زبور 39 - Muslim Sindhi Bible

ڏکويل جي پڪار

(استاد موسيقار يدوتون جي لاءِ، دائود جي زبورن ۾ شامل)

¹ مون اهو فيصلو ڪيو هو تہ آءٌ پنهنجين واٽن تي هوشياريءَ سان هلندس، تان‌تہ آءٌ پنهنجيءَ زبان سان ڪو گناهہ ڪري نہ وجھان. پوءِ منهنجي اڳيان جيستائين بڇڙا ماڻهو هوندا، تيستائين آءٌ پنهنجي وات کي لغام ڏيئي ڇڏيندس.

² پر توڙي جو آءٌ گونگو بڻجي چپ رهيس، ۽ چڱي ڳالهہ چوڻ کان بہ بس ڪيم، تڏهن بہ منهنجو ڏک اڃا گھڻو وڌي ويو.

³ منهنجي دل اندر ئي اندر ڳرندي رهي، ۽ منهنجي خيالن پچائيندي پچائيندي اندر ۾ باهہ ٻري ويئي. تڏهن منهنجي زبان مان نڪتو تہ

⁴ ”اي خداوند! تون مون کي ٻڌاءِ تہ منهنجي پڄاڻي ڪڏهن ٿيندي؟ منهنجا ڏينهن باقي گھڻا بچيا آهن؟ تان‌تہ آءٌ ڄاڻي وٺان تہ آءٌ ڪيترو نہ فاني آهيان.“

⁵ اي خداوند! ڏس، تو منهنجي عمر رڳو گھڙيءَ، بلڪ هڪڙي پلڪ جيتري ڪئي آهي. هائو، تنهنجي آڏو منهنجي حياتي ڪين جهڙي آهي، بلڪ هر انسان جي زندگي تو رڳو ٻاڦ مثل ڪئي آهي.

⁶ بيشڪ هر انسان پاڇي وانگر گم ٿيو وڃي. هو جيڪا بہ جاکوڙ ڪري ٿو سا بلڪل بي‌فائدي آهي. هو مال پٺيان مال تہ گڏ ڪندو ٿو رهي، پر اها خبر ڪين اٿس تہ اهو ڪنهن جي ملڪيت ٿيندو.

⁷ هاڻي اي منهنجا رب! ڀلا آءٌ ڪهڙيءَ ڳالهہ تي ڀروسو ڪريان؟ اي منهنجا ڌڻي! مون تہ پنهنجي توڪل تو تي رکي آهي.

⁸ تون مون کي منهنجي سڀني بدڪارين کان بچاءِ، ۽ بي‌وقوفن کي مون تي طعناتنڪا هڻڻ نہ ڏي.

⁹ مون ڄاتو ٿي تہ جيڪي بہ ٿيو آهي سو تو ئي ڪيو آهي، سو آءٌ گونگو بڻيل آهيان ۽ ڪا شڪايت نہ ٿو ڪريان.

¹⁰ اي خداوند! تون مون کان پنهنجي آفت پري ڪر، ڇاڪاڻ تہ تنهنجي هٿ جي چوٽ کان آءٌ تباهہ ٿيندو ٿو وڃان.

¹¹ جڏهن تون بڇڙائيءَ تي ڇينڀي انسانن کي سيکت ڏين ٿو، تڏهن جيئن ڪينئان ماس کائي چٽ ڪري ڇڏيندا آهن، تيئن تون سندن پيارين شين کي ڳاري ساڙي ٿو ڇڏين. بيشڪ هر انسان رڳو ٻاڦ مثل آهي.

¹² اي خداوند! تون منهنجي دعا ٻڌ، ۽ منهنجيءَ دانهن تي ڌيان ڏي، منهنجا ڳوڙها وهندي ڏسي تون ماٺ ڪري نہ ويهہ. انهيءَ سبب جو آءٌ تنهنجي هن دنيا ۾ ٿوري وقت جو مهمان آهيان. هائو، آءٌ پنهنجي سڀني ابن ڏاڏن وانگر مسافر آهيان.

¹³ تون پنهنجي هٿ کي روڪ، تہ جيئن آءٌ گھڙي کن خوشي ڏسي وٺان، ان کان اڳ جو آءٌ رحلت ڪريان ۽ فنا ٿي وڃان.