۲سموئیل 3 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

¹ جنگ بین خاندان و نیروهای شائول و خاندان و نیروهای داوود تا زمان درازی ادامه داشت. نیروهای شائول روزبه‌روز ضعیف‌تر می‌شدند و قدرت داوود رو به افزایش بود.

پسران داوود

² این شش پسر داوود در حِبرون به دنیا آمدند. اوّلین اَمنون از اَخینوعَم یِزرِعیلی بود؛

³ دوّمی کیلاب از اَبیجایل، بیوۀ نابال کَرمِلی؛ سوّمی اَبشالوم از مَعکَه، دختر تَلمای پادشاه جِشور؛

⁴ چهارمی اَدونیا از حَجیت؛ پنجمی شِفَطیا از اَبیطال؛

⁵ و ششمی یترعام از عِجلَه. همهٔ این پسران در حِبرون به‌ دنیا آمدند.

اَبنیر به داوود می‌پیوندد

⁶ مادامی‌که جنگ بین نیروهای داوود و نیروهای سلطنتی شائول ادامه داشت، اَبنیر یکی از قدرتمندترین پیروان خاندان شائول گردید.

⁷ شائول صیغه‌ای به نام رِصفه داشت که دختر اَیَه بود. ایشبوشِت، اَبنیر را متّهم ساخته گفت: «چرا با صیغۀ پدرم هم‌بستر شدی؟»

⁸ اَبنیر از این حرف او بسیار خشمگین شد و گفت: «مگر من سگ هستم که با من چنین رفتار می‌کنی؟ با وجود تمام خوبی‌هایی که من در حقّ پدرت و برادران و دوستان او کردم و نگذاشتم که دست داوود به تو برسد، تو امروز برعکس، به‌خاطر این زن، به من تهمت می‌زنی؟

^9-10 پس حالا با تمام قدرت خود می‌کوشم که سلطنت را از تو بگیرم و طبق وعدۀ خداوند، سرزمین را از دان تا بِئِرشِبَع به داوود تسلیم کنم.»

¹¹ ایشبوشِت از ترس خاموش ماند و نتوانست جوابی به اَبنیر بدهد.

¹² آنگاه اَبنیر پیامی به این شرح به داوود فرستاده گفت: «آیا می‌دانی حکومت این سرزمین از آن کیست؟ اگر با من پیمان ببندی، من به تو کمک خواهم کرد و اختیار تمام سرزمین اسرائیل را به دست تو خواهم سپرد.»

¹³ داوود پاسخ داد: «بسیار خوب، من به شرطی با تو پیمان می‌بندم که همسرم میکال، دختر شائول را با خود نزد من بیاوری.»

¹⁴ بعد داوود به ایشبوشِت پیام فرستاده گفت: «زن من میکال را که به قیمت صد قلفۀ فلسطینی خریده‌ام، برایم بفرست.»

¹⁵ پس ایشبوشِت او را از شوهرش، فَلطیئیل پسر لایِش پس گرفت.

¹⁶ شوهرش گریه‌کنان تا به بَحوریم به‌دنبال او رفت. بعد اَبنیر به فلطیئیل گفت: «برگرد و به خانه‌ات برو.» او ناچار به خانۀ خود برگشت.

¹⁷ اَبنیر نزد رهبران اسرائیل رفت و به آن‌ها گفت: «شما از مدّت‌ها پیش می‌خواستید که داوود بر شما سلطنت کند.

¹⁸ حالا وقت آن است که خواستۀ خود را عملی کنید، زیرا خداوند فرموده است، 'به‌وسیلهٔ بنده‌ام داوود، قوم اسرائیل را از دست فلسطینیان و همۀ دشمنان ایشان نجات خواهم داد.'»

¹⁹ اَبنیر بعد از صحبت با رهبران طایفۀ بنیامین، به حِبرون نزد داوود رفت تا از نتیجۀ مذاکرات خود با قوم اسرائیل و طایفۀ بنیامین، به او گزارش بدهد.

²⁰ اَبنیر با بیست نفر از جنگ‌جویان خود به حِبرون رسید و داوود برای آن‌ها یک مهمانی ترتیب داد.

