इय्योब 19 - पवित्रशास्त्र मराठी समकालीन आवृत्ती

इय्योब

¹ मग इय्योबाने उत्तर देत म्हटले:

² “किती काळ तुम्ही मला त्रास देणार आणि आपल्या शब्दांनी मला चिरडणार?

³ एवढ्यात दहा वेळा माझी निंदा करून; निर्लज्या सारखा तुम्ही माझ्यावर हल्ला केला.

⁴ मी जर खरोखरच चुकलो असेन, तरी त्यासाठी मी स्वतः जबाबदार असणार.

⁵ जर स्वतःला तुम्ही खरच माझ्यापेक्षा थोर समजता आणि माझ्या या दैनावस्थेचा माझ्याविरुद्ध गैरउपयोग करता,

⁶ तर ही गोष्ट लक्षात घ्या, की ही स्थिती परमेश्वराने माझ्यावर आणली आहे आणि आपल्या जाळ्यात मला वेढले आहे.

⁷ “मी जरी ‘जुलूम!’ असे म्हणून ओरडतो, परंतु मला प्रतिसाद मिळत नाही; साहाय्यासाठी मी बोलावितो, परंतु मला न्याय मिळत नाही.

⁸ मी पार जाऊ नये म्हणून परमेश्वराने माझी वाट अडविली आहे; त्यांनी माझे मार्ग अंधाराने झाकून टाकले आहेत.

⁹ माझा सन्मान त्यांनी माझ्यापासून हिरावून घेतला आहे आणि माझ्या मस्तकावरील मुकुट काढून घेतला आहे.

¹⁰ माझा सर्वनाश होईपर्यंत त्यांनी मला चहूकडून तोडले आहे; झाडाप्रमाणे त्यांनी माझी आशा उपटून टाकली आहे.

¹¹ त्यांचा क्रोध माझ्याविरुद्ध भडकला आहे; आपल्या शत्रूंमध्ये त्यांनी मला गणले आहे.

¹² त्यांची फौज जोमाने पुढे जात आहे; त्यांनी माझ्याविरुद्ध युद्ध रचले आहे आणि माझ्या डेर्‍या सभोवती वेढा घातला आहे.

¹³ “माझे बंधुजन त्यांनी माझ्यापासून दूर केले आहेत; माझे परिचित मला अगदी परके झाले आहेत.

¹⁴ माझे नातलग माझ्यापासून दूर गेले आहेत; माझ्या जिवलग मित्रांना माझा विसर पडला आहे.

¹⁵ माझे पाहुणे आणि माझ्या सेविका सुद्धा मला परके मानतात; अनोळखी माणसाप्रमाणे ते माझ्याकडे बघतात.

¹⁶ मी माझ्या सेवकाला आज्ञा करतो, आणि माझ्या मुखाने त्याला विनवणी करतो, परंतु तो उत्तर देत नाही.

¹⁷ माझ्या पत्नीसाठी माझा श्वास किळसवाणा झाला आहे; माझ्या परिवारासाठी मी घृणास्पद असा आहे.

¹⁸ लहान मुलेदेखील माझी निंदा करतात; मी दिसलो तरी ते माझा अपमान करतात.

¹⁹ माझ्या जिवलग मित्रांनादेखील माझा वीट येतो; ज्यांच्यावर मी प्रीती केली, तेही माझ्यावर उलटले.

²⁰ मी आता फक्त हाडे व कातडी असा उरलो आहे; आणि मृत्यूच्या संकटातून थोडक्यात निभावून गेलो आहे.

²¹ “माझ्यावर दया करा, माझ्या मित्रांनो, माझ्यावर दया करा, कारण परमेश्वराच्या हाताने माझ्यावर प्रहार केला आहे.

²² परमेश्वराने करावा असा तुम्हीही माझा छळ का करता? माझ्या वेदना पाहून तुमचे समाधान झाले नाही काय?

²³ “अहा, माझ्या शब्दांची नोंद करण्यात आली असती, ते एका चर्मपत्राच्या गुंडाळीत लिहून ठेवले असते,

²⁴ लोखंडी कलमाने ते शिसावर, किंवा कायम स्‍वरुपाने खडकावर कोरले असते तर किती बरे होते!

²⁵ मला ठाऊक आहे की माझा उद्धारक जिवंत आहे, आणि अखेरीस ते पृथ्वीवर उभे राहील;

²⁶ आणि हे शरीर कुजून गेल्यानंतरही, आपल्या देहाशिवाय मी परमेश्वराला पाहीन;

²⁷ होय, मी स्वतः त्यांना पाहीन दुसरा कोणी नाही; तर मी स्वतःच्या डोळ्यांनी मी त्यांना पाहीन. त्यासाठी माझ्या हृदयात मी किती उतावळा झालो आहे!

²⁸ “आणि आता जर तुम्ही असा विचार केला की, ‘आम्ही कसे त्याला नीच करू, कारण समस्येचे मूळ तर त्याच्यामध्येच आहे,’

²⁹ तुम्ही स्वतः तलवारी विषयी भय धरावे; कारण क्रोधाची शिक्षा तलवारीने येणार, आणि मग न्याय अस्तित्वात आहे हे तुम्हाला समजेल.”