لوقا 10 - مازندرانیاعزام هفتاد شاگرد 1 پس از اون عیسی هفتاد نفر دیگر رِه هِم تعیین هاکارده و اوناره دِتا دِتا شه پیشاپیش به هر شهر و دیارِ اطراف بَرِسِندییه که قِرار بی‌یِه بوره اونجه. 2 ویشونه بائوته: «محصول زیاد هسته اما کارگر کَم. پس از صاحب محصول بخواهین تا کارگر ویشتِری برای دروی شه محصول بَرِسِنده. 3 بورین! مِن شِما رِه گوسفند واری رِسِندمبه وِرگها دِله. 4 کیسۀ پول یا کوله‌بار یا کُش شه هِمراه نَوِرین؛ راه دِله هیچ کس ره سلام نَکانین. 5 به هر سِره‌ای که شونِنی اول بایرین: ‹سِلام بر اهالی این سِره.› 6 اگه در اون سِره کسی از اهل صلح و سِلام بوشه سِلام شِما بر وِه قِرار گِننه؛ وگرنه، به خود شِما بَر گِردِنه. 7 اون سِره دِله بَمونین و هر چی شِما رِه هادانه بخورین اینِسّه که کارگر مستحق شه حقوق هَسّه. از این سِره به سِره دیگه نَشویین. 8 وقتی وارد شهری بَیینی و شِما رِه به‌گرمی قبول هاکاردنه، هر چی در جلوی شِما بیهِشتِنه، بَخارین. 9 مَریض‌ها اونجه رِه شفا هادین و بایرین: ‹پادشاهی خِدا به شِما نزدیک بَییه.› 10 امّا وقتی به شهری بوردینی و شِما رِه نِخاستِنه به کوچه‌های اون شهر بورین و بایرین: 11 ‹اِما شِمه خاک شهرِ که اَمه لینگِ سَر هِنیشتِه ره تِکون دیمبی اما بِدونین که پادشاهی خِدا نزدیک بَییه.› 12 اطمینان دارین که در روز جزا، تحمل مجازات شهرِ سدوم آسونتر هَسّه تا برای اون شهر. 13 «وای بر ته ای خورَزین! وای بر ته ای بیت‌صِیْدا! اینِسّه که اگه معجزه‌های که در شِما انجام بَییه در صور و صیدون انجام گِته مردِم اونجه خَله وقت پیش در پلاس و خاکستر نیشبینه و توبه کاردِنه. 14 اما در روز جزا تحمل مجازات، برای صور و صیدون آسونتر هَسّه تا شِمِسته. 15 و ته ای کفرناحوم، آیا تا آسمون بالا شونی؟ ابداً بلکه تا عمقِ جَهندم سرنگون وونی.» 16 بعد عیسی بردَگِردِسته شه شاگِردونِ بائوته «هرکی شِما ره گوش هاداهه مه ره گوش هاداهه و هرکی شِما ره رد هاکانه مه ره رد کانده امّا هرکی مه ره رد هاکانه فرستندۀ مه ره رد هاکارده.» شاگِردون از مأموریت بَردَگِردِستِنِ 17 اون هفتاد نفر با شادی بَردَگِردِستِنه و بائوتِنه: «سرور ما حتی دیوها هِم وقتی ته اسمه یارمبی اَمجه اطاعِت کاردِنه.» 18 ویشونه بائوته: «شِیطون ره بَدیمه که برقِ واری آسمونجه کَته بِنه. 19 اِسّا شِما رِه قِدرِتِ دِمبه که مَرها و عقربها و تموم قِدرِتِ اَمه دِشمِنون ره لینگِ زیر له هاکانین و هیچ‌چی شِما ره آسیب نَرِسِنده. 20 امّا از این خِشحال نَووشین که ارواح شِمه جه اطاعِت کانه بلکه شادی شِما از اینا بُوشه که شِمه اسم آسمون دِله بَنوشتوهه.» 21 در همون زِمان عیسی در روحِ خِدا به‌وجد بییَمو و بائوته: ای پی‌یِر، صاحب آسمون و زمین ته رِه پَرستش کامبه که این حقیقت رِه از دانایون و خردمندون پنهون کاندی و شه وَچه هاسّه نمایون کاندی. اَره ای پی‌یِر اینِسّه که ارادۀ خوب ته این بی‌یِه. 22 بعد بَردَگِردِسته جمعیت بائوته «مه پی‌یِر همه چیزه به مِن بسپارسته. هیچ‌کس نَدونده ریکا کی هَسّه جز پی‌یِر و هیچ‌کس نَدونده پی‌یِر کی هَسّه جز ریکا و اونایی رِه که ریکا بخواهه وِ رِه بر اونا نمایون کانده.» 