Methelokên 7 - Kurmanji Încîl

¹ Lawo, gotinên min pêk bîne, Emrên min li ba xwe bihêle.

² Emrên min pêk bîne û bijî, Hînkirina min biparêze, wekî bîbika çavê xwe.

³ Wan bike gustîl û bixe tiliya xwe, Li ser textê dilê xwe binivîse.

⁴ Ji şehrezayiyê re bêje: “Tu xwişka min î!” Fêmdariyê meriva xwe bibîne

⁵ Ku ew te ji jina çavlider Û ji zimanşîrîniya jina bêwefa biparêzin.

⁶ Min ji pencereya mala xwe, Ji şibakeya xwe li derve nêrî

⁷ Û di nav mirovên sexik, Di nav xortan de, Min xortekî kêmaqil dît.

⁸ Ew di goşeya kuçeya wê jinikê re derbas dibû, Ber bi riya mala wê ve diçû.

⁹ Gava bû êvar û roj çû ava, Gava tarî ket erdê,

¹⁰ Va ye jinikek pêşwaziya wî kir. Ew wekî fahîşeyeke xemilandî û fêlbaz bû.

¹¹ Ew jineke şerûd û serhişk e, Lingên wê li malê namîne.

¹² Li kuçe û kolanan e, Li serê her goşeyê kemînan datîne.

¹³ Wê ew girt, ramûsa Û bêyî ku şerm bike jê re wiha got:

¹⁴ “Êdî ez mecbûr mam qurbanên aştiyê pêşkêş bikim, Min îro soza xwe pêk anî.

¹⁵ Li ser vê yekê ez derketim Ku pêşwaziya te bikim Û li te bigerim. Va ye min tu dîtî!

¹⁶ Min kincên rengîn ku ji kitanê Misrê ne Danîn ser nivîna xwe.

¹⁷ Min mûr, ûd û darçîn, Bi ser nivîna xwe de wer kir.

¹⁸ De were, em heta serê sibê hevşa bin, Em kêfa evîna xwe bikin.

¹⁹ Çimkî mêrê min ne li mal e, Ew çûye riyeke dûr.

²⁰ Wî kîsê pere xist destê xwe, Wê heta heyva çardehşevî venegere.”

²¹ Wê bi gotinên balkêş ew qane kir, Bi zimanşîrîniya xwe ew da pey xwe.

²² Wekî gayê diçe ber kêrê, Wekî xezala dibeze dafikê, Ew mirov yekser ket pey wê.

²³ Heta ku tîr kezeba wî qul bike, Ew wekî çivîka dikeve dafikê, Nizane ev yek wê bibe sedema mirina wî.

²⁴ Niha lawikno, min bibihîzin, Guhdariya gotinên devê min bikin.

²⁵ Nehêlin dilê we ber bi riya wê ve bizivire, Ber bi rêçikên wê ve averê nebin.

²⁶ Çimkî zilamên bûne qurbanên wê gelek in. Hejmara kuştiyên wê zêde ne.

²⁷ Mala wê riya diyarê miriyan e, Ew rê berjêrî odeyên mirinê dibe.