لوقا 17 - مازندرانیگِناه، ایمان، وظیفه 1 بعد عیسی به شه شاگِردون بائوته: «از لغزشها فرار نَوونه هاکاردن اما وای بر کسی که اوناره سبب بَووهه. 2 وِره بِهتِر اینکه که اتا سنگ اسیو وِنه گِردن دوِندن و دِمبِدن دِریا دِله تا اینکه باعث لغزش اَتّا نو ایمان بَووهه. 3 پس شه ر مواظب بوشین. «اگه ته برار گِناه هاکانه وِ رِه توبیخ هاکان و اگه توبه هاکارده وِره بِبَخش. 4 اگه هفت بار در روز به ته گِناه هاکارده و هفت بار ته پَلی بییَمو و بائوته: ‹توبه کامبه› وِ رِه ببخش.» 5 رسولان به عیسی خِداوند بائوتِنه: «اَمه ایمان رِه زیاد هاکان!» 6 عیسی خِداوند جِواب هادا: «اگر ایمانی به کوچکی دونۀ خردل داشته بوشین توننی به این توت دار بایرین از ریشه بَکِندِسته در دریا کاشته بَووهه و شِمه دستور رِه انجام دِنه. 7 «کدوم تایه شما که وقتی وِنه نوکِر از شخم بَزِن یا چراهیدنه گوسفندها، صحراجه بَر دَگِرده وِ رِه بایره: بور هِنیش و بَخور؟ 8 آیا نایینه: ‹مه شام رِه آماده هاکان و مه جه پذیرایی هاکان تا بخارم و بعد ته بخور؟› 9 آیا وِنه نوکِر وِره منّت کانده که وِنه دستور رِه انجام دِنه؟ 10 پس شِما هِم وقتی اونچه به شِما دستور هادانه انجام حادین بایرین: ‹ما نوکرانِ بی لیاقِتیمی و تنها انجام وظیفه هاکاردیمی.› » شفای ده تا جذامی 11 عیسی راه دِله که دَشیبییه اورشلیم از مرز سامره و جلیل دیه رد بییه. 12 پس وقتی راه دِله وارد اَتّا دِه بَییه، دَه تا جذامی عیسی جه برخورد هاکاردنه. اونا دیر دست هِرِسّانه 13 با صدای بِلِند داد کِشینه و گاتنه: «ای عیسی ای اِستا بر اما ترحم هاکان.» 14 وقتی عیسی اوناره بَدیه بائوته: «بورین و شه رِه به کاهنون نشون حادین.» اونا راه دَکِتِنه و در میانۀ راه جذام جه پاک بَیینه. 15 اَتّا از اونا وقتی بَدییه که شفا بَییته در‌حالی‌که با صدای بِلِند خِدا رِه ستایش کارده بردَگِردِسته؛ 16 و شه رِه عیسی لینگه سَر دِمبِدا و وِنجه تَشَکر هاکارده. اون جذامی سامری بی‌یِه. 17 عیسی بائوته: «مگر تموم اون ده نفر پاک نَیینه؟ پس نُه نفر دیگر کاجه دَرِنه؟ 18 آیا بجز این غریبه، هیچ کس دیگه بر نَگِردِسته تا خِدا رِه سپاس بایره؟ 19 بعد وِ رِه بائوته: راست بَووش و بور ته ایمان ته رِه شفا هادا.» بییَموهَنه پادشاهی خِدا 20 عیسی در جِواب فَریسیون که بَپورسینه پادشاهی خِدا کی اِنه بائوته: «بییَموهِنه پادشاهی خِدا رِه نَتونی بَوینین 21 و کسی نایینه اینجه یا اونجه دَرِه اینِسّه که پادشاهی خِدا در درونِ شما دَرِه.» 22 بعد به شاگِردون بائوته: «زمانی اِنه که آرزو کاننی اَتّا از روزهای انسان ریکا رِه بَوینین اما نَووینی. 23 مردِم شِما رِه گاننه: ‹وِ اینجه دَره یا وِ اونجه دَره.› اما دِنبالِ اونا نَشویین. 24 اینِسّه که انسان ریکا روزی اِنه که مثل صاعقه که در اِتّا آن دِرَخشِنه و آسمون رِه از کران تا کران روشن کانده. 25 اما انسان ریکا اول بایِد خَله رنج بَکِشه و این جماعت جه طرد بَووشه. 26 قبل از بیمونه انسان ریکا روزگار مثلِ روزهای نوح هَسّه. 27 مردِم خاردِنه و نوشینه و زن گِتِنه و شی کاردِنه تا اون روز که نوح بورده کشتی دِله. بعد سِل بیموهه و همه رِه هلاک هاکارده. 28 در زِمان لوط هِم اینتی بییه. مردِم سرگرم بخاردن و بَنوشتِن و خرید و فروش و زراعت و عمارت بینه. 29 اما اتا روز که لوط سدوم رِه وِل هاکارده تَش و گوگرد از آسمون بِبارِسته و همه رِه هلاک هاکارده. 30 روز ظهور انسان ریکا هَمینجوری هَسّه. 31 در اون روز کسی که شه سِره پشت بوم دَره و وِنه اثاث سِره دِله درِه برای بَوردن اثاث سره دِله نَشوهه. و اون که شه باغ دِله دَره هِم، شه سِره بر نَگِرده. بلکه در فِکر نجات دَووشه. 32 لوط زِنا رِه به یاد بیارین که چیتی بییه! 33 هر کی بخواهه شه جان رِه حفظ هاکانه اون رِه از دست دِنه و هر کی شه جان رِه خِدا دست هاده اون رِه حفظ کانده. 34 شِما رِه گامبه در اون شو از دِتا نفر که اتا جا بَخاتِنه اَتّا به آسمون بَوِرده وونه و اتا نَفر دیگه موندنه. 35 و از دِتا زن که در اِتّا جا گندم اسیو کانه اَتّا به آسمون بَوِرده وونه و اتا نَفر دیگه موندنه. 36 و هِم از دِتا مرد که در باغ دِله دَرنه اَتّا به آسمون بَوِرده وونه و دیگری موندنه.» 37 شاگِردها بَپورسینه: «سَرورم کاجه بَوِرده وونه؟» جِواب هادا: «هر جا اتا لاشه دَووشه لاشخورها اونجه جمع ووننه!» |
© Mazanmedia
Wycliffe Bible Translators, Inc.