23 بعد در خلوت، رو هاکارده به شاگِردون و بائوته: «خِشبِحال چِشی که اونچه شِما ویننی، وینده. 24 اینِسّه که شما رِه گامبه که خَله از انبیا و پادشاهون آرزو داشتِنه اونچه شِما ویننی بَوینند و ندینه و اونچه شِما اِشناننی بشنائن و نشناستنه.» مَثِل سامری نیکو 25 اتا روز اَتّا از فقیهون راست بَییه تا با این سوال عیسی رِه دام دِله دِمبِده: «ای اِستا چیکار هاکانِم تا وارد بهشتِ جاودان بَووم؟» 26 عیسی در جِواب بائوته: «در تورات چیشی بنوشته هَسّه؟ از اون چیشی فَهمِنی؟» 27 جِواب هادا: « ‹خِداوند شه خِدا رِه با تموم دل، با تموم جان، با تموم قوت و با تموم شه فکر دوست دار؛ و شه همسایه رِه شه واری دوست دار.› » 28 عیسی بائوته: «جِواب دِرِست هادایی. این رِه انجام هاده تا وارد بهشت جاودان بَوویی.» 29 اما وِ که خاسته شه رِه تبرئۀ هاکانه عیسی جه بَپِرسیه: «پس مه همسایۀ کی هَسّه؟» 30 عیسی وِ رِه جِواب هادا بائوته: «اتا مردی از اورشلیم به اریحا شییه. در راه به‌دست راهزنون دَکِته. اونا وِ رِه لخت هاکاردِنه چو بَزونه، و نیمه‌جان وره وِل حاکارنه و بوردِنه. 31 از قضا کاهنی از همون راه رد بییه. اما وقتی وِنه چش به اون مردی دَکَته شه راه رِه کج هاکارده و اتا سمت دیگه جه بورده. 32 اِتّا نفر از طایفه لاوی‌ها هِم اونجه رد بی‌یِه. وِ هِم وقتی به اونجه بَرِسییِه و اون مرد رِه بَدیه شه راه رِه کج هاکارده و از سمت دیگه بورده. 33 اما اتا مسافر بیگانه سامری وقتی اونجا بَرِسییِه و اون مردی رِه بَدییه وِنه دل اون مردیسته بَسوته. 34 پس وِنه پَلی بورده، وِنه زخمها رو شِراب دَشِندییه و روغن بِمالِسته و اوناره دَوِسته. بعد وِ رِه شه الاغ سر بییشته و به کاروانسرایی بَوِرده و وِنجه پرستاری هاکارده. 35 روز بعد دِتا دینار به کاروانسرادار هادا و وِ رِه بائوته: ‹این مردی جه پرستاری هاکان و اگه ویشتِر از این خرج هاکاردی، وقتی بردَگِردِستِمه تِره دِمبه.› 36 اِسّا به‌نظر ته کدومتا از این سه نفر همسایۀ اون مردی بی‌یِه که راهزنون دست دَکِته؟» 37 وِ جِواب هادا: «اون که وِنه دل وِنِسته بَسوته.» عیسی وِ رِه بائوته: «بور و ته هِم این کار رِه هاکان.» مَریِم و مرتا سِره دِله 38 وقتی در راه دَیینه، به اتا ده بَرِسینه. اونجه اتا زِنا که وِنه نوم مارتا بی‌یِه عیسی رِه شه سِره دعوت هاکارده. 39 مارتا اتا خاخِر داشته به‌نام مَریِم. مَریِم خِداوند لینگ پَلی هِنیشتِه و به حرفهای وِ گوش کارده. 40 اما مارتا که سخت مشغول درست هاکاردن غذا شه مهماناسّه بی‌یِه عیسی پَلی بییَمو و بائوته: «سَروَرم، آیا ته رِه باکی نییه که مه خاخِر مه رِه در کار پذیرایی دست‌تنها بییِشته؟ وِ رِه بایر که مه رِه یاری هاکانه!» 41 خِداوند جِواب هادا: «مارتا! مارتا! ته رِه خَله چیزها نگران و مضطرب هاکارده 42 در صورتی که تنها اتا چیز لازم هَسّه. و مَریِم اون چیز بهترِ انتخاب هاکارده که وِنجه پس بَییته نَوونه.» |
© Mazanmedia
Wycliffe Bible Translators, Inc.