۱سموئیل 1 - مژده برای عصر جدید - ویرایش ۲۰۲۳

اِلقانَه و خانواده‌اش در شیلوه

¹ مردی به نام اِلقانَه در شهر رامَه‌تایِم‌صوفیم در کوهستان اِفرایِم زندگی می‌کرد. نام پدرش یِروحام بود. یِروحام پسر اِلیهو، اِلیهو پسر توحو و توحو پسر صوف بود.

² اِلقانَه دو زن داشت، نام یکی حَنّا و نام دیگری فِنینّه بود. فِنینّه دارای فرزند بود، امّا حَنّا فرزندی نداشت.

³ اِلقانَه هر سال برای عبادت از شهر خود به شیلوه می‌رفت تا به حضور خداوند متعال قربانی تقدیم کنند. در آنجا دو پسر عیلی، یعنی حُفنی و فینِحاس به‌عنوان کاهنان خداوند، خدمت می‌کردند.

⁴ اِلقانَه هرگاه قربانی می‌کرد، از گوشت آن یک‌ سهم به زن خود فِنینّه و یک‌ سهم به هریک از پسران و دختران خود می‌داد.

⁵ امّا به حَنّا دو سهم می‌داد، چون حَنّا را خیلی دوست داشت، گرچه او فرزندی نداشت.

⁶ و چون خداوند حَنّا را از داشتن فرزند بی‌بهره ساخته بود، فِنینّه، هووی او همیشه به او طعنه می‌زد و او را آزار می‌داد.

⁷ و این کار هرساله وقتی به خانهٔ خداوند می‌رفتند، تکرار می‌شد، فِنینّه او را می‌رنجاند و به گریه می‌انداخت؛ درنتیجه حَنّا چیزی نمی‌خورد.

⁸ شوهرش از او می‌پرسید: «تو چرا گریه می‌کنی و چیزی نمی‌خوری و غمگین هستی؟ آیا من برای تو از ده‌ها فرزند پسر بهتر نیستم؟»

حَنّا و عیلی

⁹ یک‌بار زمانی‌‌که در شیلوه بودند، حَنّا بعد از صرف غذا برخاست و بیرون رفت. عیلیِ کاهن در جلوی دروازۀ خانهٔ خداوند نشسته بود.

¹⁰ حَنّا در‌حالی‌که با سوز دل به درگاه خداوند دعا می‌کرد، به تلخی می‌گریست.

¹¹ حَنّا نذر کرده گفت: «ای خداوند متعال، بر رنج کنیز خود نظر کن و مرا به‌ یاد آور! مرا فراموش نکن! اگر پسری به من عطا فرمایی، قول می‌دهم که او را وقف تو کنم و تا زمانی‌‌که زنده باشد موی سر او هرگز تراشیده نشود.»

¹² چون دعای حَنّا طولانی شد، عیلی متوجّه او شد و دید که لب‌هایش حرکت می‌کنند.

¹³ چون حَنّا در دل خود دعا می‌کرد، صدایش شنیده نمی‌شد و تنها لب‌هایش تکان می‌خوردند. عیلی فکر کرد که حَنّا مست است.

¹⁴ پس به حَنّا گفت: «تا به کی مست خواهی بود؟ شراب را کنار بگذار.»

¹⁵ حَنّا جواب داد: «نه ای آقا، من شراب ننوشیده‌ام و مست نیستم، بلکه شخص دل‌شکسته‌ای هستم که با خداوند خود راز و نیاز می‌کنم.

¹⁶ فکر نکنید که من یک زن بی‌ارزش هستم؛ من از بخت بد و بیچارگی خود می‌نالم.»

¹⁷ عیلی در جواب گفت: «به‌سلامت برو و خدای اسرائیل تو را به مرادت برساند.»

¹⁸ حَنّا گفت: «باشد تا این کنیز مورد مرحمت شما قرار گیرد.» بعد حَنّا به خانۀ خود رفت. خورد و نوشید و دیگر آثار غم در چهره‌اش دیده نمی‌شد.

تولّد سموئیل و وقف او به خداوند

¹⁹ صبح روز بعد، اِلقانَه و خانواده‌اش برخاستند و به عبادت خداوند پرداختند و سپس به خانۀ خود در شهر رامَه برگشتند. اِلقانَه با همسر خود، حَنّا هم‌بستر شد و خداوند دعای حَنّا را مستجاب فرمود.

²⁰ پس از مدّتی حَنّا آبستن شد و پسری به دنیا آورد و او را سموئیل یعنی «از خدا خواسته شده» نامید.

²¹ دوباره زمان آن رسید که اِلقانَه و خانواده‌اش برای تقدیم قربانی سالیانه و ادای نذر مخصوص خود به شیلوه بروند.

²² امّا حَنّا با آن‌ها نرفت و به شوهر خود گفت: «همین‌که طفل را از شیر بگیرم، او را به خانهٔ خداوند خواهم آورد تا همیشه در آنجا بماند.»

²³ اِلقانَه گفت: «بسیار خوب، صبر کن تا طفل از شیر گرفته شود. باشد که ارادهٔ خداوند انجام شود.» پس حَنّا تا زمانی‌‌که طفل از شیر بازگرفته شد، در آنجا ماند.

²⁴ وقتی‌که او طفل را از شیر گرفت، وی را که هنوز بسیار کوچک بود، برداشته با یک گوسالۀ سه‌ساله، یک کیسه آرد و یک مَشک شراب به خانهٔ خداوند در شیلوه برد.

²⁵ بعد از این‌که آن‌ها گوساله را ذبح کردند، ایشان طفل را نزد عیلی بردند.

²⁶ حَنّا به او گفت: «ای آقا، آیا مرا به‌خاطر دارید؟ من همان زنی هستم که در اینجا ایستاده بود و به درگاه خداوند دعا می‌کرد.

²⁷ من از خداوند تقاضای یک پسر کردم و او دعایم را مستجاب فرموده این پسر را به من عطا کرد.

²⁸ پس او را وقف خداوند می‌کنم؛ او تا وقتی زنده است، خداوند را خدمت خواهد کرد.» سپس آن‌ها خداوند را در همان‌جا پرستش کردند.