اِشعیا 37 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

مشورت پادشاه با اِشعیا

¹ وقتی حِزقیای پادشاه این خبر را شنید، لباس خود را درید، پلاسی بر تن کرد و به خانۀ خداوند رفت.

² او اِلیاقیم رئیس دربار، شِبنا منشی دربار و کاهنان ارشد را که همه پلاس پوشیده بودند، نزد اِشعیا پسر آموص فرستاد.

³ این است پیامی که پادشاه خواست آن‌ها به اِشعیا بدهند: «امروز روز سختی و مصیبت است. ما مجازات شده شرمسار می‌شویم. ما مانند زنی در حال زایمان هستیم، ولی آن‌قدر ضعیفیم که نمی‌توانیم بچّه را به دنیا بیاوریم.

⁴ امپراتور آشور فرماندهٔ خود را فرستاده تا به خدای زنده توهین کند. باشد که یَهْوه، خدای تو این توهین‌ها را بشنود و کسانی را که چنین چیزهایی را گفته‌اند، مجازات کند. پس برای بازماندگان قوم ما به حضور خدا دعا کن.»

⁵ وقتی فرستادگان حِزقیا نزد اِشعیا آمدند،

⁶ اِشعیا به آن‌ها گفت: «به سرور خود بگویید، 'خداوند به تو می‌گوید نگذار که آشوریان با ادّعاهای خود که خداوند نمی‌تواند نجات دهد، تو را بترسانند.

⁷ خداوند باعث خواهد شد که امپراتور شایعه‌ای بشنود و به کشورش بازگردد و در آنجا کشته شود.'»

آشوریان دوباره تهدید می‌کنند

⁸ فرماندهٔ آشوری دریافت که امپراتور، لاکیش را ترک کرده و برای جنگ به لِبنه که در همان نزدیکی‌ها بود، رفته است. پس فرماندهٔ آشوری برای مشورت با او به آنجا رفت.

⁹ امّا به سپاه آشور خبر رسید که نیروهای مصر به فرماندهی تِرهاکه، پادشاه حَبشه، برای حمله به آن‌ها حرکت کرده‌اند. وقتی این خبر به امپراتور رسید، او نامه‌ای به حِزقیا پادشاه یهودا فرستاده گفت:

¹⁰ «خدایی که به او اعتماد کرده‌ای، به تو گفته است که به دست من نخواهی افتاد. امّا فریب او را نخور.

¹¹ تو شنیده‌ای که امپراتور آشور با کشورهایی که می‌خواهد آن‌ها را ویران کند، چگونه رفتار می‌کند. آیا فکر می‌کنی که می‌توانی از این سرنوشت بگریزی؟

¹² اجداد من تمام شهرهای جوزان، حَران و رِصِف را ویران کردند و تمام مردم بِیت‌عَدَن را که در تِلسار زندگی می‌کردند، کشتند و هیچ‌یک از خدایانشان نتوانست آن‌ها را نجات دهد.

¹³ پادشاهان شهرهای حَمات، اَرفاد، سِفَروایم، هینع و عِوا کجا هستند؟»

¹⁴ حِزقیای پادشاه نامه را از قاصدان گرفت و آن‌ را خواند. سپس به معبدِ بزرگ رفت و نامه را در آنجا در حضور خداوند گذاشت.

¹⁵ او دعا کرده گفت:

¹⁶ «ای خداوند متعال، خدای اسرائیل که فراتر از همۀ فرشتگان نگهبان نشسته‌ای، تو تنها خدایی هستی که بر تمام کشورهای روی زمین حکومت می‌کنی. تو آسمان و زمین را آفریدی.

¹⁷ اکنون، ای خداوند، گوش بده و به آنچه بر ما می‌گذرد نظر کن، و به آنچه سَنحاریب برای اهانت به تو، خدای زنده می‌گوید، گوش فراده.

¹⁸ ای خداوند، ما همه می‌دانیم که امپراتوران آشور ملّت‌های زیادی را از بین برده‌اند و سرزمین‌هایشان را ویران کرده‌اند،

¹⁹ و خدایان آن‌ها را که درحقیقت خدا نبودند و فقط شمایلی چوبی و سنگی و ساخته شده به دست انسان بودند، سوزانده‌اند.

²⁰ اکنون ای یَهْوه، خدای ما، ما را از دست آن‌ها نجات بده تا تمام ملّت‌های جهان بدانند که تنها تو خدا هستی.»

