زبور 73 - Muslim Sindhi Bible

خدا جو انصاف

(آسف جي زبورن ۾ شامل)

¹ بيشڪ خدا بني اسرائيل تي مهربان آهي. جيڪي پاڪ دل آهن تن تي هو مهربان آهي.

² پر منهنجا پير تِرڪڻ تي هئا، هائو، ذري گھٽ اعتماد ويو ٿي. منهنجا قدم ٿاٻو کائڻ تي هئا، هائو، ذري گھٽ ايمان ويو ٿي.

³ جڏهن مون بڇڙن جي اقبالمندي ڏٺي، تڏهن انهن مغرورن تي مون کي ريس آئي هئي.

⁴ هن ڪري جو اهي ڪوبہ ڏک ڪين ٿا ڏسن، بلڪ تندرست ۽ مضبوط ٿا رهن.

⁵ هنن تي عام ماڻهن وانگر ڪو ٻوجھہ نہ ٿو پوي، نڪي وري مٿن عام ماڻهن وانگر ڪا آفت ٿي اچي.

⁶ تنهنڪري غرور سندن ڳلي جو هار ٿيو پوي، ۽ ظلم کي ڄڻ هو پنهنجي پوشاڪ ڪري پائي ٿا ڇڏين.

⁷ انهن جي دلين مان بڇڙايون وهي نڪرن ٿيون، ۽ انهن جا دماغ بڇڙن منصوبن ۾ رُڌل رهن ٿا.

⁸ هو ٺٺوليون ٿا ڪن ۽ بغض واريون ڳالهيون ڪن ٿا. اهي مغروريءَ سان ظلم جون ڌمڪيون ڏين ٿا.

⁹ هو خدا جي خلاف ڳالهائڻ جي جرئت ڪن ٿا، ۽ غرور وچان ڌرتيءَ وارن تي حڪم هلائين ٿا.

¹⁰ اهو ڏسي خدا جي قوم بہ سندن پاسي ڦرندي وڃي ٿي، ۽ هو جيڪي بہ چون ٿا تنهن کي اها پاڻيءَ جيان پي وڃي ٿي.

¹¹ اهي چوندا وتن ٿا تہ ”خدا ڪين ٿو ڄاڻي سگھي،“ ۽ هيئن بہ ٿا چون تہ ”خدا تعاليٰ کي ڪا خبر نہ پوندي.“

¹² ڏسو، اهي بڇڙا آهن. اهي سدائين بي‌فڪرا ٿي ڌن دولت وڌائيندا رهن ٿا.

¹³ پوءِ ڇا مون اجايو پنهنجيءَ دل کي صاف رکيو آهي؟ ۽ ڇا ناحق مون پنهنجي هٿن کي پاڪ رکيو آهي؟

¹⁴ روزانو اٿڻ سان ئي مون کي سزا ملندي رهي ٿي، بلڪ سڄو ڏينهن آءٌ آفتن منجھہ گذاريان پيو.

¹⁵ پر اي خدا! جيڪڏهن آءٌ سوچيان ها تہ ”آءٌ بہ انهن وارا خيال اختيار ڪندس،“ پوءِ جيڪر آءٌ تنهنجي قوم سان بي‌وفائي ڪريان ها.

¹⁶ اي خدا! مون غور ويچار ٿي ڪيو تہ آءٌ ان ڳالهہ جي حقيقت کي سمجھي وٺان. پر مون ڏٺو تہ اها ڳالهہ منهنجي سمجھہ کان ٻاهر آهي.

¹⁷ پوءِ جڏهن آءٌ تنهنجي مقدس هيڪل ۾ داخل ٿيس، تڏهن ئي مون انهن ماڻهن جي انجام بابت سمجھي ورتو.

¹⁸ بيشڪ تون انهن کي ترڪڻين راهن تي هلائين ٿو، ۽ کين برباديءَ ڏانهن ڌِڪي ڇڏين ٿو.

¹⁹ پوءِ ڪيئن نہ اهي اک ڇنڀ ۾ برباد ٿي وڃن ٿا. هائو، اهي خوف وچان بلڪل فنا ٿي وڃن ٿا.

²⁰ اي ڌڻي! تون اُٿي انهن کي ائين حقير ڄاڻي ڇڏ، جيئن ڪو خواب ڏسي جاڳي اٿڻ تي حقير ڄاڻي اهو وساريو ڇڏي.

²¹ ڪنهن وقت منهنجي دل ايڏي رنجيدہ ٿيندي هئي، جو ڄڻ ڪا ڪاتي منهنجي اندر ۾ وڍ ڏيندي هئي.

²² جيئن جانور کي ڪا سمجھہ ڪانهي، تيئن آءٌ ان وقت تنهنجي اڳيان بي‌عقل هئس.

²³ تنهن هوندي بہ آءٌ سدائين تو سان گڏ رهيس، تڏهن تو منهنجو ساڄو هٿ جھلي ورتو.

²⁴ تون پنهنجي هدايت سان منهنجي رهنمائي ڪندو رهندين، ۽ پوءِ آخرڪار تون شان سان مون کي قبول ڪندين.

²⁵ آسمان ۾ توڙي زمين تي مون کي ٻئي ڪنهن جي ضرورت ڪانهي، آءٌ رڳو تو کي ئي چاهيان ٿو.

²⁶ توڙي جو منهنجو جسم ۽ جان ڳرندا ٿا وڃن، تہ بہ تون خدا ئي هميشہ تائين منهنجي طاقت ۽ منهنجي ميراث آهين.

²⁷ ڏس، تو کي جيڪي بہ ڇڏي ٿا ڏين سي سڀ فنا ٿيندا. هائو، جيڪي بہ تو کان ڦري بي‌وفا ٿا ٿين، تن سڀني کي تون برباد ڪري ڇڏيندين.

²⁸ پر مون لاءِ اهو چڱو آهي جو آءٌ تو کي ويجھو ٿيان. تو خداوند خدا کي ئي مون پنهنجي پناهہ بڻايو آهي، تان‌تہ آءٌ تنهنجي سڀني ڪيل ڪمن جو بيان ڪريان.