يسعياہ 16 - Muslim Sindhi Bible

موآب تي ايندڙ وڌيڪ مصيبتون

¹ اي موآب جا بادشاهہ! يروشلم جي حڪمران ڏانهن تحفي طور گھيٽا موڪل، اهي پنهنجي شهر سلح کان بيابان جي رستي صيئون جبل تي پيش ڪر.

² کيس اهو بہ چوائي موڪل تہ ”موآب جون عورتون برساتي نهر ارنون جي گھاٽن تي ملڪ کان ڀڄڻ لاءِ ائين پيون ڦرنديون وتن، جيئن پکي پنهنجن آکيرن مان اٿاريا ويا هجن.

³ سو اوهين صلاح ڏيو تہ اسان کي ڇا ڪرڻ گھرجي. اوهين انهيءَ وڻ وانگر اسان کي پناهہ ڏيو، جيڪو ٽاڪ منجھند جو بہ ٿڌي ڇانوَ ڏئي ٿو. اسان جلاوطنن کي پنهنجي پناهہ ۾ لڪايو، ۽ اسان کي دشمنن جي هٿ ۾ نہ ڏيو.

⁴ اسان موآب کان جلاوطن ڪيلن کي پنهنجي علائقي ۾ رهڻ ڏيو، ۽ اسان کي برباد ڪندڙن کان پناهہ ڏيو.“ اي موآب وارؤ! جڏهن اوهان تي ظلم ڪندڙ ناس ڪيا ويندا، ۽ تباهي وَ بربادي بند ٿي ويندي، هائو، جڏهن سڀني ظالمن کي اوهان جي ملڪ مان ناس ڪيو ويندو،

⁵ تڏهن دائود جي اولاد مان هڪڙو بادشاهہ ٿيندو، جيڪو سچائيءَ ۽ شفقت سان ماڻهن تي حڪمراني ڪندو. اهو اهڙو عادل هوندو جيڪو پورو پورو انصاف ڪندو. هائو، اهو عدل وَ انصاف ڪرڻ ۾ دير نہ ڪندو.

⁶ اسان يهوداہ وارن موآب جي رهاڪن جي مغروريءَ بابت ٻڌو آهي، اهي تمام مغرور ٿي ويا آهن. اسين سندن هٺ، تڪبر ۽ وڏائيءَ کان واقف آهيون. پر سندن ٻٽاڪون فضول آهن،

⁷ ڇاڪاڻ تہ هاڻي موآب جا ماڻهو پاڻ تي آيل مصيبتن تي واءِ‌ويلا ڪن ٿا. اهي سڀ قيرحراست شهر ۾ کاڌل ڪشمش جي خاص ٽڪين کي ياد ڪري واءِ‌ويلا ٿا ڪن. بيشڪ اهي سڀيئي بدحال ٿي ويا آهن.

⁸ سندن شهر حشبون جون ٻنيون، ۽ سبماہ شهر جي انگورن جا باغ سڪي سڙي ويا آهن. غير قومن جي سردارن انگورن جي عمدين ولين کي ناس ڪري ڇڏيو آهي. هائو، موآب ملڪ اهڙي عمدي ول مثل هو، جيڪا ڪنهن وقت ڏورانهين شهر يعزير تائين ٿي پهتي. هائو، اها اوڀر ۾ بيابان تائين، ۽ اولهہ ۾ سمنڊ کان پار تائين ٿي پهتي.

⁹ آہ! هاڻي آءٌ سبماہ جي انگورن جي باغن لاءِ ائين ٿو روئان، جيئن يعزير لاءِ روئندو ٿو رهان. اي حشبون ۽ العالي شهرؤ! آءٌ اوهان جي لاءِ لڙڪ وهائيندو ٿو رهان، ڇاڪاڻ تہ اوهان جي ميون ۽ اناج جي فصلن تي جنگ جي تباهي اچي پيئي آهي.

¹⁰ سرسبز ٻنين مان خوشيون ختم ٿي ويون آهن، انگورن جي باغن مان خوشيءَ جي راڳن ڳائڻ جو آواز بند ٿي ويو آهي، ۽ انگورن جي چيچڙن مان رس نہ ٿي ڪڍي وڃي. هائو، انگورن جي فصل جي سموري خوشي ۽ شادماني ختم ٿي ويئي آهي.

¹¹ تنهنڪري قيرحارست شهر بلڪ سڄي موآب جي لاءِ غم وچان آءٌ ائين آهون ۽ دانهون ٿو ڪريان، ڄڻڪ منهنجي اندر ۾ سُرندو پيو وڄي.

¹² هاڻ جيتوڻيڪ موآب جا ماڻهو ٽڪر تي ٺهيل پنهنجي معبودن جي پوڄا گھرن تي حاضريون ڀريندي ڀريندي ٿڪجي بہ پون يا اتي ڪيتريون ئي دعائون ڇو نہ گھرن، تہ بہ کين ڪو فائدو نہ ٿيندو.

¹³ هي ئي اهو فرمان آهي، جيڪو خداوند موآب جي خلاف اڳ ۾ فرمايو هو.

¹⁴ هاڻي انهيءَ بابت خداوند وڌيڪ فرمائي ٿو تہ ”جيئن مزدورن جي ڪم ڪرڻ لاءِ وقت مقرر هوندو آهي، تيئن ٽن سالن جي وقت اندر ئي موآب جو شان وَ شوڪت انهيءَ جي رهاڪن سميت ختم ڪيو ويندو. انهيءَ جا اڪثر ماڻهو ختم ٿي ويندا ۽ باقي ڪي ٿورا ماڻهو وڃي بچندا، سي بہ نہ هجڻ جي برابر هوندا.“