پیام اِشعیا به پادشاه

²¹ آنگاه اِشعیا پسر آموص پیامی برای حِزقیای پادشاه فرستاد و به او گفت در پاسخ به دعای پادشاه،

²² خداوند گفته است: «ای سَنحاریب، شهر اورشلیم به تو می‌خندد و تو را مسخره می‌کند.

²³ آیا تو می‌دانی به چه کسی اهانت کرده مسخره‌اش می‌کنی؟ تو نسبت به من، خدای قدّوس اسرائیل، بی‌حرمتی کرده‌ای.

²⁴ تو نوکرهای خود را نزد من فرستادی تا از این‌که توانسته‌ای با ارّابه‌های جنگی خودت بلندترین کوه‌های لبنان را بگیری، فخر و مباهات کنی. تو از این‌که توانستی بلندترین درخت‌های سدر و بهترین درختان صنوبر را قطع کنی و به عمیق‌ترین قسمت‌های جنگل‌ها دست ‌بیابی، به خود می‌بالی.

²⁵ تو از چاه‌های آبی که در سرزمین بیگانگان حفر کردی و آب آن‌ها را نوشیدی و همچنین از این‌که رود نیل را خشک کردی و سربازان تو از‌ آن گذشتند، به خود می‌بالی.

²⁶ «آیا هرگز شنیده‌ای که من تمام این‌ها را از زمان‌های قدیم ترتیب دادم و اکنون آن‌ها را به اجرا در آورده‌ام؟ من به تو قدرت دادم که شهرهای مستحکم را به توده‌ای از خاک تبدیل کنی.

²⁷ مردمی که در آن شهرها زندگی می‌کردند، ضعیف، ترسان و حیرت‌زده بودند. آن‌ها مثل علف صحرا یا علف هرزه‌ای هستند که بر پشت‌بام می‌رویند و باد گرمی که از شرق می‌وزد، آن‌ها را می‌خشکاند.

²⁸ «امّا من همه‌‌چیز را دربارۀ تو می‌دانم. من می‌دانم تو چه می‌کنی و کجا می‌روی. من از شدّت خشم تو علیه خودم آگاهم.

²⁹ خبر شدّت خشم و غرور تو به من رسیده است. اکنون قلّابی بر دماغت و لگامی بر دهانت خواهم گذاشت و تو را از همان راهی که آمده‌ای، برخواهم گردانید.»

³⁰ آنگاه اِشعیا به حِزقیای پادشاه گفت: «این نشانه‌ای است از آنچه که واقع خواهد شد: در این سال و سال آینده، شما فقط غلاّت خودرویِ صحرایی خواهید خورد، امّا سال بعد از آن، شما خواهید توانست غلاّت خود را کاشته درو کنید، درخت انگور کاشته و انگور آن‌ را بخورید.

³¹ آن‌هایی که در یهودا زنده می‌مانند مثل گیاهانی که ریشۀ عمیقی در زمین دارند، رشد می‌کنند و میوه می‌دهند.

³² مردمی که در اورشلیم و کوه صهیون هستند، زنده خواهند ماند؛ چون خداوند متعال چنین مقدّر کرده است.

³³ «و این است آنچه خداوند دربارۀ امپراتور آشور گفته است، 'او به این شهر داخل نخواهد شد و حتّی یک تیر هم به‌طرف آن نخواهد انداخت. هیچ سرباز مسلّحی به شهر نزدیک نخواهد شد و برای محاصرۀ آن، سنگری در اطراف آن ساخته نخواهد شد.

³⁴ او بدون آنکه وارد شهر شود، از همان راهی که آمده بود برخواهد گشت.

³⁵ به‌خاطر حرمت خودم و به‌خاطر قولی که به خادم خود داوود داده‌ام، از این شهر دفاع و از آن محافظت خواهم کرد.'»

³⁶ فرشته‌ای از جانب خداوند به اردوگاه آشور رفت و یک‌صد و هشتاد و پنج هزار نفر از سربازان آن‌ها را کشت. صبح روز بعد جسد بی‌جان همۀ آن‌ها روی زمین افتاده بود.

³⁷ آنگاه سَنحاریب امپراتور آشور عقب‌نشینی کرد و به نینوا برگشت.

³⁸ یک‌روز هنگامی‌که او در پرستشگاه خدای خودش، نِسروک، در حال پرستش بود، دو تن از پسرانش، اَدِرمَلَک و شَرآصِر، با شمشیرهای خودشان او را کشتند و بعد به سرزمین آرارات گریختند. بعد یکی از پسران دیگرش به نام آسرحدون جانشین او شد.