رُوت 3 - Muslim Sindhi Bible

رُوت کي شاديءَ لاءِ نعوميہ جي صلاح

¹ هڪڙي ڏينهن رُوت جي سس نعوميہ چيس تہ ”اي منهنجي ڌيءَ! آءٌ تنهنجي شادي ڪرڻ چاهيان ٿي، انهيءَ لاءِ تہ تو کي پناهہ ملي.

² سو بوعز، جنهن جي نوڪرياڻين سان گڏجي تو ڪم پئي ڪيو آهي، سو ئي اسان جو ويجھو مائٽ آهي. جيئن تہ اڄ رات هو ڳاهہ واري پِڙ ۾ جَوَ وائرائيندو،

³ تنهنڪري تون وهنجي سهنجي، خوشبوءِ لڳائي عمدا ڪپڙا پائي ڳاهہ واري پِڙ تي هلي وڃ. پر تيستائين تون پاڻ کي مٿس ظاهر نہ ڪج، جيستائين هو کائي پي بس نہ ڪري.

⁴ جڏهن هو سمهڻ وڃي تڏهن تون سندس سمهڻ واري جاءِ ڌيان ۾ رکي ڇڏج. پوءِ جڏهن هو سمهي پوي تڏهن تون اتي وڃي سندس پيرن تان چادر هٽائي اتي سندس پيرن وٽ ئي ليٽي پئج. پوءِ هو پاڻيهي تو کي ٻڌائيندو تہ تو کي ڇا ڪرڻو آهي.“

⁵ تڏهن رُوت وراڻيس تہ ”جيئن تون چوين ٿي، آءٌ تيئن ئي ڪنديس.“

رُوت جو بوعز وٽ وڃڻ

⁶ سو رُوت ڳاهہ واري پِڙ ڏانهن ويئي ۽ سڀ ڪجھہ ائين ئي ڪيائين جيئن سسڻس چيو هئس.

⁷ جڏهن بوعز کائي پي بس ڪئي تڏهن هو سٺي مزاج ۾ هو. پوءِ هو اناج جي ٻار جي ڀرسان وڃي ستو. رُوت بہ آهستي آهستي اچي سندس پيرن تان چادر هٽائي اتي ئي ليٽي پيئي.

⁸ اڌ رات ڌاري بوعز ڇرڪ ڀريو ۽ پاسو ورايائين. تڏهن جان کڻي ڏسي تہ هڪڙي عورت سندس پيرن وٽ ليٽي پيئي آهي.

⁹ هن کانئس پڇيو تہ ”تون ڪير آهين؟“ تڏهن هن ورندي ڏنس تہ ”آءٌ توهان جي ٻانهي رُوت آهيان. جيئن تہ اسان جو عيوضو ڀرڻ جا ذميوار عزيز اوهين ئي آهيو، تنهنڪري مون تي پنهنجي چادر جو پلئُہ وجھو.“

¹⁰ هن وراڻيس تہ ”خداوند تو کي برڪت ڏئي. تو هيءَ پوئين مهرباني پنهنجي سس تي ڪيل مهربانيءَ کان بہ وڌيڪ ڏيکاري آهي. اُها هيءَ تہ تون ڪنهن نوجوان، پوءِ اهو امير هجي يا غريب، تنهن جي پٺيان نہ ويئي آهين.

¹¹ سو تون ڪابہ ڳڻتي نہ ڪر. تون جيڪي چوندينءَ سو آءٌ ڪندس. منهنجا سڀ شهرواسي ڄاڻن ٿا تہ تون سٺي ڪردار واري عورت آهين.

¹² اهو سچ آهي تہ آءٌ تنهنجو عيوضو ڀرڻ جو ذميوار عزيز آهيان پر مون کان بہ وڌيڪ ويجھو تنهنجو هڪڙو ٻيو اهڙو عزيز آهي.

¹³ باقي رات هتي ترسي پئُہ. صبح جو جيڪڏهن انهيءَ تنهنجو عيوضو ڀريو تہ سٺو. جيڪڏهن نہ، تہ پوءِ آءٌ جيئري خداوند جو قسم کڻي ٿو چوان تہ آءٌ تنهنجو عيوضو ڀري تو تي هٿ رکندس. هاڻ صبح تائين هتي ئي ليٽي پئُہ.“

¹⁴ سو هوءَ صبح تائين هن جي پيرن وٽ ليٽي رهي. پر هوءَ منهن انڌاري جو اُٿي، ڇاڪاڻ تہ بوعز نہ ٿي چاهيو تہ ڪنهن کي خبر پوي تہ ڪا عورت ڳاهہ جي پِڙ تي آئي هئي.

¹⁵ تڏهن بوعز کيس چيو تہ ”جيڪا چادر پاتل اٿيئي سا اچي جھل.“ هُن اُها آڻي جھلي ۽ بوعز جَون جا ڇهہ ماپا انهيءَ ۾ وجھي سندس مٿي تي رکيا. پوءِ هوءَ شهر ڏانهن موٽي ويئي.

¹⁶ جڏهن هوءَ پنهنجيءَ سس وٽ آئي تڏهن هن کانئس پڇيو تہ ”منهنجي ڌيءَ! ڇا وهيو واپريو؟“ تڏهن هن اهو سڀ ڪجھہ کيس ٻڌايو جيڪي بوعز ڪيو.

¹⁷ رُوت کيس وڌيڪ چيو تہ ”هن هي ڇهہ ماپا جَون جا بہ ڏنا ۽ چيائين تہ ’پنهنجيءَ سس وٽ خالي هٿين نہ وڃ.‘“

¹⁸ تڏهن نعوميہ کيس چيو تہ ”منهنجي ڌيءَ ماٺ ڪري ويهہ جيستائين تو کي خبر پوي تہ ڳالهہ ڪٿي ٿي بيهي. انهيءَ شخص کي تيستائين آرام نہ ملندو جيستائين هو اڄ ئي انهيءَ معاملي کي طئي نہ ڪندو.“