زبور 88 - Muslim Sindhi Bible

موت جي ڊپ کان دعا

(استاد موسيقار لاءِ هدايت: هي گيت ”محلت لعنوت“ جي سُر تي ڳايو وڃي. بني قورح جي زبورن ۾ شامل، هيما ازراخيءَ جو زبور)

¹ اي خداوند! اي منهنجا خدا! تون منهنجو بچائيندڙ آهين، ڏينهن رات آءٌ تنهنجي حضور ۾ دانهون ٿو ڪريان.

² منهنجي دعا کي تون پنهنجي حضور ۾ پهچڻ ڏي، هائو، منهنجي انهن دانهن تي تون پنهنجو ڪن ڏي.

³ انهيءَ سبب جو منهنجي جان ڏکن سان ڀرجي ويئي آهي، ۽ منهنجي حياتي قبر کي ويجھو پوندي ٿي وڃي.

⁴ مون کي مئل ماڻهن ۾ شمار ڪيو وڃي ٿو، آءٌ بلڪل ئي بي‌وس ٿي پيو آهيان.

⁵ آءٌ ڄڻ تہ مئلن جي وچ ۾ ڇڏيو ويو آهيان، جن کي ماري قبر ۾ وڌو هجين، هائو، جيڪي تنهنجي سنڀال ۾ نہ آهن، ۽ جن کي تو وساري ڇڏيو آهي.

⁶ تو مون کي پاتال جي تري ۾ اڇلائي ڇڏيو آهي. هائو، تو مون کي اونداهيءَ جي اوڙاهہ ۾ وجھي ڇڏيو آهي.

⁷ تنهنجو غضب مون تي ڏاڍو ڀاري آهي، مون کي تنهنجي غصي وارين ڇولين ٻوڙي ڇڏيو آهي.

⁸ تو منهنجي ويجھن ساٿين کي مون کان پري ڪيو آهي، سندن نظر ۾ تو مون کي ڪراهت جهڙو ڪري ڇڏيو آهي. آءٌ اهڙي بند ۾ پيو آهيان جنهن مان بچي نڪري نہ ٿو سگھان.

⁹ ڏکن جي ڪري منهنجي اکين ۾ ڌنڌ ايندو ٿو وڃي. اي خداوند! هر روز آءٌ تو ڏانهن پنهنجا هٿ ڊگھيري تو کي پڪاريندو ٿو رهان.

¹⁰ ڀلا مئل ماڻهن کي تون پنهنجا معجزا ڏيکاريندين ڇا؟ يا اهي مُڙدا جيئرا ٿي تنهنجي واکاڻ ڪندا ڇا؟

¹¹ ڀلا قبر وارا تنهنجي دائمي شفقت بيان ڪندا ڇا؟ يا وري قبر ۾ ڪو تنهنجي وفا جو ذڪر ٿيندو ڇا؟

¹² ڀلا اونداهيءَ ۾ تنهنجا معجزا پڌرا ٿيندا ڇا؟ يا ويسر واري جهان ۾ رهندي تنهنجي ڀلائي ياد رهندي ڇا؟

¹³ پر اي خداوند! آءٌ تو کي مدد جي لاءِ پيو پڪاريان ٿو، هر صبح منهنجي دعا تنهنجي حضور ۾ پهچي ٿي.

¹⁴ اي خداوند! ڪهڙي سبب مون کي رد ٿو ڪرين؟ ڇو تون مون کان پنهنجو منهن ٿو موڙين؟

¹⁵ ننڍپڻ کان ئي آءٌ ڏکي آهيان، ۽ موت جي ڪنڌيءَ تي رهيو آهيان. آءٌ تنهنجي ڊپ وچان حيران وَ پريشان آهيان.

¹⁶ تنهنجو سخت غضب مون تي اچي ڪڙڪيو آهي. تنهنجي دهشتناڪ حملن مون کي تباهہ ڪري ڇڏيو آهي.

¹⁷ اهي سڄو ڏينهن مون کي ٻوڏ جيان گھيري ۾ رکن ٿا، ۽ هر پاسي کان مون کي وڪوڙي ويا آهن.

¹⁸ تنهنجي هن مصيبت ڏيڻ جي ڪري منهنجا ساٿي ۽ پيارا بہ مون کان پري ٿي ويا آهن، هاڻ تہ اونداهي ئي منهنجي ساٿي ۽ رفيق آهي.