۱سموئیل 24 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

داوود از کشتن شائول صرف‌نظر می‌کند

¹ وقتی شائول از جنگ با فلسطینیان بازگشت، به او خبر دادند که داوود به بیابان عِین‌جدّی رفته است.

² پس شائول با یک سپاه مخصوص سه هزار نفری از بهترین سربازان اسرائیل، برای یافتن داوود و همراهانش در بین صخره‌های موسوم به صخره‌های بُزهای کوهی به جستجو پرداخت.

³ او در سر راه خود غاری را دید که نزدیک طویله‌ای بود. شائول برای قضای حاجت به آن غار رفت. اتّفاقاً داوود و مردان او هم در درون همان غار پنهان شده بودند.

⁴ همراهان داوود به او گفتند: «امروز همان روزی است که خداوند فرمود: من دشمنت را به دست تو تسلیم می‌کنم. هرچه دلت بخواهد با او بکن!» آنگاه داوود برخاست و آهسته رفت و گوشۀ ردای شائول را بُرید.

⁵ امّا بعداً وجدانش او را ناراحت کرد که گوشۀ ردای شائول را بُریده است.

⁶ او به همراهان خود گفت: «حاشا از من که به سرورم که مسح‌شدهٔ خداوند است، چنین کنم و دست خود را بر برگزیدهٔ خداوند دراز نمایم.»

⁷ سخنان داوود همراهانش را متقاعد کرد که اجازه ندارند به شائول ضرری برسانند. بعد شائول از غار خارج شد و به راه خود رفت.

⁸ داوود هم برخاست و از غار بیرون رفت و از پشت سر شائول را صدا کرد: «ای پادشاه!» وقتی شائول به عقب نگاه کرد، داوود خَم شده تعظیم کرد

⁹ و به شائول گفت: «چرا حرف مردمی که می‌گویند من می‌خواهم به تو آسیب برسانم، گوش می‌دهی؟

¹⁰ تو می‌توانی ببینی که خداوند در آن غار تو را به دست من داد و حتّی بعضی از همراهانم مرا تشویق کردند که تو را بکُشم، امّا من بر تو رحم کردم و گفتم که هرگز دست خود را بر آقای خود بلند نمی‌کنم، زیرا که او پادشاه برگزیدۀ خداوند است.

¹¹ ببین، این یک تکّه از ردای تو است که من آن‌ را بُریدم، ولی تو را نکُشتم. پس بدان و یقین داشته باش که من قصد ندارم به تو هیچ آسیبی برسانم. من هیچ گناهی نکرده‌ام، امّا تو برای کشتن من در همه‌جا به‌دنبال من هستی.

¹² باشد که خداوند بین من و تو داوری کند و انتقام مرا از تو بگیرد، زیرا من به تو هیچ ضرری نخواهم رسانید.

¹³ همان‌طور که یک مَثَل قدیمی می‌گوید، 'شرارت از شریران سر می‌زند.' و من قصد آزار تو را ندارم.

¹⁴ پادشاه اسرائیل می‌خواهد چه کسی را بکُشد و در تعقیب چه کسی است؟ یک سگ مُرده و یا یک پشۀ ناچیز؟

¹⁵ خداوند خودش در بین ما داوری کرده معلوم کند که اشتباه از چه کسی است و مرا حفظ کرده از دست تو نجات دهد.»

¹⁶ وقتی داوود سخنان خود را تمام کرد، شائول گفت: «داوود فرزندم، آیا واقعاً این تو هستی؟» آنگاه شائول با صدای بلند گریه کرد

¹⁷ و به داوود گفت: «حقّ با تو است، و من اشتباه کردم. با این‌که من در مورد تو این‌همه بدی کردم، تو به من خوبی کردی.

¹⁸ بلی، امروز به من ثابت شد که تو چه احسان بزرگی در حقّ من کردی. زیرا خداوند مرا به دست تو سپرد، ولی تو مرا نکُشتی.

¹⁹ چه کسی است که دشمنش را به چنگ آورد و هیچ آسیبی به او نرساند و او را رها کند؟ خداوند به‌خاطر این احسانی که امروز در حقّ من کردی به تو پاداش بدهد.

²⁰ اکنون اطمینان دارم که تو به پادشاهی خواهی رسید و سلطنت اسرائیل را استوار خواهی نمود.

²¹ پس به نام خداوند قسم بُخور که بعد از من، نسل مرا از بین نخواهی برد تا این‌که نام من و نام خانوادۀ من محو نگردند.»

²² داوود قسم خورد. بعد شائول به خانۀ خود رفت و داوود و همراهانش به غار بازگشتند.