جامعه 2 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

بیهودگی عیش و عشرت

¹ به خود گفتم: «بیا، عیش و عشرت را تجربه کن و از زندگی لذّت ببر.» امّا دیدم که آن هم بیهوده است.

² همچنین دریافتم که خنده و شادی نیز احمقانه و بی‌فایده است.

³ در اشتیاق خود برای کسب حکمت، تصمیم گرفتم که خود را با شراب شادمان سازم و حماقت را امتحان کنم. فکر کردم که این بهترین راهی است که انسان می‌تواند با آن روزهای خود را در این دنیا سپری کند.

⁴ کارهای بزرگی انجام دادم. برای خود خانه‌ها ساختم و تاکستان‌ها غرس نمودم.

⁵ باغ‌های پُر از گل ساختم و در آن‌ها از هر نوع درخت میوه‌دار کاشتم؛

⁶ و استخرهای بزرگی برای آبیاری درختان بسیاری که کاشته بودم، ساختم.

⁷ غلامان و کنیزان بسیار خریدم و صاحب غلامان و کنیزان خانه‌زاد شدم. هیچ‌یک از کسانی‌ که پیش از من در اورشلیم حکومت ‌کرده بودند، به‌اندازۀ من گلّه و رمه نداشتند.

⁸ نقره و طلا و گنجینه‌های پادشاهانی را که من بر سرزمینشان حکومت می‌کردم، برای خود جمع کردم. سرایندگان مرد و زن برای سرگرمی من می‌سراییدند. هرقدر که دلم می‌خواست، برای خود زن‌های زیبا گرفتم.

⁹ بلی، من شخص بزرگی بودم، بزرگ‌تر از همۀ کسانی‌ که قبل از من در اورشلیم زندگی می‌کردند. در عَین حال از حکمت نیز برخوردار بودم.

¹⁰ هر چیزی که می‌دیدم و می‌خواستم به دست ‌آوردم و خود را از هیچ خوشی و لذّتی محروم ‌نساختم. از هر کاری که می‌کردم، لذّت می‌بردم و همین پاداش زحماتم بود.

¹¹ امّا وقتی به کارهایی که کرده بودم و زحماتی که در زیر آفتاب کشیده بودم فکر کردم، فهمیدم که همۀ آن‌ها چون دویدن دنبال باد، بیهوده و بی‌فایده بودند.

¹² مگر یک پادشاه چه می‌تواند بکند جز آنچه که پادشاهان قبل از او انجام داده بودند؟ بنابراین حکمت و حماقت و جهالت را بررسی کردم.

¹³ دیدم، همان‌طور که روشنی بر تاریکی برتری دارد، حکمت هم برتر از جهالت است.

¹⁴ شخص حکیم بینش دارد و راه خود را می‌داند، امّا مرد احمق در تاریکی به سر می‌برد. ولی این‌ را هم دانستم که عاقبت هردوی ایشان یکی است.

¹⁵ در دل خود گفتم: «چون من و جاهل به یک سرنوشت گرفتار می‌شویم، پس فایدۀ حکمت بسیار چیست؟» و با خود گفتم، این نیز بیهودگی است.

¹⁶ زمانی می‌رسد که نه یادی از مرد حکیم باقی می‌ماند و نه از مرد احمق، بلکه هر دو به‌کل فراموش خواهند شد. مرد احمق همان‌گونه می‌میرد که مرد حکیم خواهد مرد.

¹⁷ پس از زندگی بیزار شدم، زیرا آنچه که در زیر آفتاب رخ می‌دهد، برایم دردآور بود. زندگی تمامش بیهوده و به‌دنبال باد دویدن است.

¹⁸ از تمام زحماتی که در زیر آفتاب کشیده بودم بیزار شدم، زیرا باید همۀ آن‌ها را برای جانشین خود واگذارم.

¹⁹ چه کسی می‌داند که او حکیم خواهد بود یا احمق. با‌این‌حال، او صاحب همهٔ چیزهایی خواهد شد که من با حکمت خود ولی با رنج‌ و مشقّت در زیر آفتاب به دست آورده‌ام. این نیز بیهودگی است.

²⁰ بنابراین از تمام زحماتی که در زیر آفتاب کشیده‌ام، کاملاً مأیوس گشتم.

²¹ آدمی با زحمت فراوان و از روی عقل و دانش و مهارت مال و دارایی می‌اندوزد، سپس همه را برای کسی به‌جا می‌گذارد که هرگز برای آن زحمت نکشیده است. این نیز بیهوده و مصیبتی بزرگ است.

²² انسان از این‌همه زحمت و مشقّتی که در زیر آفتاب می‌کشد، چه چیزی به دست می‌آورد؟

²³ روزهایش با تشویش و نگرانی می‌گذرد و شب‌ها هم آرامش ندارد. این نیز بیهودگی است.

²⁴ پس برای انسان بهتر است که بخورد و بنوشد و از دست‌رنج خود لذّت ببرد. این از جانب خداوند است.

²⁵ زیرا کیست که بتواند جدا از خدا چیزی بخورد و لذّت ببرد؟

²⁶ خدا به کسانی‌ که او را خشنود می‌سازند، حکمت، دانش و خوشی می‌بخشد، ولی به خطاکاران مشقّتِ کار و زحمتِ اندوختن مال را می‌دهد تا آن‌ را از ایشان گرفته به کسانی عطا کند که از آن‌ها راضی است. این نیز بیهوده است و در پی باد دویدن.