اِشعیا 42 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

بندۀ خداوند

¹ خداوند می‌گوید: «این است خادم من که به او قدرت می‌بخشم، کسی‌ که او را برگزیده‌ام و از او خشنود هستم. من او را از روح خود پُر کرده‌ام، و او عدالت را برای ملّت‌ها خواهد آورد.

² او فریاد نخواهد زد، صدای خود را بلند نخواهد کرد، و کسی سخنان او را در کوچه‌ها نخواهد شنید.

³ او نیِ خمیده را نخواهد شکست و چراغ کم نور را خاموش نخواهد کرد. او عدالت پایدار برای همه به ارمغان خواهد آورد.

⁴ او امید و جر‌أت خود را از دست نخواهد داد تا عدالت را بر تمام روی زمین استوار نماید. مردم سرزمین‌های دوردست با اشتیاق منتظر تعالیم او هستند.»

⁵ خدا آسمان‌ها را آفرید و آن‌ها را گسترش داد، او زمین و هرچه را که در آن زیست می‌کند، شکل داد، و به تمام انسان‌ها زندگی و نَفَس بخشید. اکنون یَهْوه، خدا به بندۀ خود می‌گوید:

⁶ «من، خداوند، تو را خوانده‌ام و به تو قدرت بخشیده‌ام تا عدالت را بر تمام روی زمین اجرا کنی. به‌وسیلهٔ تو، من با تمام مردم جهان پیمانی خواهم بست و به‌وسیلهٔ تو به همۀ ملّت‌ها نوری خواهم بخشید.

⁷ تو چشمان کوران را باز خواهی کرد، و زندانیان را از سیاه‌چال آزاد خواهی نمود.

⁸ «تنها من یَهْوه، خدای تو هستم. هیچ خدایی در جلال من شریک نخواهد شد و هیچ بُتی از ستایش من سهمی نخواهد داشت.

⁹ هرچه پیشگویی کرده بودم، به وقوع پیوسته است. اکنون از چیزهای تازه‌تری ‌قبل از آنکه شروع شوند، به شما خبر می‌دهم.»

سرود ستایش

¹⁰ سرودی تازه برای خداوند بسرایید؛ ای تمامی زمین، در ستایش او بسرایید! دریا و تمامی موجوداتی که در آن زندگی می‌کنند، او را بستایند. ای جزایر دوردست و ساکنان آن‌ها، او را بسرایید.

¹¹ بیابان و شهرهای آن خداوند را بستایند؛ مردم قیدار خداوند را حمد گویند! آن‌ها که در شهر سِلاع زندگی می‌کنند، از فراز کوهستان‌ها فریاد شادی برآورند.

¹² آن‌ها که در سرزمین‌های دوردست زندگی می‌کنند، خداوند را ستایش و تمجید کنند.

¹³ خداوند مثل یک جنگجو به جنگ می‌رود؛ او برای کارزار آماده است. او با فریاد، فرمان جنگ و حمله را می‌دهد، و قدرت خود را به دشمنانش نشان می‌دهد.

خدا قول می‌دهد به قوم خود کمک کند

¹⁴ خدا می‌گوید: «من برای مدّت زیادی آرامش خود را حفظ کردم، و خاموشی و خویشتن‌داری خود را نگاه داشته‌ام؛ اکنون مانند زنی که در درد زایمان است، فریاد می‌زنم.

¹⁵ من کو‌ه‌ها و تل‌ها را ویران و دشت‌های سرسبز و پُردرخت را خشک خواهم کرد. درّه‌های پُرآب را به بیابان مُبدّل خواهم نمود، و خزائن آب ‌آن‌ها را خشک خواهم کرد.

¹⁶ «قوم نابینای خود را در راه‌هایی که هرگز نرفته‌اند، رهبری خواهم کرد. ظلمت آن‌ها را به نور و زمین ناهموار را در برابر آن‌ها هموار خواهم ساخت. این است وعده‌های من، و همۀ آن‌ها واقع خواهند شد.

¹⁷ تمام کسانی‌ که به بُت‌ها توکّل دارند و شمایل را خدا می‌خوانند، پست و شرمسار خواهند شد.»

قوم اسرائیل عبرت نمی‌گیرد

¹⁸ خداوند می‌گوید: «ای قوم ناشنوا، گوش دهید، و ای شمایی که نابینا هستید، با‌دقّت نگاه کنید!

¹⁹ آیا کسی از بندۀ من اسرائیل، کورتر، و کسی از برگزیدۀ من کَرتر است؟

²⁰ ای اسرائیل، تو چیزهای زیادی دیده‌ای، آیا چیزی از آن‌ها آموخته‌ای؟ تو گوش‌هایی داری که می‌شنوند، امّا آیا واقعاً چه چیز شنیده‌ای؟»

²¹ خداوند به‌خاطر عدالت خود خشنود بود تا به شریعت خود شکوه بخشیده آن را جلال دهد.

²² امّا اکنون قومش تاراج شده‌اند؛ آن‌ها در سیاه‌چال‌ها محبوس، و در زندان‌های دوردست، مخفی هستند. اموال آن‌ها را ربوده‌اند و غارت کرده‌اند بدون این‌که کسی برای رهایی آن‌ها بیاید.

²³ کدام‌یک از شما گوش خواهد داد؟ و از این پس با‌دقّت توجّه خواهد کرد؟

²⁴ چه کسی فرزندان یعقوب را تسلیم تاراج کنندگان و اسرائیل را تسلیم غارتگران کرد؟ خداوند خودش چنین کرد، چون ما بر ضد او گناه کردیم! ما آنطور که او می‌خواست زندگی نکردیم، و از تعالیم او اطاعت ننمودیم.

²⁵ از‌این‌رو او ما را وادار کرد تا قدرت خشم او را حس کنیم و متحمّل خشونت جنگ شویم. خشم او مانند آتش در اسرائیل برافروخته شد، ولی ما نمی‌دانستیم چه می‌گذرد و از این‌ وقایع اصلاً چیزی نیاموختیم.