زبور 22 - Muslim Sindhi Bible

دُک جي دانهن ۽ واکاڻ جو گيت

(استاد موسيقار لاءِ هدايت: هي ”فجر واري هرڻي“ جي سُر تي ڳايو وڃي. دائود جي زبورن ۾ شامل)

¹ منهنجا خدا! اي منهنجا خدا! تو ڇو مون کي ڇڏي ڏنو آهي؟ تون منهنجي مدد ڪرڻ ۽ دانهن ٻڌڻ کان ڇو دور ٿو رهين؟

² اي منهنجا خدا! آءٌ ڏينهن رات تو کي پڪاريندو ٿو رهان، پر تون منهنجي دانهن تي ڪو ڌيان نہ ٿو ڏين.

³ تنهن هوندي بہ آءٌ ڄاڻان ٿو تہ تون پنهنجي عظمت سان تخت‌نشين آهين. اهو تون ئي تہ آهين جنهن کي بني اسرائيل ساراهي ٿو.

⁴ اسان جي ابن ڏاڏن تو تي ڀروسو رکيو. هائو، تو تي ئي سندن ڀروسو هو ۽ تو ئي کين ڇڏايو.

⁵ تو ئي سندن پڪار ٻڌي کين هر مصيبت مان ڇڏايو. هنن تو تي پورو ڀروسو رکيو ۽ هو شرمندا نہ ٿيا.

⁶ پر مون کي ڪيڙو سمجھيو وڃي ٿو، آءٌ ڄڻ انسان ئي ناهيان. سڀيئي ماڻهو مون کي حقير ۽ ڪين جهڙو ٿا ڄاڻن.

⁷ جيڪي مون کي ڏسن ٿا سي مون تي کلندا ٿا وتن. هو منهنجا چٻرا ٿا ڪڍن ۽ ڪنڌ کي لوڏو ڏيئي هيئن چون ٿا تہ

⁸ ”جيڪڏهن هن جي خدا تي توڪل آهي، تہ پوءِ اهو کيس ڇو نہ ٿو بچائي! جيڪڏهن اُهو کانئس خوش آهي، تہ پوءِ کيس ڇو نہ ٿو ڇڏائي!“

⁹ اي خدا! اهو تون ئي تہ آهين، جنهن مون کي صحيح سلامت پيٽ مان ڪڍيو. آءٌ جڏهن اڃا ٿڃ ڌائيندڙ ئي هئس، تڏهن کان تنهنجي حفاظت ۾ رهيو آهيان.

¹⁰ ڄمڻ جي ڏينهن کان ئي تون مون کي سنڀالين ٿو. جڏهن آءٌ ماءُ جي پيٽ مان نڪتس، تڏهن کان تون منهنجو خدا آهين.

¹¹ هاڻي تون مون کان پري نہ ٿيءُ، ڇوجو مصيبت ويجھي آهي، ۽ منهنجو ڪو ئي بہ مددگار ڪونهي.

¹² گھڻن دشمنن ويڙهاڪن ڏاندن جيان منهنجو اچي گھيرو ڪيو آهي. هائو، بسن ملڪ جي زورآور ڏاندن جيان هو مون کي وڪوڙي ويا آهن.

¹³ هو چيريندڙ ڦاڙيندڙ ۽ گُرڪندڙ بگھڙ وانگر، مون لاءِ پنهنجا وات ڦاڙيو ويٺا آهن.

¹⁴ آءٌ پاڻيءَ وانگر هارجان پيو. منهنجيون هڏيون جوڙن کان نڪري پيون آهن، ۽ منهنجي دل ميڻ وانگر منهنجي سيني ۾ رجندي ٿي وڃي.

¹⁵ منهنجي نڙي سُڪي ٺڪر ٿي ويئي آهي، ۽ ڄڀ وڃي تارونءَ سان لڳي آهي. آہ! اي خداوند! تو مون کي موت واري ڌوڙ ۾ آڻي ملايو آهي.

