زبور 116 - Muslim Sindhi Bible

موت کان بچي وڃڻ جي شڪرگذاري

¹ مون کي خداوند سان محبت آهي، ڇوجو هن منهنجي دانهن ۽ منهنجي منٿن کي ٻڌو آهي.

² جيئن تہ هن مون ڏانهن پنهنجو ڪن ڏنو آهي، سو آءٌ پنهنجي سڄي حياتي کيس پڪاريندو رهندس.

³ مون کي موت جي رسين ويڙهي ڇڏيو هو، ۽ قبر جي هيبت اچي ورتو هئم. هائو، آءٌ ڏک ۾ گرفتار ٿي ويو هئس، ۽ دهشتن مون کي گھيري ڇڏيو هو.

⁴ انهيءَ وقت مون خداوند کي پڪاريو هو تہ ”اي خداوند! آءٌ منٿ ٿو ڪريان تہ منهنجي جان بچاءِ.“

⁵ بيشڪ خداوند رحيم ۽ سچار آهي، اسان جو خدا ٻاجھہ ڪرڻ وارو آهي.

⁶ خداوند سادن سٻاجھن جي حفاظت ڪري ٿو. سو جڏهن آءٌ دٻجي ويو هئس تڏهن هن مون کي بچائي ورتو.

⁷ خداوند مون تي ايڏو تہ احسان ڪيو آهي، جو مون کي وري ڪابہ ڳڻتي ڪرڻ جي ضرورت ڪانهي.

⁸ هن مون کي موت جي منهن مان ڇڏائي ورتو آهي. هائو، هن منهنجي اکين کي لڙڪن وهائڻ کان ۽ منهنجي پيرن کي پاتال ۾ ڪرڻ کان بچايو آهي.

⁹ سو هاڻ آءٌ خداوند جي حضور ۾، جيئرن جي هن دنيا اندر هلندو رهندس.

¹⁰ مون ان وقت بہ ايمان آندو هو جڏهن چيو هئم تہ ”آءٌ ڏاڍي ڏک ۾ مبتلا ٿي ويو آهيان.“

¹¹ تڏهن آءٌ ايترو تہ ڏهڪاءَ ۾ هئس جو مون چيو هو تہ ”سڀيئي ماڻهو ڪُوڙا آهن، ڪوبہ ڀروسي جهڙو ناهي.“

¹² خداوند جي ڪيل انهن سڀني مهربانين جي بدلي ۾، آءٌ کيس ڇا ٿو ڏيئي سگھان؟

¹³ آءٌ تہ اوتڻ وارو نذرانو کڻي خداوند آڏو پيش ڪندس، ۽ سندس شڪرانو بجا آڻيندس، ڇاڪاڻ تہ هن منهنجي جان بچائي آهي.

¹⁴ هائو، جڏهن ماڻهو عبادت لاءِ گڏ ٿيندا تہ آءٌ سندن روبرو، خداوند آڏو پنهنجيون اهي باسون پوريون ڪندس.

¹⁵ بيشڪ خداوند جي نيڪ بندن جو موت بہ، سندس نظرن ۾ ڪيڏو نہ اَملهہ آهي!

¹⁶ اي خداوند! آءٌ تنهنجو ئي ٻانهو آهيان، هائو، تنهنجو ٻانهو يعني تنهنجي ٻانهيءَ جو ٻار آهيان. تو ئي منهنجي موت جا بند کوليا آهن.

¹⁷ سو آءٌ تنهنجو نالو وٺي تنهنجي حضور ۾ شڪراني جو نذرانو پيش ڪندس.

¹⁸ جڏهن ماڻهو عبادت لاءِ گڏ ٿيندا تہ آءٌ سندن روبرو، تو خداوند آڏو پنهنجيون اهي باسون پوريون ڪندس.

¹⁹ هائو، اهي آءٌ تنهنجي گھر جي بارگاهن ۾، تنهنجي شهر يروشلم منجھہ ئي پوريون ڪندس. خداوند جي واکاڻ ڪريو.