Hoşêya 7 - Kurmanji Încîl

¹ “Kengê min xwest şifayê bidim Îsraêl, Sûcên Efrayîm, Xerabiyên Sameryayê derdikevin meydanê. Ew hîle dikin. Diz dikevin malan, Li derve komên rêbiran şelandinê dikin.

² Lê ew nafikirin, Ez tevahiya xerabiyên wan tînim bîra xwe. Gunehên wan ew dorpêç kirine, Va ye li ber çavê min in.

³ “Padîşah bi xerabiyên xwe, Serekan bi derewên xwe dilşa dikin.

⁴ Hemû zinakar in. Dilê wan wek tenûra nanpêj disincire; Ewqas gur û geş e ku heta hevîr bistre û tirş bibe, Hewce nake nanpêj tenûrê tev bide.

⁵ Di roja şahiya padîşahê me de, Serek xwe ji ber dijwariya şerabê nexweş kirin. Padîşah jî dest da tinazkaran.

⁶ Bi fen û fûtên xwe, Dilê xwe wek tenûrê amade dikin. Hêrsa wan tevahiya şevê didome. Gava dibe serê sibê, Wek pêta êgir geş dibe.

⁷ Hemû wekî tenûra sincirî ne, Ew serekên xwe dadiqurtînin û dixwin. Tevahiya padîşahên wan ketin, Di nav wan de kesekî ku gazî min bike tuneye.

⁸ “Efrayîm tevli gelên din dibe, Ew bû mîna nanê nîvpehtî.

⁹ Hêza wê xerîban xwar, Lê ew nizane. Por lê spî bû, Lê ew nizane.

¹⁰ Quretiya Îsraêl şahidiyê lê dike. Lê tevî ku wisa ye jî, Li Xwedayê xwe Xudan venegeriyan, Ew lê negeriyan.

¹¹ “Efrayîm wekî kevokeke sexik û bêaqil e; Ew gazî Misrê dikin, Ew diçin Aşûrê.

¹² Gava ew herin, Ezê tora xwe bavêjim ser wan. Ezê mîna teyrên ezmanan wan daxim jêr; Her wekî ji komên wan re hatiye ragihandin, Ezê wan bînim rê.

¹³ Wey li wan! Çimkî ew ji min dûr ketin. Hilweşandin ji wan re! Çimkî wan bêbextî li min kir. Ez dixwazim wan rizgar bikim, Lê wan derew li min kir.

¹⁴ Ji dil lavayî min nekirin, Lê li ser nivînên xwe dizarin. Ji bo dexil û şeraba nû Xwe bi kêran birîndar dikin, Pişta xwe didin min.

¹⁵ Min ew perwerde kirin, Hêz da zendên wan, Lê ew fen û fûtan li min dikin.

¹⁶ Vedigerin, Lê ne ber bi Yê Berz ve; Ew wek kevanê bêkêr bûn. Ji ber hêrsa zimanê wan, Wê serekên wan bi şûran bikevin. Wê ev tişt li welatê Misrê, Bibin sedema tinazan.