اِرمیا 20 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

اختلاف اِرمیا با فَحشور کاهن

¹ وقتی فَشحور کاهن، پسر اِمّیر، که رئیس محافظان معبدِ بزرگ بود پیام مرا شنید،

² دستور داد مرا بزنند و نزدیک دروازۀ بنیامین بالایی در معبدِ بزرگ مرا با کُنده و زنجیر ببندند.

³ صبح روز بعد، وقتی فَشحور مرا از بند رها کرد، به او گفتم: «فَشحور نامی نیست که خداوند به تو داده باشد. او تو را 'وحشت از هر طرف' نامیده است.

⁴ خداوند خودش گفته است: «من تو را موجب وحشت خودت و دوستانت خواهم ساخت؛ و تو خواهی دید چگونه همۀ آن‌ها با شمشیر دشمنانشان کشته می‌شوند. من تمام مردم یهودا را تسلیم پادشاه بابِل خواهم کرد؛ او گروهی را به اسارت خواهد برد و عدّه‌ای را خواهد کشت.

⁵ من همچنین اجازه خواهم داد تا دشمنان تمام ثروت و املاک شهر، حتّی ذخایر پادشاهان یهودا، را غارت کرده همه‌‌چیز را به بابِل منتقل کنند.

⁶ و تو، ای فَشحور، تو و همهٔ خانواده‌ات به اسارت افتاده به بابِل برده خواهید شد. تو در آنجا خواهی مُرد و همراه دوستانت که دروغ‌های بسیار به آن‌ها گفته‌ای، دفن خواهی شد.»

گِلۀ اِرمیا

⁷ ای خداوند، تو مرا فریب دادی، و من فریب خوردم. تو از من قوی‌تر هستی و بر من غالب شده‌ای. همه مرا مسخره می‌کنند و تمام روز به من می‌خندند.

⁸ هر جا سخن می‌گویم، باید فریاد بزنم و با صدای بلند بگویم: «خشونت! ویرانی!» ای خداوند، به‌خاطر اعلام پیام تو، من دائماً مورد استهزاء و تحقیر دیگران هستم.

⁹ هرگاه می‌گویم: «من خداوند را فراموش می‌کنم و دیگر از جانب او سخنی نخواهم گفت،» آنگاه پیام تو مثل آتشی اعماق وجود مرا می‌سوزاند. می‌کوشم در برابر آن مقاومت بکنم، امّا توانایی آن‌ را ندارم.

¹⁰ می‌شنوم که همه نجواکنان می‌گویند: «وحشت همه‌جا را فراگرفته است، بیایید از دست او به مقامات شکایت کنیم.» حتّی دوستان نزدیک من در انتظار سقوط من می‌باشند. آن‌ها می‌گویند: «شاید بتوان او را فریب داد و به دام انداخت تا از او انتقام بگیرم.»

¹¹ امّا تو، ای خداوندِ قادر و توانا، با من هستی، و آنانی‌ که به من جفا می‌کنند، خواهند افتاد. آن‌ها برای همیشه رسوا خواهند شد، چون نمی‌توانند موفّق شوند. شرمساری آن‌ها هیچ‌وقت فراموش نخواهد شد.

¹² امّا تو، ای خداوند متعال، انسان‌ها را به‌طور عادلانه می‌سنجی؛ تو از دل‌ها و ذهن‌های آن‌ها آگاهی. پس بگذار تا ببینم چگونه از دشمنانم انتقام می‌گیری، چون من دادخواست خود را به دست‌های تو واگذار می‌کنم.

¹³ در حمد خداوند بسرایید! خداوند را ستایش کنید! او مظلومان را از دست ستمکاران خلاص می‌کند.

¹⁴ لعنت بر آن روزی که من به دنیا آمدم! و نفرین بر روزی که مادرم مرا زایید!

¹⁵ لعنت بر کسی که مژدۀ تولّد مرا به پدرم رسانید و به او گفت: «فرزندت به دنیا آمد؛ او پسر است.»

¹⁶ کاش او هم گرفتار سرنوشت همان شهرهایی شود که خداوند بدون ترحّم از بین برد. باشد که او هر صبحگاه فریادهای وحشت‌آور و هنگام ظهر شیپور جنگ را بشنود،

¹⁷ چون او قبل از تولّدم مرا نکُشت تا رحم مادرم قبر من شود.

¹⁸ چرا من به دنیا آمدم؟ آیا برای تحمّل غم و ناراحتی و با شرمساری مُردن به این دنیا آمدم؟