ايوب 37 - Muslim Sindhi Bible

¹ هائو، انهيءَ طوفان جي ڪري منهنجي دل ڏڪي ٿي، ايتري قدر جو سيني کان ٻاهر نڪتي ٿي اچي.

² اوهين سڀ ڌيان سان خدا جي ڳالهائڻ جو آواز تہ ٻڌو، هائو، سندس واتان نڪرندڙ اها گجگوڙ تہ ٻڌو.

³ هو پنهنجي وڄ کي عرش کان هيٺ ٿو موڪلي، ۽ اها ڌرتيءَ جي هڪ ڇيڙي کان ٻئي ڇيڙي تائين وڃيو پهچي.

⁴ انهيءَ کان پوءِ سندس گجگوڙ جهڙو آواز ٻڌڻ ۾ ٿو اچي، هائو، هو پنهنجي جلال واري آواز سان گجي ٿو. جنهن وقت سندس آواز ٻڌڻ ۾ ٿو اچي، تنهن وقت هو وڄ جا چمڪاٽ موڪليندو ٿو رهي.

⁵ خدا پنهنجي آواز سان عجيب نموني گجگوڙ ٿو ڪري. هو وڏا وڏا معجزا ڪري ٿو، جيڪي اسين سمجھي نہ ٿا سگھون.

⁶ هو برف کي زمين تي ڪرڻ جو حڪم ٿو ڏئي، ساڳيءَ طرح برسات جي وڏ ڦڙي وسڪاري کي بہ حڪم ٿو ڏئي.

⁷ ائين هو سڀني ماڻهن کي پورهئي کان روڪي رکي ٿو، انهيءَ لاءِ تہ سندس مخلوق هن جي قدرت کي ڏسي.

⁸ انهيءَ وقت جھنگلي جانور بہ پنهنجي ڏرن ۾ وڃيو لڪن، ۽ پنهنجي پناهہ‌گاهن ۾ ئي پئجي ٿا رهن.

⁹ ڏکڻ کان طوفاني هوائون ٿيون اچن، ۽ اتر کان ڏنگيندڙ ٿڌيون هوائون.

¹⁰ خدا جي ڦوڪ سان برف ڄمي پوي ٿي، ۽ پاڻيءَ جو مٿاڇرو ڌاتوءَ جهڙو سخت ٿي پوي ٿو.

¹¹ هو گھاٽن ڪڪرن کي گھم سان ڀري ٿو، جيڪي سندس روشن وڄ کي هر طرف پکيڙي ڇڏين ٿا.

¹² ڪڪر سندس اشاري سان چوڌاري ڦرن ٿا، تان‌تہ هو کين جيڪي بہ حڪم ڏئي، تنهن کي روءِ‌زمين تي بجا آڻين.

¹³ پوءِ خواہ سيکت جي لاءِ توڙي رحمت جي لاءِ، هو اهو حڪم بجا آڻين ٿا.“

خدا جي عظمت سمجھڻ انسان لاءِ ناممڪن آهي

¹⁴ اليهوءَ وڌيڪ چيو تہ ”اي ايوب! هيءَ ڳالهہ ڌيان سان ٻڌ، ماٺ رهہ ۽ خدا جي عجيب وَ غريب ڪمن تي غور ڪر.

¹⁵ ڇا تون ڄاڻين ٿو تہ خدا ڪيئن ڪڪرن کي حڪم سان ٿو هلائي؟ ۽ ڪيئن انهن مان وڄ ٿو چمڪائي؟

¹⁶ ڇا تون ڄاڻين ٿو تہ ڪڪر آسمان ۾ ڪيئن ٿا ترن؟ هي عجيب وَ غريب ڪم انهيءَ جا ئي آهن، جيڪو علم ۾ ڪامل آهي.

¹⁷ جڏهن زمين سخت جھولي جي ڪري ويرانيءَ هيٺ اچي وڃي ٿي، تڏهن ڇا تون پنهنجي ڪپڙن ۾ آيل گرميءَ کان پاڻ کي بچائي ٿو سگھين؟

¹⁸ ان وقت ڇا تون آسمان ۾ آبهوا کي پکيڙڻ ۾ خدا جي مدد ڪري ٿو سگھين؟ هائو، انهيءَ آسمان ۾ جيڪو ٽامي جيان تپي باهہ ٿيل هجي.

¹⁹ جيڪڏهن تون ائين ڪري ٿو سگھين تہ ڀلا اسان کي بہ سمجھاءِ تہ اسين خدا آڏو بيهي ساڻس ڪيئن ڳالهايون، ڇاڪاڻ تہ اونداهيءَ ۾ هئڻ ڪري اسين ساڻس ڪو مقدمو وڙهي نہ ٿا سگھون.

²⁰ پر نہ، آءٌ خدا سان ڳالهائڻ جي جرئت ئي نہ ٿو ڪري سگھان، ڇا ڪو اهڙو بي‌وقوف ٿيندو، جو چاهي تہ خدا کيس برباد ڪري ڇڏي؟

²¹ جڏهن هوا ڪڪرن کي هٽائي آسمان صاف ڪري ڇڏي ٿي، تڏهن ڪوبہ ماڻهو چمڪندڙ سج ڏانهن چتائي ڏسي نہ ٿو سگھي.

²² تهڙيءَ طرح جڏهن اتر کان خدا ڄڻ سونهري چمڪ ۾ اچي ٿو، تڏهن ڪير سندس هيبتناڪ جلال ڏسي سگھي ٿو؟

²³ بيشڪ قادرِمطلق جي عظمت اسان جي سوچ کان بہ مٿاهين آهي، هن جي قدرت ۽ عدالت ايتري تہ عظيم آهي، جو هو انصاف کي ڪڏهن بہ نہ ٿو بگاڙي.

²⁴ تنهنڪري اسين انسان سندس خوف ٿا رکون، پر جيڪي ماڻهو پاڻ کي وڏو عقلمند ٿا سمجھن، تن جو هو ڪو لحاظ نہ ٿو ڪري.“