Waiz 2 - Kurmanji Încîl

Zewq û sefa jî pûç in

¹ Min di dilê xwe de got: “Ka were li tehma zewqê binêre, baş e, ne baş e bibîne.” Va ye ew jî pûç e.

² Min ji bo kenînê got: “Dînîtî ye” û ji bo şahiyê jî got: “Bi kêrî çi tê?”

³ Min biryar da bi şerabê şa bim û li pey bêaqiliyê bikevim, lê şehrezayiyê jî rêberiya min dikir. Min dixwest bizanibim di çend rojên jiyana mirov de, çi ji bo wî baş e.

⁴ Min karên mezin kirin, ji xwe re xaniyan ava kirin û rez danîn.

⁵ Min ji bo xwe bexçe û xerzik danîn û di nav de her cure darên fêkiyan danîn.

⁶ Min ji bo avdana wan daristanan lîç çêkirin.

⁷ Min xulam û xadim standin, koleyên li mala min hatibûn dinyayê jî hebûn. Gelek malê min, pez û dewarên min hebûn. Hem jî, ji hemûyên ku beriya min li Orşelîmê mane bêtir bûn.

⁸ Min ji bo xwe zêr û zîv, ji xezîneyên padîşah û herêmên bindestkirî civandin. Stranbêjên min ên jin û mêr û gelek jinên min ên ku mirov jê zewqê distîne hebûn.

⁹ Ez ewqas dewlemend bûm ku li Orşelîmê kesekî bi qasî min dewlemend nebû. Şehrezayiya min jî dev ji min berneda.

¹⁰ Min tu tiştê ku çavê min xwest ji bo xwe texsîr nekir. Min dilê xwe ji tu şahiyê bêpar nehişt. Çimkî dilê min bi hemû keda min şa dibû Û para min a ji hemû keda min ev bû.

¹¹ Çaxê min li hemû karên destên xwe Û keda di ber de dayî nêrî, Min dît ku va ye her tişt pûç e û wek ketina pey bayê ye. Li ser rûyê erdê tu qezenc tunebû.

Şehrezayî ji bêaqiliyê çêtir e

¹² Ez dîsa fikirîm ka şehrezayî, dînîtî û bêaqilî çi ye? Ma kesê ku dikeve cihê padîşah, Ji bilî tiştên ku berê hatine kirin, dikare çi bike?

¹³ Min dît ku ronahî di ser tariyê re, Şehrezayî jî di ser bêaqiliyê re ye.

¹⁴ Zilamê şehreza bi çavên serê xwe dibîne, Lê yê bêaqil di tariyê de rêve diçe. Lê min fêm kir, ya ku tê serê herduyan yek e.

¹⁵ Û min di dilê xwe de got: “Ya ku tê serê kesê bêaqil, wê bê serê min jî. Îcar çima ez evqas şehreza bûme?” Loma min di dilê xwe de got: “Ev jî pûç e.”

¹⁶ Çimkî wek yê bêaqil, kesê şehreza jî di rojên pêş de tê jibîrkirin. Di pêşerojê de herdu jî nayên bîra kesî. Heyf e ku kesên şehreza jî wekî yên bêaqil dimirin.

Xebat jî pûç e

¹⁷ Îcar min ji jiyanê nefret kir, Çimkî ya ku li ser rûyê erdê dihat kirin, Ji min re giran hat. Her tişt pûç e, Wek ketina pey bayê ye.

¹⁸ Min ji hemû keda xwe ya ku min li ser rûyê erdê da, nefret kir. Çimkî ezê her tiştî ji yê ku piştî min tê re bihêlim.

¹⁹ Kî dizane ka wê şehreza yan bêaqil be? Dîsa jî wê li ser her tiştî rûne ku min li dinyayê bi ked û şehrezayî dest xist. Ev jî pûç e.

²⁰ Loma min hêviya xwe ji hemû keda xwe ya ku min li ser rûyê erdê daye birî.

²¹ Çimkî mirov hene ya ku bi ked, zanîn, şehrezayî û jêhatîbûna xwe bi dest dixin, ji kesekî ku keda xwe di ber re nedaye re dihêlin. Ev jî pûç û xerabiyeke mezin e.

²² Çi feydeya mirov ji hemû keda wî û xemxwarina wî ya li ser rûyê erdê heye?

²³ Hemû rojên wî, karên wî derd û keder in. Bi şev jî dilê wî rihetiyê nabîne. Ev jî pûç e.

²⁴ Ji bo mirovan ji xwarin, vexwarin û şakirina canî ya bi kedê çêtir tiştek tuneye. Min dît ku ev jî, ji Xwedê ye.

²⁵ Çimkî bêyî wî, kî dikare bixwe û kî dikare zewqê bibîne?

²⁶ Çimkî Xwedê şehrezayî, zanabûn û şabûnê dide zilamê ku jê razî ye. Îcar Xwedê, karê civandin û danîna ser hev dide yê gunehkar, ji bo ku piştre bide kesê qenc. Ev jî, ji bo mirov pûç û wek ketina pey bayê ye.