زبور 56 - Muslim Sindhi Bible

خدا تي توڪل

(استاد موسيقار لاءِ هدايت: هي ”ڏورانهن شاهہ‌بلوط وڻن تي ڳيرو“ جي سُر تي ڳايو وڃي. دائود پنهنجو هي اُڪريل زبور تڏهن چيو جڏهن فلستين کيس جات شهر ۾ گرفتار ڪيو هو.)

¹ اي خدا! مون تي رحم ڪر، ڇوجو منهنجا مخالف مون کي ايذائين ٿا. اهي هر وقت وڙهندي مون کي ستائين ٿا.

² هائو، منهنجا دشمن هر وقت مون کي ايذائيندا رهن ٿا. اهي تمام گھڻا آهن جيڪي مون سان وڙهن ٿا.

³ اي قادرِمطلق خدا! جڏهن مون کي ڊپ ٿيندو، تڏهن منهنجي توڪل تو تي ئي رهندي.

⁴ خدا جنهن جي واعدي تي مون کي فخر آهي، تنهن تي ئي منهنجي توڪل آهي سو آءٌ بلڪل نہ ڊڄندس. انسان جيڪو فاني آهي سو مون کي ڇا ڪري سگھندو؟

⁵ منهنجا دشمن سڄو ڏينهن منهنجي لفظن جي ابتي معنيٰ ڪڍن ٿا. هنن جو سڄو خيال منهنجي خلاف بڇڙائي ڪرڻ ڏانهن آهي.

⁶ اهي گڏجي ڇپي ٿا ويهن ۽ مون کي تاڙين ٿا. هو منهنجي ساهہ ڪڍڻ جي انتظار ۾ آهن.

⁷ پوءِ ڇا اهڙي بڇڙائي ڪرڻ جي باوجود هو ڇٽي ويندا؟ اي خدا! تون پنهنجي غضب سان انهن قومن کي ڪيرائي ڇڏ.

⁸ تون منهنجي ڏکن کي ڄاڻين ٿو. منهنجا لڙڪ تنهنجي سانداريءَ ۾ جمع ٿيل آهن. ڇا منهنجا اهي لڙڪ تنهنجي دفتر ۾ داخل ڪين آهن؟

⁹ آءٌ جڏهن تو کي پڪاريندس تہ منهنجا دشمن پوئتي هٽي ويندا. انهيءَ مان مون کي يقين ٿيندو تہ تون خدا منهنجي پاسي آهين.

¹⁰ خداوند خدا جنهن جي واعدي تي مون کي فخر آهي،

¹¹ تنهن تي ئي منهنجي توڪل آهي سو آءٌ بلڪل نہ ڊڄندس. انسان جيڪو فاني آهي سو مون کي ڇا ڪري سگھندو؟

¹² اي خدا! جيڪي باسون مون تو وٽ باسيون هيون، سي آءٌ تنهنجي حضور ۾ شڪرگذاريءَ جي قربانين طور پيش ڪندس.

¹³ انهيءَ سبب جو تو منهنجي پيرن کي پاتال ۾ ڪرڻ کان بچايو آهي، هائو، تو مون کي موت کان ڇڏايو آهي، تان‌تہ آءٌ تنهنجي حضور ۾ جيئرن جي روشن دنيا ۾ هلان.