اِرمیا 14 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

خشک‌سالی شدید

¹ خداوند در مورد خشک‌سالی به من گفت:

² «یهودا سوگوار است و شهروندانش در حال مرگند. مردم از اندوه به روی زمین افتاده‌اند، و مردم اورشلیم برای کمک فریاد برمی‌آورند.

³ ثروتمندان، نوکران خود را به‌دنبال آب می‌فرستند؛ آن‌ها به آب‌انبارها می‌روند، ولی اثری از آب نمی‌یابند، و با کوزه‌های خالی برمی‌گردند؛ ناامید و پریشان، صورت‌های خود را می‌پوشانند.

⁴ چون بارانی نباریده و زمین خشک شده، زارعین دلشکسته‌اند، و صورت‌های خود را پنهان می‌کنند.

⁵ در صحرا، آهوی مادر نوزاد خود را رها کرده چون علفی نیست.

⁶ الاغ‌های وحشی بر فراز تپّه‌ها می‌ایستند و مثل شغالان لَه‌لَه می‌زنند، و چون غذایی نخورده‌اند، بینایی خود را از دست می‌دهند.

⁷ مردم فریاد برمی‌آورند و می‌گویند: 'اگرچه گناهانمان ما را محکوم می‌کنند، ای خداوند، طبق وعده‌ات به داد ما برس. بارها از تو روگردانیده‌ایم و بر ضد تو گناه ورزیده‌ایم.

⁸ تو تنها امید قوم اسرائیل هستی؛ تو کسی هستی که ما را از این مصیبت نجات می‌دهد. چرا تو در سرزمین ما مثل یک بیگانه هستی، مثل مسافری که فقط یک‌شب در اینجا می‌ماند؟

⁹ چرا مثل کسی رفتار می‌کنی که گویا غافلگیر شده است، مثل سربازی که قادر به کمک نیست؟ ای خداوند، تو مسلّماً با ما هستی! ما قوم تو هستیم؛ ما را ترک نکن.'»

¹⁰ خداوند دربارۀ این مردم می‌گوید: «آن‌ها مایلند از حضور من بگریزند و نمی‌توانند خود را کنترل کنند. از‌این‌رو من از آن‌ها خشنود نیستم. من خطاهای آن‌ها را به یاد خواهم آورد و آن‌ها را به‌خاطر گناهانشان مجازات خواهم کرد.»

¹¹ خداوند به من گفت: «از من نخواه که به این مردم کمک کنم.

¹² حتّی اگر آن‌ها روزه بگیرند، به فریادهای آن‌ها گوش نخواهم داد. حتّی اگر آن‌ها قربانی‌های سوختنی و هدایای غلّه به حضور من بیاورند، از آن‌ها راضی نخواهم بود. درعوض، من آن‌ها را از طریق جنگ، قحطی و بیماری هلاک خواهم کرد.»

¹³ بعد گفتم: «ای خدای متعال، تو می‌دانی که انبیا به مردم می‌گویند خبری از جنگ و قحطی نخواهد بود. آن‌ها می‌گویند که تو گفته‌ای که در این سرزمین صلح و آرامش خواهد بود.»

¹⁴ خداوند در پاسخ گفت: «انبیا به نام من دروغ می‌گویند. من آن‌ها را نفرستادم و به آن‌ها دستوری ندادم و یک کلمه هم به آن‌ها نگفتم. رؤیاهایی که دربارۀ آن‌ها سخن می‌گویند، از جانب من نیست و پیشگویی‌هایشان همه خیالی و بی‌ارزشند.

¹⁵ من، خداوند به تو می‌گویم با آن انبیایی که من نفرستادم و از جانب من می‌گویند در این سرزمین جنگ و قحطی نخواهد بود، چه خواهم کرد: من آن‌ها را در جنگ و قحطی خواهم کشت.

¹⁶ مردمی هم که این انبیا به آن‌ها نبوّت کرده‌اند، به همین نحو کشته خواهند شد. اجساد آن‌ها در کوچه‌های اورشلیم ریخته می‌شود و کسی نخواهد بود که آن‌ها را دفن کند. آن‌ها همه، از جمله زن‌ها، پسران و دخترانشان دچار همین سرنوشت خواهند شد. من جزای شرارت‌های آن‌ها را خواهم داد.»

¹⁷ خداوند به من دستور داد تا دربارۀ اندوه خودم با مردم صحبت کنم و بگویم: «باشد تا شب و روز از چشمانم اشک جاری شود و هیچ‌وقت از گریستن باز نایستم، چون قوم من به‌شدّت مجروح و عمیقاً آسیب دیده است.

¹⁸ وقتی به مزرعه‌های بیرون از شهر می‌روم، اجساد مردانی را که در جنگ کشته شده‌اند، می‌بینم؛ وقتی به داخل شهرها می‌روم، مردمی را می‌بینم که از گرسنگی در حال مرگ هستند. انبیا و کاهنان همچنان به کار خود ادامه می‌دهند، امّا نمی‌دانند چه می‌کنند.»

التماس مردم به خداوند

¹⁹ خداوندا، آیا یهودا را کاملاً طرد کرده‌ای؟ آیا از مردم صهیون نفرت داری؟ چرا چنان ضربه‌ای به ما وارد کردی که نمی‌توان علاجی برای آن پیدا کرد؟ ما در انتظار صلح بودیم، ولی خبری به ما نرسید؛ ما امید شفا داشتیم، ولی وحشت نصیبمان شد.

²⁰ ای خداوند، ما علیه تو مرتکب گناه شده‌ایم. ما به گناهان خود و به گناهان اجدادمان اعتراف می‌کنیم.

²¹ وعد‌ه‌های خود را به یادآور و از ما متنفّر نباش؛ اورشلیم را که جایگاه تخت پُرجلال خود تو است، رسوا نکن. پیمان خودت را با ما نشکن.

²² هیچ‌کدام از بُت‌های ملّت‌های دیگر نمی‌توانند باران ببارانند. و آسمان بدون تو نمی‌تواند باران بباراند. ای یَهْوه، خدای ما، امید ما به تو است، چون این تو هستی که همۀ این کارها را می‌کنی.