ايوب 4 - Muslim Sindhi Bible

اليفز جو پهريون گفتگو ( 4‏:1‏–5‏:27 ) اليفز جو ايوب کي تاڪيد ڪرڻ

¹ تڏهن اليفز تيمانيءَ ايوب کي ورندي ڏيئي چيو تہ

² ”اي ايوب! جيڪڏهن تو کي ڪا ڳالهہ چئجي تہ ٿي سگھي ٿو تو کي رنج پهچي، پر چوڻ کان سواءِ رهي بہ تہ نہ ٿو سگھجي.

³ ڏس، تو گھڻن ئي کي تعليم ڏني آهي، گھڻن ئي هيڻن جي همراهي ڪئي اٿيئي.

⁴ تنهنجي ڳالهين تہ ڪرندڙن کي بہ سنڀالي ورتو آهي، هائو، ٿڙي ويندڙ قدمن کي بہ تو قائم رکيو آهي.

⁵ پر هاڻ جڏهن تو تي مصيبت اچي پيئي آهي، تڏهن تون همت هاري ويٺو آهين! مصيبت اچي تو کي ڇهيو آهي، تہ تون گھٻرائجي ويو آهين!

⁶ تو کي پنهنجي رستن جي سچائيءَ ۾ اميد ناهي ڇا؟ تو کي پنهنجي پرهيزگاريءَ تي ڪو ڀروسو ناهي ڇا؟

⁷ سوچي ڏس تہ بي‌گناهہ بہ ڪڏهن ناس ٿيو آهي ڇا؟ يا سچار بہ ڪڏهن برباد ڪيو ويو آهي ڇا؟

⁸ بلڪ مون تہ ڏٺو آهي تہ جيڪي بدڪاريءَ جو هر ٿا ڪاهين، ۽ ايذائڻ جو ٻج ٿا پوکين، سي لڻن بہ بدڪاري ۽ ايذاءُ ئي ٿا.

⁹ اهي خدا جي ڦوڪ سان چٽ ٿي وڃن ٿا، هائو، سندس غضبناڪ ڦوڪ سان اهي مريو کپيو وڃن.

¹⁰ جيتوڻيڪ اهي ببر شينهن وانگر گجگوڙ ۽ گجڪار ٿا ڪن، مگر خدا انهن کي ماٺ ڪرائي ڇڏي ٿو، هائو، هو انهن جا ڏند ڀڃي کين بي‌وس بڻائي ٿو ڇڏي.

¹¹ اهي انهن شينهن وانگر آهن، جيڪي شڪار نہ ملڻ ڪري مري وڃن ٿا، ۽ انهن جا ٻچا ڪڻو ڪڻو ٿي وڃن ٿا.“

اليفز کي ٻڌايل راز

¹² ”ڏس، مون کي راز جي هڪڙي ڳالهہ ايترو تہ هوريان ٻڌائي ويئي، جو آءٌ مشڪل سان ئي اها ٻڌي سگھيس.

¹³ هي رات جي انهيءَ وقت ٿيو، جڏهن آءٌ خوابن ۾ گم هئس، هائو، ان وقت جڏهن ماڻهن تي گَهري ننڊ غالب ٿئي ٿي.

¹⁴ تڏهن مون کي اهڙي تہ ڊپ ۽ ڏڪڻيءَ اچي ورتو، جو منهنجي لڱن ۾ ڪنبڻي پئجي ويئي.

¹⁵ پوءِ منهنجي منهن کي هوا جو هڪ جھوٽو ڇهي لنگھي ويو، تڏهن ڊپ وچان منهنجي بدن جا وار بہ اُڀا ٿي ويا.

¹⁶ بس اها هڪڙي شڪل هئي، جيڪا منهنجي اکين اڳيان ٿي بيٺي، مگر آءٌ انهيءَ کي چٽيءَ طرح ڏسي ڪين ٿي سگھيس، تڏهن خاموشيءَ ۾ مون کي هڪڙو آواز ٻڌڻ ۾ آيو، جنهن چيو تہ

¹⁷ ’ڇا ڪو فاني انسان خدا آڏو سچار ٿي سگھي ٿو؟ ڇا ڪو ماڻهو خدا آڏو پاڪ ٿي سگھي ٿو؟

¹⁸ ڏس، جيڪڏهن هو پنهنجي آسماني ٻانهن تي بہ ڀروسو ڪين ٿو رکي، هائو، پنهنجي فرشتن کي بہ جيڪڏهن هو ڏوهاري قرار ڏئي ٿو،

¹⁹ تہ پوءِ انسان، جيڪي ٺهيل ئي مٽيءَ جا آهن، ۽ جن جو بنياد ئي مٽي آهي، ۽ جيڪي پوپٽ وانگر چپجيو ٿا وڃن، سي ان جي نظر ۾ ڇا هوندا؟

²⁰ هو صبح جو تہ آهن پر شام ٿيڻ تائين اهي مريو وڃن، هائو، هميشہ هميشہ لاءِ اهي چٽ ٿي وڃن ٿا، ڪوبہ انهن ڏانهن ڌيان ڪونہ ٿو ڏئي.

²¹ سندن زندگيءَ جي تنبوءَ جا رسا پٽي ڪڍيا وڃن ٿا، ۽ ڏاهپ سکڻ کان اڳ ئي اهي مري کپي ٿا وڃن.‘“