عبرانیان 6 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

¹ پس بیایید دروس ابتدایی دربارهٔ مسیح را پشت سر بگذاریم و به‌سوی بلوغ پیش برویم. ما نباید دوباره همان مقدّمات اوّلیه مانند توبه از کارهای بیهوده، ایمان آوردن به خدا،

² تعلیم دربارۀ تعمیدها و دست‌گذاری و قیامت مردگان و کیفر ابدی را تکرار کنیم.

³ آری به امید خدا جلو خواهیم رفت.

⁴ زیرا آنانی که یک‌بار از نور الهی منوّر شده‌اند و طعم عطیۀ آسمانی را چشیده‌ در روح‌القدس نصیبی دارند

⁵ و نیکویی کلام خدا را در وجود خود درک کرده‌ نیروهای جهان آینده را احساس نموده‌اند،

⁶ اگر سقوط کنند، محال است که بار دیگر آنان را به توبه کشانید، زیرا با دست‌های خود، پسر خدا را بار دیگر به صلیب میخکوب می‌کنند و او را در برابر همه رسوا می‌سازند.

⁷ اگر زمینی، بارانی را که بر آن می‌بارد، جذب کند و محصول مفیدی برای کارندگان خود به بار آورد، از طرف خدا برکت می‌یابد.

⁸ امّا اگر آن زمین خاروخس و علف‌های هرز به بار آورد، زمینی بی‌فایده است و چیزی نمانده که مورد لعنت خدا قرار گیرد و در آخر محکوم به سوختن خواهد شد.

⁹ امّا ای عزیزان، اگرچه این‌چنین سخن می‌گوییم، در مورد شما اطمینان داریم و می‌دانیم که برکات بهتری نصیبتان خواهد شد، برکاتی که متعلّق به نجات شما است.

¹⁰ خدا با‌انصاف است و همۀ کارهایی را که شما کرده‌اید و محبّتی را که به نام او در خدمت به ایمان‌داران مسیحی نشان داده‌اید و هنوز هم انجام می‌دهید، فراموش نخواهد کرد.

¹¹ امّا آرزو می‌کنیم که هریک از شما اشتیاق شدید خود را تا به آخر حفظ کنید تا امیدتان به واقعیّت بپیوندد.

¹² پس تنبل نباشید، بلکه از آنانی که به‌وسیلهٔ ایمان و صبر، وارث وعده‌ها می‌شوند، پیروی کنید.

وعدۀ الهی

¹³ وقتی خدا به ابراهیم وعده داد، به نام خود سوگند یاد کرد، زیرا کسی بزرگ‌تر نبود که به نام او سوگند یاد کند.

¹⁴ او گفت، «به‌یقین تو را به فراوانی برکت خواهم داد و فرزندان تو را کثیر خواهم ساخت.»

¹⁵ پس از آنکه ابراهیم با صبر زیاد انتظار کشید، آنچه را که خدا وعده داده بود دریافت کرد.

¹⁶ در میان آدمیان مرسوم است که به چیزی بزرگ‌تر از خود سوگند بخورند و آنچه مباحثات را خاتمه می‌دهد معمولاً یک سوگند است.

¹⁷ همچنین خدا وقتی می‌خواست صریح‌تر و واضح‌تر به وارثان وعده نشان دهد که مقاصد او غیرقابل تغییر است، آن‌ را با سوگند تأیید فرمود.

¹⁸ پس در اینجا دو امر غیرقابل تغییر، یعنی وعده و سوگند خدا، وجود دارد که محال است خدا دربارهٔ آن‌ها دروغ بگوید. پس ما که به او پناه برده‌ایم، با دلگرمی بسیار به امیدی که او در برابر ما قرار داده است متوسّل می‌شویم.

¹⁹ آن امیدی که ما داریم مثل لنگری برای جان‌های ما است. آن امید، قوی و مطمئن است که از پردۀ معبد گذشته و به مقدّس‌ترین مکان وارد می‌شود؛

²⁰ جایی‌که عیسی از جانب ما و قبل از ما وارد شده و در رتبۀ کهانت مِلْکی‌صِدِق تا ابد کاهن اعظم شده است.