۲سموئیل 1 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

آگاه شدن داوود از مرگ شائول

¹ بعد از مرگ شائول، هنگامی‌که داوود از پیروزی بر عمالیقیان به صِقْلَغ بازگشت، دو روز در آنجا ماند.

² روز سوّم مَرد جوانی از اردوی شائول با لباس پاره و خاک بر سر ریخته، نزد داوود آمد. او روی به خاک نهاد و تعظیم کرد.

³ داوود از او پرسید: «از کجا آمده‌ای؟» او جواب داد: «من از اردوگاه اسرائیل فرار کرده‌ام.»

⁴ داوود پرسید: «از جنگ چه خبر داری؟» او گفت: «مردم ما از میدان جنگ گریختند. بسیاری از آن‌ها زخمی و کشته شدند. شائول و پسرش، یوناتان هم کشته شدند.»

⁵ داوود پرسید: «از کجا می‌دانی که شائول و یوناتان مرده‌اند؟»

⁶ او جواب داد: «من اتّفاقی از کوه جِلبوع می‌گذشتم، در آنجا شائول را دیدم که بر نیزۀ خود تکیه داده و ارّابه‌ها و سواران دشمن به او نزدیک می‌شوند.

⁷ وقتی او به پشت سرش نگاه کرد، مرا دید و صدایم کرد. من جواب دادم، 'بلی، ای آقا'

⁸ او پرسید، 'تو کیستی؟' جواب دادم، 'من یک عمالیقی هستم.'

⁹ او به من گفت، 'بیا اینجا و مرا بکُش، چون من به‌سختی مجروح شده‌ام و در حال مرگ هستم.'

¹⁰ پس من رفتم و او را کشتم، چون می‌دانستم به‌خاطر آن زخم مُهلکی که داشت، زنده نخواهد ماند. بعد تاج سر و بازوبندش را برداشته به حضور سرور خود آوردم.»

¹¹ آنگاه داوود و همراهانش جامۀ خود را پاره کردند

¹² و برای شائول و یوناتان، و برای اسرائیل و سپاه خداوند گریستند و عزاداری کرده تا شام روزه گرفتند زیرا بسیاری از آن‌ها در جنگ کشته شده بودند.

¹³ داوود از جوان پرسید: «اهل کجا هستی؟» او جواب داد: «من پسر یک مهاجر عمالیقی هستم.»

¹⁴ داوود گفت: «آیا تو نترسیدی که پادشاه برگزیدۀ خداوند را کشتی؟»

¹⁵ بعد داوود به یکی از مردان خود گفت: «او را بکُش.» آن مرد با شمشیر خود او را زد و کشت.

¹⁶ داوود گفت: «خونت به گردن خودت باشد، زیرا با زبان خود اقرار کردی که پادشاه برگزیدۀ خداوند را کُشتی.»

سوگواری داوود برای شائول و یوناتان

¹⁷ داوود این سوگ‌نامه را برای شائول و پسرش یوناتان سرود.

¹⁸ بعد دستور داد که آن‌ را به همۀ مردم یهودا تعلیم بدهند. (این سوگ‌نامه در کتاب یاشر ثبت شده است.)

¹⁹ «ای اسرائیل، رهبران تو بر فراز تپّه‌ها کشته شده‌اند. بنگر که دلاوران چگونه سرنگون گشته‌اند.

²⁰ این خبر را در جَت و در جاده‌های اَشقِلون بازگو نکنید، مبادا دختران فلسطینیان خوشحال شوند و دختران بُت‌پرستان شادی کنند.

²¹ «ای کوه‌های جِلبوع، باشد که بر شما شبنم ننشیند و باران نبارد. کشتزارهایتان همیشه بی‌حاصل شوند، زیرا در آنجا سپر قهرمانان دور انداخته شده، و سپر شائول دیگر با روغن جلا داده نمی‌شود.

²² کمان یوناتان مرگ‌بار بود و شمشیر شائول بی‌رحم؛ آن‌ها دشمن را مضروب کرده از پای درمی‌آوردند.

²³ «شائول و یوناتان، شگفت‌انگیز و گرامی؛ در مرگ و زندگی با هم؛ از عقاب تیزبال‌تر، از شیر نیرومندتر.

²⁴ «ای دختران اسرائیل، برای شائول گریه کنید، برای او که به شما جامه‌های قرمز گران‌بها می‌پوشانید و با جواهر و زَر شما را می‌آراست.

²⁵ «این دلاوران توانا، چگونه در میدان جنگ کشته شدند! یوناتان بر فراز تپّه‌ها کشته افتاده است.

²⁶ «یوناتان ای برادرم، دل من برای تو پُر از اندوه است. تو برای من چقدر عزیز بودی! محبّت تو به من ژرف‌تر از محبّت زنان بود.

²⁷ «دلاوران افتاده‌اند و سلاح‌های آن‌ها از بین رفته است.»