جامعه 12 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

¹ آفرینندۀ خود را در روزهای جوانی‌ات به‌یاد آور پیش از آنکه روزهای سخت برسند و سال‌هایی فرارسند که بگویی: «من دیگر از زندگی لذّتی نمی‌برم.»

² قبل از آنکه آفتاب و ماه و ستارگان تاریک شوند، و ابرها پس از باران بازگردند، آفرینندۀ خود را به‌یاد آور.

³ آنگاه دست‌هایت که از تو محافظت می‌کنند بلرزند و پای‌هایت سُست گردند، دندان‌هایت بیفتند و دیگر نتوانی غذا بخوری، و چشمانت کم‌نور شوند،

⁴ و گوش‌هایت سنگین گشته نتوانند سرو‌صدای کوچه و آواز آسیاب و نوای موسیقی را بشنوند، امّا صدای پرندگان از خواب بیدارت کند،

⁵ از بلندی بترسی، و با هراس راه بروی، موهای سرت سفید شوند، دیگر اشتیاقت شعله نکشد و اشتهایت را از دست بدهی. ما رهسپار ابدیّت خواهیم شد و در کوچه‌ها نوحه‌گری خواهد بود؛

⁶ رشتۀ نقره‌ای گسسته ‌می‌شود و جام طلا بشکند می‌شکند و کوزه در کنار چشمه خُرد می‌گردد و چرخ بر سر چاه می‌شکند.

⁷ بدن ما که از خاک سرشته شده است، به خاک برمی‌گردد و روح نزد خدا که آن‌ را به ما بخشیده بود، برمی‌گردد.

⁸ واعظ می‌گوید: «بیهودگی است! بیهودگی است! همه‌‌چیز بیهودگی است!»

سخن آخر

⁹ واعظ چون شخص دانایی بود، آنچه را که می‌دانست به مردم تعلیم داد و پس از تحقیق و ارزیابی، امثال زیادی را نوشت.

¹⁰ واعظ کوشش زیادی کرد تا حقایق را با زبان ساده و عبارات شیرین بیان کند.

¹¹ کلام حکیمان مانند سیخک گاورانان است، و گفته‌های آن‌ها همچون میخ‌هایی است که یک شبان آن‌ها را محکم به زمین کوبیده باشد.

¹² امّا فرزندم، علاوه بر این‌ها، آگاه باش؛ نوشتن کتاب‌ها پایانی ندارد و مطالعۀ زیاد انسان را خسته می‌سازد.

¹³ خلاصه کلام این است که انسان باید از خدا بترسد و اوامر او را به‌جا آورد، زیرا که تمام وظیفۀ او این است؛

¹⁴ چون خدا هر کار خوب یا بد انسان را، حتّی اگر در خفا هم انجام شده باشد، داوری خواهد کرد.