²¹ اَبنیر به داوود گفت: «من می‌خواهم بروم و تمام قوم اسرائیل را جمع کنم و به حضور سرورم، پادشاه بیاورم تا پیمانی با شما ببندند و شما به آرزوی دیرینۀ خود برسید و بر آن‌ها حکومت کنید.» پس داوود به او اجازه داد و او را به‌سلامت روانه کرد.

اَبنیر به قتل می‌رسد

²² بعد از‌ آنکه اَبنیر رفت، یوآب و بعضی از افراد داوود از یک حمله بازگشتند و غنیمت فراوانی را که گرفته بودند با خود آوردند.

²³ چون یوآب شنید که اَبنیر پسر نیر به ملاقات پادشاه آمده بود و پادشاه به او اجازه داد که بی‌خطر برود،

²⁴ باعجله نزد داوود رفت و گفت: «چرا این کار را کردی؟ اَبنیر نزد تو آمد و تو هم به او اجازه دادی که برود!؟

²⁵ تو خوب می‌دانستی که او چگونه آدمی است. او برای جاسوسی آمده بود تا از همۀ حرکات و کارهایت باخبر شود.»

²⁶ وقتی یوآب از نزد داوود رفت، فوراً چند نفر را به‌دنبال اَبنیر فرستاد و او را از کنار چشمۀ سیره بازگرداندند، ولی داوود از این کار هیچ آگاهی نداشت.

²⁷ به مجرّدی که اَبنیر به حِبرون رسید، یوآب او را به بهانهٔ مذاکرهٔ خصوصی به کنار دروازهٔ شهر برد و در آنجا به انتقام خون برادر خود عَسائیل، شکم او را درید و او را به قتل رساند.

²⁸ هنگامی‌که داوود از ماجرا باخبر شد گفت: «من و سلطنت من در ریختن خون اَبنیر در حضور خداوند گناهی نداریم. یوآب و خاندان او مقصّرند.

²⁹ از خدا می‌خواهم که یوآب و خاندان پدرش به ترشّح و جذام مبتلا شوند، یا مثل زنان نخ‌ریسی کنند، یا به دَم شمشیر کشته شوند و یا از قحطی بمیرند.»

³⁰ به‌این‌ترتیب یوآب و برادرش اَبیشای، اَبنیر را کشتند، زیرا برادر ایشان، عَسائیل را در جنگ جِبعون به دست ایشان به قتل رسیده بود.

خاکسپاری اَبنیر

³¹ داوود به یوآب و تمام کسانی‌ که با او بودند گفت: «لباس خود را پاره کنید و پلاس بپوشید و برای اَبنیر سوگواری کنید.» داوود پادشاه در پی جنازۀ او رفت.

³² بعد اَبنیر را در حِبرون به خاک سپردند و پادشاه با آواز بلند بر سر قبر او گریه کرد و همۀ مردم نیز گریستند.

³³ آنگاه پادشاه این سوگ‌نامه را برای اَبنیر خواند: «چرا می‌بایست اَبنیر به چنین وضع ننگینی بمیرد؟!

³⁴ دست‌های تو بسته و پای‌هایت در زنجیر نبودند. تو به دست فرومایگان کشته شدی.» و مردم دوباره برای اَبنیر گریه کردند.

³⁵ چون داوود در روز دفن اَبنیر چیزی نخورده بود، مردم از او خواهش کردند که غذا بخورد، امّا داوود سوگند یاد کرد که تا غروب آفتاب لب به چیزی نزند.

³⁶ مردم احساسات نیک او را مانند دیگر کارهای خوب او تقدیر کردند.

³⁷ آنگاه همهٔ آن‌ها دانستند که پادشاه در کشتن اَبنیر پسر نیر دخالتی نداشته است.

³⁸ پادشاه به مأموران خود گفت: «می‌دانید امروز یک رهبر بزرگ اسرائیل کشته شده است.

³⁹ با این‌که من، پادشاه برگزیدۀ خداوند هستم، امّا امروز ضعیفم و این مردان یعنی پسران صِرویَه از من تواناتر هستند. خداوند مردم شریر را به جزای کارهایشان برساند.»