تبعید کردم، به آنچه من، خداوند، می‌گویم گوش دهید.'

²¹ «خداوند متعال، خدای اسرائیل دربارۀ اَخاب، پسر قُولایا، و صِدِقیا، پسر مَعَسیا، کسانی‌ که در نام خداوند به شما دروغ می‌گویند، گفته است که او آن‌ها را تسلیم نبوکدنصر پادشاه بابِل خواهد کرد و او در برابر چشمان شما آن‌ها را خواهد کشت.

²² هرگاه کسانی‌ که از اورشلیم به اسارت به بابِل برده شده بودند، بخواهند به کسی نفرین کنند، خواهند گفت، 'خداوند با تو همان‌طور عمل کند که با صِدِقیا و اَخاب کرد، یعنی کسانی‌ که به‌وسیلهٔ پادشاه بابِل زنده سوزانده شدند.'

²³ سرنوشت آن‌ها همین خواهد بود. چون آن‌ها مرتکب زنا شده‌اند و در نام من دروغ گفته‌اند. این خلاف ارادۀ خداوند بود. او می‌داند آن‌ها چه کرده‌اند و شاهد کارهای آن‌ها است. خداوند چنین گفته است.»

نامۀ شِمَعیا

^24-25 خداوند متعال، خدای اسرائیل، پیغامی به من داد برای شِمعیای نحلامی، که نامه‌ای به امضای خودش به همۀ مردم اورشلیم و همچنین به صَفَنیای کاهن، پسر مَعَسیا، و به سایر کاهنان فرستاده بود. او در این نامه به صَفَنیا و شِمَعیا چنین نوشته بود:

²⁶ «خداوند تو را به‌جای یهویاداع به کهانت رسانیده است و تو اکنون سرپرست امور معبدِ بزرگ هستی. وظیفۀ تو است که تمام دیوانگانی را که ادّعای نبوّت می‌کند، با زنجیر ببندی و به گردنشان قلّاده‌ای آهنین بیاندازی.

²⁷ تو چرا چنین کاری در مورد اِرمیای عَناتوتی که ادّعای نبوّت می‌کند، انجام نداده‌ای؟

²⁸ باید جلوی او گرفته شود چون او به مردم در بابِل گفته است که دوران اسارت آن‌ها طولانی خواهد بود و آن‌ها باید برای خودشان خانه بسازند و در آنجا زندگی کنند، در باغ‌هایشان نهال بکارند و از میوۀ آن بخورند.»

²⁹ صَفَنیا نامه را برای من خواند

³⁰ و بعد از آن خداوند به من گفت که

^31-32 این پیام را دربارهٔ شِمَعیا به تمام اسیرانی که در بابِل هستند بفرستم: «من خداوند، شِمَعیا و فرزندانش را تنبیه خواهم کرد. من او را نفرستادم، امّا او به شما چنین وانمود کرد که یک نبی است. او دیگر در بین شما فرزندانی نخواهد داشت. او آن‌قدر زنده نخواهد ماند تا خیر و برکاتی را که برای قوم خود خواهم آورد، ببیند؛ چون او آن‌ها را بر ضد من برانگیخت. من، خداوند، چنین گفته‌ام.»