زبور 104 - Muslim Sindhi Bible

خالق جي ثنا

¹ آءٌ دل وَ جان سان تو خداوند جي واکاڻ ڪريان ٿو. اي خداوند منهنجا خدا! تون بيحد عظيم آهين، عظمت ۽ حشمت تو کي لباس جيان پهريل آهن.

² تو نور کي پنهنجي مٿان پوشاڪ وانگر پهريو آهي. تو آسمان کي ڇپر وانگر پکيڙي ڇڏيو آهي.

³ تو پنهنجي ماڙين کي آسمان تي تعمير ڪيو آهي. تون ڪڪرن کي پنهنجي سواري بڻائين ٿو، ۽ واءُ جي بازن تي پرواز ڪرين ٿو.

⁴ هوائن کي تون پنهنجو پيغام پهچائيندڙ ٿو بڻائين، ۽ وڄ جي تجلن کي پنهنجو خادم ٿو بڻائين.

⁵ تو ڌرتيءَ کي سندس بنيادن تي قائم ڪيو آهي، تان‌تہ انهيءَ کي ڪڏهن بہ ڪو لوڏو نہ اچي.

⁶ تو انهيءَ کي پوشاڪ وانگر سمنڊ سان ڍڪي ڇڏيو آهي، ايتري تائين جو پاڻي جبلن کان بہ مٿي بيٺو هو.

⁷ پر پوءِ جڏهن تو ان کي ڇينڀيو تہ اهو ڀڄي ويو. هائو، تنهنجي گجگوڙ ٻڌڻ سان پاڻي جلدي لهي ويو.

⁸ جبل ظاهر ٿي بيٺا ۽ پاڻي وادين منجھان وهي ويو، پوءِ اهو انهيءَ جاءِ تائين ويو، جيڪا تو هن واسطي مقرر ڪئي هئي.

⁹ تو پاڻيءَ لاءِ حد مقرر ڪئي آهي جيئن ان کان اڳتي نہ وڌي، تان‌تہ اهو ڌرتيءَ کي وري ڍڪي نہ ڇڏي.

¹⁰ تون ئي جبلن منجھہ چشما جاري ڪرين ٿو، جيڪي وادين مان برساتي نهرون بڻجي نڪرن ٿا.

¹¹ اهي ئي سڀني جھنگلي جانورن کي پاڻي مهيا ڪن ٿا، جھنگلي گڏهہ بہ تن مان اچي اڃ لاهين ٿا.

¹² انهن جي ڪنارن جي آس‌پاس پکي آکيرا ٺاهي ويهن ٿا، هائو، اهي ٽارين ۾ ويهي لاتيون ڪن ٿا.

¹³ تون پنهنجي عرش منجھان جبلن تي مينهن وسائين ٿو، تنهنجي قدرت سان زمين جھجھي پيداوار ڏئي ٿي.

¹⁴ تون ڍڳن لاءِ گاهہ اُپائين ٿو ۽ انسانن لاءِ اناج، تان‌تہ انسان زمين مان پنهنجي خوراڪ حاصل ڪن.

¹⁵ تون مئي کي پيدا ڪرين ٿو، جيڪا ماڻهن جي دل خوش ٿي ڪري، تون تيل کي پيدا ڪرين ٿو، جنهن سان هو پنهنجي چهري کي چمڪائين ٿا، ۽ تون انهن کي ماني ڏين ٿو جيڪا کين طاقت بخشي ٿي.

¹⁶ لبنان جي ديال وارن وڻن کي جھجھو پاڻي ملي ٿو. اهي وڻ خداوند جا آهن جيڪي هن ئي پوکيا آهن.

¹⁷ انهن وڻن ۾ پکي پنهنجا آکيرا ٺاهين ٿا، جڏهن تہ صنوبر جي وڻن ۾ لقلق پنهنجا گھر جوڙين ٿا.

¹⁸ وڏن وڏن جبلن تي جھنگلي ٻڪريون رهن ٿيون، ۽ ٽڪريون جھنگلي سهن جون جاءِ‌پناهہ آهن.

