اِرمیا 12 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

پرسش اِرمیا از خداوند

¹ «ای خداوند، اگر با تو وارد بحث شوم، تو همیشه پیروز می‌شوی! باوجوداین، در مورد عدالت از تو پرسشی دارم. چرا بدکاران کامروا و خیانتکاران موفّق‌ می‌شوند؟

² تو آن‌ها را مثل نهال می‌کاری، و آن‌ها ریشه می‌دوانند و رشد کرده میوه می‌دهند. آن‌ها با زبان خود تو را تمجید می‌کنند، ولی در قلب خود از تو دورهستند.

³ امّا، ای خداوند، تو مرا می‌شناسی و هرچه را که انجام می‌دهم، تو می‌بینی و می‌دانی چقدر تو را دوست دارم. این مردمان شریر را مثل گوسفندانی که برای قصّابی می‌برند، از اینجا بیرون ببر، و تا زمان کشتارشان آن‌ها را جدا نگاه‌دار.

⁴ تا به کی این سرزمین ما باید این‌قدر خشک باشد و علف مزرعه‌های ما پژمرده باشد؟ حیوانات و پرندگان هم به‌خاطر شرارت قوم در حال مرگند، قومی که می‌گوید، 'خدا نمی‌بیند ما چه می‌کنیم؟'»

⁵ خداوند گفت: «ای اِرمیا، اگر از مسابقه دادن با پیادگان این‌قدر خسته شده‌ای، چگونه می‌توانی با اسبان مسابقه دهی؟ اگر نمی‌توانی در زمین صاف و هموار روی پای خود بایستی، در جنگل‌های اُردن چه خواهی کرد؟

⁶ حتّی اعضای خانواده‌ات به تو خیانت کرده‌اند، و با هم‌دستی دشمنان به تو حمله می‌کنند. به آن‌ها اعتماد نکن، حتّی اگر آن‌ها دوستانه با تو سخن گویند.»

اندوه خداوند به‌خاطر قومش

⁷ خداوند می‌گوید: «من اسرائیل را ترک و قوم برگزیدۀ خودم را طرد کردم. من قوم محبوب خود را تسلیم دشمنانشان نمودم.

⁸ قوم برگزیدۀ من مخالف من شده‌؛ مثل شیری در جنگل بر من می‌غرّد. از‌این‌رو از او بیزارم.

⁹ قوم برگزیدۀ من مثل پرنده‌ای است که از هر طرف مورد هجوم بازهای شکاری قرار گرفته باشد. حیوانات وحشی را صدا کنید تا بر سر این سفره بنشینند.

¹⁰ بسیاری از فرمانروایان بیگانه، تاکستان مرا ویران و مزراع مرا لگدمال کرده‌اند. سرزمین زیبای مرا به بیابان مبدّل ساخته‌اند،

¹¹ و از آن، زمین بایر به‌وجود آورده‌اند، زمینی متروک و بی‌حاصل! تمام زمین به بیابان بی‌آب‌وعلف تبدیل شده و کسی به آن اهمیّت نمی‌دهد.

¹² از آن سوی بلندی‌های بیابان، مردم برای غارت آمده‌اند. من چنان جنگی در این سرزمین برافروختم که دیگر کسی از آن در امان نخواهد بود.

¹³ قوم من گندم کاشتند ولی علف هرز درو کردند، آن‌ها زحمت زیاد کشیدند، امّا چیزی عایدشان نشد. به‌خاطر غضب من محصولشان از بین رفت.»

وعدۀ خداوند به همسایگان اسرائیل

¹⁴ خداوند می‌گوید: «امّا دربارۀ همسایگان اسرائیل، که میراث قوم من، یعنی زمینی را که من به آن‌ها داده بودم، ویران کردند، چنین می‌گویم. من آن مردمان شریر را مثل گیاهی که از ریشه می‌کَنند، از سرزمینشان بیرون خواهم کرد و مردم یهودا را نجات خواهم داد.

¹⁵ بعد از آنکه آن‌ها را دور ساختم، دوباره نسبت به آن‌ها رحیم خواهم بود؛ تمام ملّت‌ها را به سرزمین‌های خودشان برخواهم گرداند.

¹⁶ اگر با تمام دل آیین قوم مرا بپذیرند، و به نام من سوگند یاد کنند، همان‌طور که روزی به قوم من می‌آموختند به نام بَعَل‌ قسم بخورند، آنگاه آن‌ها هم جزو قوم من خواهند بود و کامیاب خواهند شد.

¹⁷ امّا اگر ملّتی اطاعت نکند، من آن‌ را کاملاً از ریشه قطع کرده از بین خواهم بُرد. من، خداوند چنین گفته‌ام.»