Methelokên 8 - Kurmanji Încîl

Guh bide şehrezayiyê

¹ Ma şehrezayî gazî nake? Ma fêmdarî dengê xwe bilind nake?

² Ew li ser bilindciyan, li ser kêleka riyan, Li ser riyên digihîjin hev disekine.

³ Li ber dergehan, li ber devê bajêr, Li ber deriyên bajêr diqîre û dibêje:

⁴ “Mirovno! Ez gazî we dikim, Banga min li kurên mirovan e.

⁵ Sexikno, bi feraset bin, Bêaqilno biaqil bin.

⁶ Bibihîzin, çimkî ezê gotinên hêja bêjim, Wê lêvên min ji bo peyvên rast vebin.

⁷ Wê devê min rastiyê bêje, Xerabî jî, ji lêvên min re kirêt e.

⁸ Hemû gotinên devê min rast in, Tu tiştê wan ên xwar û dijwar tuneye.

⁹ Ji bo kesê fêm dike, hemû heq in, Ji bo kesê zana, ew rast in.

¹⁰ Ne zîv lê şîreta min hilînin, Ji zêrê xas zêdetir zanînê hilînin.

¹¹ Çimkî şehrezayî ji cewheran çêtir e, Hemû tiştên tu dixwazî, wekî wê nabe.

¹² “Ez şehrezayî me, bi ferasetê re rûdinim, Ez zanîn û fêmdariyê bidest dixim.

¹³ Tirsa Xudan, nefreta ji xerabiyê ye. Loma ez ji quretî û pozbilindiyê, Ji riya xerab û gotinên şaş nefret dikim.

¹⁴ Şîret û şehrezabûn ên min in, Fêmdarî û hêzdarî yên min in.

¹⁵ Bi riya min padîşah padîşahiyê dikin, Mîr edaletê pêk tînin.

¹⁶ Bi riya min serwer, esilzade Û hemû serekên adil serweriyê dikin.

¹⁷ Kesên ji min hez dikin, ez ji wan hez dikim, Kesên ji dil û can li min digerin, min dibînin.

¹⁸ Rûmet û dewlemendî, Serweta domdarî û firehî bi min e.

¹⁹ Berê min ji zêr, heta ji zêrê xas çêtir e, Fêkiyê min ji zîvê bijare baştir e.

²⁰ Ez di riya edaletê de, Di nav rêçikên heq de dimeşim

²¹ Ku kesên ji min hez dikin, bikim xweyê serwetê Û xezîneyên wan dagirim.

²² “Xudan di destpêka karê xwe de, Di pêşiya kirinên xwe yên qedîm de ez afirandim.

²³ Ji herheyiyê ve, di destpêkê de, Hê beriya dinyayê, ez hatim cihê xwe.

²⁴ Gava hê kûrahiyên avê, Kaniyên gur tunebûn ez çêbûm.

²⁵ Beriya çiya hatibûn bicihkirin, Beriya rakirina giran, ez çêbûm.

²⁶ Hê Xudan erd, zevî Û axa pêşî ya dinyayê çênekiribûn,

²⁷ Gava wî ezman ava kirin, ez li wir bûm. Çaxê wî qûbe danî ser rûyê kûrahiyan,

²⁸ Gava wî li jor ewr çêkirin, Çaxê wî kaniyên kûrahiyan qayîm kirin,

²⁹ Gava wî sînorê deryayê danî Ku av ji emrê wî derbas nebe, Çaxê wî bingeha dinyayê saz dikir,

³⁰ Ez wekî avahîsaz, li ba wî bûm. Ez her roj dilşahiya wî, Herdem li pêşberî wî dilgeş bûm.

³¹ Ez bi dinyaya wî dilgeş, Bi mirovan dilşa dibûm.

³² “Niha lawikno, min bibihîzin! Xwezî bi wan ên ku miqateyê riyên min in.

³³ Guhdariya şîretê bikin û şehreza bin, Wê navêjin pişt guhê xwe.

³⁴ Xwezî bi wî mirovî ku min bibihîze, Kesê her roj li ber dergehên min disekine, Li ber kêlekên deriyên min li bendê dimîne.

³⁵ Çimkî kesê min dibîne, jiyanê dibîne Û Xudan jê razî dibe.

³⁶ Lê kesê xwe ji min dûr dixe, Zorê li canê xwe dike. Hemû kesên ji min nefret dikin, Ji mirinê hez dikin.”