ايوب 17 - Muslim Sindhi Bible

¹ منهنجا ڏينهن گھٽايا ويا آهن، هاڻ منهنجو ساهہ لُڪيءَ ۾ اچي پهتو آهي، ۽ قبر منهنجي انتظار ۾ آهي.

² منهنجي هيءَ حالت ڏسي هر ڪو مون تي ٺٺوليون ٿو ڪري، ۽ منهنجيون اکيون سندن ڇيڙڇاڙ کي رڳو ڏسنديون ٿيون رهن.“

ايوب جو خدا کي پڪارڻ

³ ”اي خدا! منهنجي بي‌ڏوهي هجڻ لاءِ منهنجي دعويٰ قبول فرماءِ، ڇو تہ منهنجي بي‌ڏوهي هجڻ جو ڪو ضامن ڪونهي،

⁴ ڇاڪاڻ تہ تو منهنجي ساٿين جي دلين کي سچ سمجھڻ کان روڪي رکيو آهي. پر هاڻ مون تي الزام مڙهڻ ۾ تون هنن کي ڪاميابي نہ بخش،

⁵ ڇوجو چوڻي آهي تہ ’جيڪو ڪنهن کان پئسا وٺي پنهنجي دوست سان دغا ٿو ڪري، تنهن جي اولاد جي اکين آڏو مصيبتون ئي مصيبتون هونديون.‘

⁶ خدا مون کي ماڻهن لاءِ هڪڙو پهاڪو بڻائي ڇڏيو آهي، آءٌ اهڙو ٿي پيو آهيان جو ماڻهو منهنجي منهن تي ٿڪون ٿا هڻن.

⁷ سو غم جي ڪري منهنجي نظر بہ ڌنڌلائجي ويئي آهي، ۽ منهنجي سڀني عضون جو ماس ڳري ويو آهي.

⁸ سچار ماڻهو بہ منهنجي حالت ڏسي دهلجي ويا آهن، هو اهو سمجھي منهنجي خلاف اُٿي کڙا ٿيا آهن تہ آءٌ خدا کي رد ڪندڙ آهيان.

⁹ سو سچار ماڻهو منهنجي حالت کان ڊڄي پنهنجي راهہ تي پختا رهن ٿا، هائو، جن جا هٿ صاف آهن سي وڌيڪ مضبوط ٿيندا وڃن ٿا.

¹⁰ پر جي اوهين سڀ جو سڀ، جيڪي پاڻ کي سچار ٿا سمجھو سي اچي مون آڏو بيهو، تہ اوهان ۾ هڪڙو بہ ڏاهو ماڻهو مون کي ڏسڻ ۾ نہ ايندو، جيڪو حقيقت کي سمجھي سگھي.“

ايوب جي نااميدي

¹¹ ”منهنجا ڏينهن گذري ويا آهن، منهنجا ارادا ٽٽي پيا آهن، هائو، منهنجي دل جون اميدون مٽجي ويون آهن.

¹² پر منهنجا دوست رات کي ڏينهن ٿا چون، اهي چون ٿا تہ روشني ويجھي آهي، جڏهن تہ آءٌ ڄاڻان ٿو تہ آءٌ اونداهيءَ ۾ ئي آهيان.

¹³ مون کي ڪهڙي اميد آهي؟ جڏهن تہ قبر منهنجو گھر آهي، هائو، قبر جي اونداهيءَ ۾ مون پنهنجو هنڌ وڇايو آهي.

¹⁴ مون قبر کي چيو آهي تہ ’تون منهنجي ماءُ آهين.‘ ۽ ڪينئن کي چيو اٿم تہ ’توهين منهنجا پيءُ ۽ ڀائر آهيو.‘

¹⁵ سو منهنجي اميد آهي ڪٿي؟ هائو، ڪير ڏسندو منهنجي اميد کي؟

¹⁶ مون سان گڏ منهنجي اميد بہ قبر ۾ لهي هلندي، اسين ٻيئي مٽيءَ ۾ ملي وڃي آرامي ٿينداسين.“