اِشعیا 16 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

ناامیدی در موآب

¹ ای مردم سرزمین موآب، برّه‌ها را بفرستید؛ آن‌ها را از سرزمین سِلاع از راه بیابان برای حاکم اورشلیم، کوه دختر صهیون، بفرستید.

² دختران موآب مانند پرندگان رانده‌شده از لانه هایشان، در گذرگاه‌های رودخانه آرنون آشفته هستند.

³ آن‌ها به مردم یهودا می‌گویند: «به ما بگویید که چه کنیم. مثل درختی که با سایۀ خود گرمای نیم روز را به خنکی شب تبدیل می‌کند، از ما حمایت کنید. ما به اینجا پناه آورده‌ایم؛ ما رانده‌شدگان را پناه بدهید؛ ما فراریان را مخفی کنید تا کسی نتواند ما را پیدا کند.

⁴ اجازه بدهید در سرزمین شما بمانیم؛ از ما در مقابل کسانی‌ که می‌خواهند ما را از بین ببرند حمایت کنید.» خرابی و ظلم‌وستم به پایان می‌رسد و آن‌ها که سرزمین‌ها را ویران می‌کنند، از بین خواهند رفت.

⁵ در آن زمان یک نفر از خاندان داوود به پادشاهی خواهد رسید که با وفاداری و محبّت بر مردم حکومت خواهد کرد. او در انجام کارهای راست و درست تأخیر نخواهد کرد و عدالت اجرا خواهد شد.

⁶ مردم یهودا می‌گویند: «ما شنیده‌ایم که مردم موآب چقدر مغرور هستند. ما می‌دانیم که آن‌ها خودپسند و متکبّر هستند ولی لاف زدن‌هایشان توخالی است.»

⁷ مردم موآب به‌خاطر رنجی که دیدند، گریه می‌کنند. آن‌ها وقتی کلوچه‌های کشمشی قیرحارِس را به یاد می‌آورند، همه به گریه می‌افتند و امیدشان را از دست می‌دهند.

⁸ مزارع حِشبون از بین رفته‌اند و تاکستان‌های سِبمَه پژمرده شده‌اند. سران ملّت‌ها شاخه‌های آن‌ تاکستان‌ها را که به یَعزیر و تا به بیابان و دریا می‌رسیدند، شکسته‌اند.

⁹ من اکنون برای تاک‌های سِبمِه و برای یعزیر گریه می‌کنم. اشک‌های من برای حِشبون و برای اِلِعالِه است، چون در آن دو دیار، دیگر فصل درو نخواهد بود که مردم را خوشحال کند.

¹⁰ اکنون دیگر کسی در آن مزارعِ حاصل‌خیز نیست. دیگر کسی در آن تاکستان‌ها نمی‌خواند و آواز شادمانی سر نمی‌دهد. دیگر کسی انگورها را برای شراب له نمی‌کند و آوازهای شادی دیگر به گوش نمی‌رسد.

¹¹ از غم برای موآب و از غصّه برای قیرحارِس مانند بربط می‌نالم.

¹² مردم موآب با رفتن به پرستشگاه‌های خود در بالای کو‌ه‌ها و عبادت در آن‌ها خود را خسته می‌کنند، ولی از آن فایده‌ای نمی‌برند.

¹³ این پیامی بود که خداوند قبلاً دربارۀ موآب داده بود.

¹⁴ اکنون خداوند می‌گوید: «دقیقاً در مدّت سه سال، بر حسب سال های کارگر روزمزد، ثروت عظیم موآب از بین خواهد رفت. از جمعیّت زیاد آن، تعداد کمی زنده خواهند ماند و آن‌ها ناتوان خواهند بود.»