ايوب 29 - Muslim Sindhi Bible

ايوب جو آخري بحث مباحثو ( 29‏:1‏–31‏:40 ) ايوب جي اڳئين خوشحالي

¹ ايوب وڌيڪ ڳالهائيندي چيو تہ

² ”ڪاش! آءٌ اهڙو ئي هجان ها جهڙو اڳئين وقت ۾ هئس، هائو، انهن ڏينهن وانگر جڏهن خدا منهنجي حفاظت ڪندو هو.

³ تڏهن خدا هميشہ مون سان گڏ هوندو هو، ۽ سندس عطا ڪيل روشنيءَ جي مدد سان آءٌ اونداهيءَ مان بہ لنگھي ويندو هئس.

⁴ انهن ڏينهن ۾ آءٌ سکيو ستابو هوندو هئس، ۽ منهنجي گھر تي خدا جي ٻاجھہ هوندي هئي.

⁵ تڏهن قادرِمطلق اڃا مون سان گڏ هو، ۽ منهنجا ٻار منهنجي چوڌاري هوندا هئا.

⁶ انهن ڏينهن ۾ مون کي تمام گھڻو مال ۽ باغ باغيچا هوندا هئا، تنهنڪري مون وٽ کير ۽ تيل جون نديون وهنديون هيون.

⁷ جڏهن آءٌ شهر جي دروازي وٽ اڳواڻن جي مجلس ۾ ويهڻ لاءِ پنهنجي مسند ڏانهن ويندو هئس،

⁸ تڏهن جوان ماڻهو مون کي ڏسندي ئي هٽي رستو ڏيندا هئا، ۽ پوڙها منهنجي احترام ۾ اُٿي بيهندا هئا.

⁹ منهنجي اچڻ تي شهر جا امير احترام وچان پنهنجو ڳالهائڻ بند ڪري خاموش ٿي ويهندا هئا.

¹⁰ هائو، انهن جو آواز بلڪل بند ٿي ويندو هو، ڄڻ تہ سندن زبان وڃي تارونءَ سان لڳندي هئي.“

ايوب جو پنهنجي رحمدليءَ کي ياد ڪرڻ

¹¹ ”جيڪي بہ ماڻهو منهنجي نيڪ ڪمن بابت ٻڌندا يا اُهي ڏسندا هئا، سي مون کي مبارڪ سڏيندا هئا، ۽ منهنجي نيڪيءَ جي شاهدي ڏيندا هئا.

¹² انهيءَ سبب جو غريب جيڪي دانهون ڪندا هئا، ۽ يتيم جن جو ڪوبہ واهرو ڪونہ هو، تن جون مشڪلاتون آءٌ دور ڪندو هئس.

¹³ هائو، ڏک سهندي موت جي منهن مان بچي وڃڻ وارا بہ مون کي دعا ڪندا هئا، منهنجي مدد سان رنن‌زالن کي بي‌انتها خوشي حاصل ٿيندي هئي.

¹⁴ سچائي ڄڻ لباس وانگر مون کي پهريل هوندي هئي، ۽ انصاف مون کي هڪ جبي ۽ دستار وانگر پهريل هو.

¹⁵ آءٌ انڌن جي لاءِ اکيون، ۽ منڊن جي لاءِ پير هوندو هئس.

¹⁶ محتاجن جي آءٌ پيءُ وانگر سار سنڀال لهندو هئس، ۽ جن کي آءٌ سڃاڻيندو ئي نہ هئس، عدالت ۾ تن جي بہ حقن جي حفاظت ڪندو هئس.

¹⁷ بدڪار ماڻهن جي ڏندن مان آءٌ شڪار ڇڪي ڪڍي وٺندو هئس، هائو، بدڪارن جون ڄاڙيون ڀڃي، تن کان ستايلن کي ڇڏائيندو هئس.“

ايوب جو اڳيون اعتماد

¹⁸ ”مون کي هميشہ اها اميد هئي تہ آءٌ وڏي ڄمار تائين جيئندس ۽ پنهنجي ئي ڪکن ۾ سڪون سان مرندس،

¹⁹ آءٌ هميشہ انهيءَ وڻ وانگر رهندس، جنهن جون پاڙون سدائين سايون رهنديون آهن، منهنجي ٽارين تي سڄي رات ماڪ پوندي، ۽ مون کي تازگي بخشيندي،

²⁰ هر ڪو ماڻهو هميشہ منهنجي عزت ۽ احترام ڪندو رهندو، ۽ مون کي سدائين نئين طاقت عطا ٿيندي رهندي، هائو، مون کي هميشہ اها ئي اميد رهندي هئي.

²¹ اڳي جڏهن آءٌ ڪا صلاح مشورو ڏيندو هئس، تہ ماڻهو خاموش ٿي ويندا هئا، ۽ جيڪي ڪجھہ آءٌ چوندو هئس سو ڌيان ڏيئي ٻڌندا هئا.

²² منهنجي ڏنل صلاح هڪدم قبول ڪندي، اهي وڌيڪ بلڪل نہ ڳالهائيندا هئا. منهنجو ڳالهائڻ ٺوٺ ڌرتيءَ تي پوندڙ مينهن جي ڦڙن وانگر سندن دلين ۾ جذب ٿي ويندو هو.

²³ ماڻهو منهنجي ڳالهائڻ لاءِ ائين منتظر رهندا هئا، جيئن سوڪهڙي ۾ برسات لاءِ واجھائيندا هجن. حقيقت ۾ اهي انهن فڪرمند هارين جيان هئا، جيڪي بهار جي آخري برسات لاءِ واجھائيندا هجن.

²⁴ ڪنهن بہ ڳالهہ ۾ جڏهن اهي نااميد ٿي ويندا هئا، تڏهن آءٌ اچي ساڻن ساٿ ڏيندو هئس، هائو، منهنجو مرڪندڙ چهرو سندن همت‌افزائي ڪندو هو.

²⁵ آءٌ ئي سندن اڳواڻي ڪندو هئس، ۽ سندن لاءِ واٽون مقرر ڪندو هئس. آءٌ منجھن ائين رهندو هئس، جيئن ڪو بادشاهہ پنهنجي سپاهين ۾ رهي، آءٌ سندن ڏکن ۾ کين تسلي ڏيندو هئس.“