¹⁶ بدڪارن جي ٽولي اچي ڪتن جيان منهنجو گھيرو ڪيو آهي. هنن ڇتن ڪتن جيان منهنجي هٿن پيرن کي چيري ڦاڙي ڇڏيو آهي.

¹⁷ هاڻ تہ منهنجيون سڀ هڏيون ڏسجڻ ۾ ٿيون اچن. دشمن مون کي چتائي ۽ گھُوري ڏسن ٿا.

¹⁸ هو منهنجا ڪپڙا پاڻ ۾ ورهائين ٿا، هائو، منهنجي پوشاڪ لاءِ هو پاڻ ۾ پُکا وجھن ٿا.

¹⁹ سو اي خداوند! تون مون کان پري نہ ٿيءُ. اي منهنجا واهرؤ! تون سِگھو اچي منهنجي مدد ڪر.

²⁰ تون اچي منهنجي جان کي تلوارن کان ڇڏاءِ. تون هنن ڪتن جي چڪ منجھان منهنجي قيمتي حياتي اچي بچاءِ.

²¹ مون کي هنن بگھڙن جي وات منجھان اچي ڇڏاءِ. هائو، تون مون کي هنن ويڙهاڪن سانَهن جي سڱن کان بچاءِ، ڇاڪاڻ تہ آءٌ بلڪل لاچار آهيان.

²² آءٌ پنهنجي قوم وارن ۾ تنهنجو نالو پڌرو ڪندس، ۽ هيڪل جي گڏجاڻيءَ ۾ تنهنجو هي حمد ڳائيندس تہ

²³ ”اي خداوند جو خوف رکڻ وارؤ! اوهين سندس تعريف ڪريو. اي يعقوب جو اولاد! اوهين هن جي بزرگي بيان ڪريو. هائو، اوهين سڀ اي اسرائيل جو اولاد! هن جي تعظيم ڪريو.

²⁴ ڏکويلن جي ڏک جي خداوند ڪڏهن حقارت نہ ڪئي آهي، ۽ نہ وري انهيءَ کي نظرانداز ڪيو اٿائين. هن انهن کان ڪڏهن بہ پنهنجو منهن نہ موڙيو آهي، بلڪ جڏهن بہ هنن کيس پڪاريو آهي، تڏهن انهن جي ٻُڌي اٿائين.“

²⁵ آءٌ سندس عنايت سان هيڪل جي وڏي گڏجاڻيءَ ۾ واکاڻ ڪندس. آءٌ سندس عبادت‌گذارن جي روبرو باس جون قربانيون پيش ڪندس.

²⁶ غريب ماڻهو اهي کائي ڍءُ ڪندا، ۽ خداوند جا طالبو سندس تعريف ڪندا. شال انهن سڀني جون دليون سدائين زندہ رهن!

²⁷ سڄو جهان خداوند کي ياد ڪندو ۽ ڏانهس ڦرندو. هائو، سڀيئي قومون انهيءَ جي آڏو سجدو ڪنديون.

²⁸ خداوند ئي هر شيءِ تي غالب آهي، هو ئي سڀني قومن جو حاڪم آهي.

²⁹ دنيا جو هر فاني انسان رڳو کيس ئي سجدو ڪندو. بيشڪ خاڪ ۾ وڃي ملڻ وارا سڀ سندس آڏو جھڪندا، هائو، اهي سڀ جيڪي موت کان پاڻ کي بچائي نہ ٿا سگھن.

³⁰ ايندڙ ٻيون پيڙهيون بہ هن جي عبادت ڪنديون. اُهي ئي وري ٻين ايندڙ پيڙهين کي پنهنجي ڌڻيءَ جو بيان ٻڌائينديون.

³¹ هائو، جيڪي پوءِ پيدا ٿيندا، تن کي اهي خداوند جا ڪم ظاهر ڪري چوندا تہ ”خداوند ئي پنهنجي قوم کي ڇڏايو هو.“