جامعه 3 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

هر چیز زمانی دارد

¹ برای هر چیزی که در دنیا اتّفاق می‌افتد، زمان معیّنی وجود دارد.

² زمانی برای تولّد، زمانی برای مُردن، زمانی برای کاشتن، زمانی برای درو کردن،

³ زمانی برای کُشتن، زمانی برای شفا دادن، زمانی برای ویران کردن، زمانی برای بنا کردن،

⁴ زمانی برای گریه، زمانی برای خنده، زمانی برای ماتم، زمانی برای رقص،

⁵ زمانی برای دور ریختن سنگ‌ها، زمانی برای جمع‌آوری سنگ‌ها، زمانی برای در آغوش گرفتن، زمانی برای اجتناب از آن،

⁶ زمانی برای به دست آوردن، زمانی برای از دست دادن، زمانی برای نگاه‌داشتن، زمانی برای دور انداختن،

⁷ زمانی برای بُریدن، زمانی برای دوختن، زمانی برای سکوت، زمانی برای سخن گفتن،

⁸ زمانی برای محبّت، زمانی برای نفرت، زمانی برای جنگ و زمانی برای صلح.

کار و فعّالیّت انسان

⁹ یک کارگر چه سودی از زحمت خود می‌برد؟

¹⁰ زحماتی را که خدا بر دوش انسان گذاشته است، دیده‌ام.

¹¹ او هر چیز را برای زمانِ خودش زیبا ساخته‌ است. همچنین او حس ابدیّت را در دل‌ انسان نهاده است، امّا انسان نمی‌تواند مفهوم کارهای خدا را از ابتدا تا انتها درک کند.

¹² پس به این نتیجه رسیدم که بهتر است خوش باشیم و تا زمانی‌‌که زنده هستیم، به نیکوکاری مشغول باشیم،

¹³ و این‌که هر‌کس بخورد و از دست‌رنج خود لذّت ببرد، زیرا این‌ها همه نعمت خدا است.

¹⁴ پس دریافتم که کارهای خدا پایدار و تغییر‌ناپذیرند. کسی نمی‌تواند به آن‌ها چیزی بیفزاید و یا چیزی از آن‌ها کم کند. منظور خدا از انجام این کارها این است که ترس خدا در دل انسان‌ها باشد.

¹⁵ هرآنچه که اکنون وجود دارد و هرآنچه در آینده خواهد بود، در گذشته بوده است. خدا آنچه را که در گذشته انجام داده است، تکرار می‌کند.

بی‌عدالتی در جهان

¹⁶ علاوه بر این، دیدم که در زیر آفتاب به‌جای عدالت، شرارت و به‌جای انصاف، ظلم برقرار است.

¹⁷ در دل خود گفتم: «خدا اشخاص نیک و شریر را داوری خواهد کرد، زیرا او برای هر امری زمانی و برای هر کاری وقت مناسبی را معیّن نموده است.»

¹⁸ همچنین فهمیدم که خدا انسان را می‌آزماید تا به او بفهماند که بهتر از حیوان نیست.

¹⁹ زیرا سرنوشت انسان و حیوان یکسان است. آن‌ها مانند هم نفس می‌کشند و مانند هم نیز می‌میرند و انسان بر حیوان برتری ندارد. آری، همه‌‌چیز بیهوده است.

²⁰ انسان و حیوان، هر دو به یک‌جا می‌روند. هر دو از خاک سرشته شده‌اند و به خاک برمی‌گردند.

²¹ کیست که بداند روح انسان به عالم بالا می‌رود و یا روح حیوان به زیر زمین؟

²² پس فهمیدم که بهتر است انسان از کاری که می‌کند، لذّت ببرد. زیرا همین است نصیب او، و کسی هم نیست که او را پس از مرگ بازگرداند تا ببیند بعد از او چه گذشته است.