¹⁹ تو چنڊ بڻايو آهي تان‌تہ اهو موسمن جو نشان ٿئي. سج بہ پنهنجي لهڻ جي پوري وقت کان واقف آهي.

²⁰ جڏهن تون اونداهي ٿو ڪرين تڏهن رات ٿي وڃي ٿي، انهيءَ مهل جھنگلي جانور پنهنجي ٿاڪن مان نڪرن ٿا.

²¹ جوان شينهن گجگوڙ ڪندي پنهنجي شڪار جي ڳولا ۾ نڪرن ٿا، هائو، خدا جي مقرر ڪيل پنهنجي خوراڪ کي ڳوليندا وتن ٿا.

²² پوءِ جيئن ئي سج ٿو اڀري تيئن ئي اُهي واپس موٽن ٿا، ۽ پنهنجين غارن ۾ وڃي سمهي رهن ٿا.

²³ صبح ٿيڻ تي وري انسان اُٿي پنهنجي ڪم تي نڪرن ٿا، ۽ اهي سانجھيءَ تائين پنهنجي پورهئي ۾ لڳا رهن ٿا.

²⁴ اي خداوند! تو پنهنجي ڏاهپ سان جيڪي شيون پيدا ڪيون آهن، سي ايتريون تہ گھڻيون آهن، جو سڄي ڌرتي تنهنجي مخلوق سان ڀرجي ويئي آهي.

²⁵ ساڳيءَ طرح هي سمنڊ پڻ ڪيڏو نہ وڏو ۽ ويڪرو آهي! جنهن ۾ ننڍا وڏا بي‌شمار چرندڙ ڦرندڙ جاندار ملن ٿا.

²⁶ انهيءَ منجھہ جهاز هلن ٿا، ۽ ازدها بلا بہ منجھس رهي ٿي، جنهن کي تو اتي کيڏڻ ڪُڏڻ لاءِ پيدا ڪيو آهي.

²⁷ پوري مخلوق کي تنهنجو ئي آسرو آهي، جو تون سندن ضرورت وقت کين کاڌو ڏئين ٿو.

²⁸ تون سندن لاءِ جيڪي مقرر ڪرين ٿو، سو هو حاصل ڪن ٿا. هائو، جڏهن تون پنهنجي مُٺ کي کولين ٿو، تڏهن اهي چڱين شين سان ڍءُ ڪن ٿا.

²⁹ پر جڏهن تون کانئن منهن موڙين ٿو، تڏهن اهي پريشان ٿي وڃن ٿا. جڏهن انهن جو ساهہ ڪڍين ٿو، تڏهن اهي مري وڃي مٽيءَ ۾ ٿا ملن.

³⁰ جڏهن وري تون پاڻ وٽان ساهہ موڪلين ٿو، تڏهن ڌرتيءَ تي مخلوق پيدا ٿئي ٿي. ائين تون روءِزمين کي نئين سر آباد ڪندو رهين ٿو.

³¹ شال خداوند جي عظمت هميشہ هميشہ تائين رهي! شال خداوند پنهنجي انهن خلقيل شين کان خوش ٿئي!

³² هو جڏهن ڌرتيءَ ڏانهن نهاري ٿو تہ اها ڏڪيو ٿي وڃي. هو جڏهن جبلن کي ڇُهي ٿو تہ انهن مان بہ دونهون ٿو نڪري.

³³ جيستائين آءٌ جيئرو رهندس خداوند جا گيت پيو ڳائيندس. جيستائين آءٌ حيات آهيان پنهنجي خدا جي واکاڻ پيو ڪندس.

³⁴ شل منهنجا هي خيال کيس پسند اچن! ڇاڪاڻ تہ اهو خداوند ئي آهي جنهن کان مون کي خوشي ملي ٿي.

³⁵ شل گنهگار ڌرتيءَ تان بلڪل فنا ٿي وڃن، ۽ بدڪار ڌرتيءَ تي باقي نہ رهن! آءٌ دل وَ جان سان خداوند جي واکاڻ ڪريان ٿو، ۽ انهيءَ کي سڳورو چوان ٿو.