Eyûb 7 - Kurmanji Încîl

¹ “Gelo li vê dinyayê keda giran ne ji bo mirovan e? Rojên wan jî ne wekî rojên paleyekî ne?

² Wekî koleyê bêriya siyê kiriye, Wekî karkerê li benda heqê xwe,

³ Mehên beredayî bi mîrasî bûn para min, Şevên biderd para min ketin.

⁴ Çaxê ez radizim, ez dibêjim: ‘Ezê kengê rabim?’ Şev dirêj dibe û heta serê sibê Li ser du aliyê xwe dizivirim.

⁵ Goştê canê min bi ax û kurmikan tije ye, Çermê min hişk dibe û diterike.

⁶ “Rojên min ji mekûka tevnê bi leztir, Bêyî ku hêviyek hebe diqedin.

⁷ Ya Xwedê, bi bîr bîne ku jiyana min hilmek e, Wê çavê min careke din qenciyê nebîne.

⁸ Wê çavên ku niha li min dinêrin careke din min nebînin, Wê çavên te li ser min bin lê ezê tune bim.

⁹ Ewr belav dibe û diçe Û kesê ku dadikeve diyarê miriyan careke din ranabe.

¹⁰ Êdî ew nazivire mala xwe Û êdî cihê wî, wî nas nake.

¹¹ “Loma ezê devê xwe negirim, Bi tengasiya ruhê xwe bêjim, Bi êşa canê xwe bikim gazin.

¹² Qey ez derya yan cinawirê deryayê me Ku te nobedar danî ser serê min?

¹³ Gava min got wê nivîna min, min teselî bike Û dewşeka min giliyê min ê giran rawestîne,

¹⁴ Tu min bi xewnan ditirsînî Û min bi dîtiniyan dibizdînî.

¹⁵ Ji dêla van hestiyên diêşin, Xweziya xwe bi fetisîn û mirinê tînim.

¹⁶ Dilê min ji jiyana min diqeliqe Û heta hetayê naxwazim bijîm. Destê xwe ji min bişo, Çimkî rojên min hilmek in.

¹⁷ “Mirov çi ye ku tu wî mezin bikî, Çi ye ku dilê xwe pê mijûl bikî

¹⁸ Ku tu her sibe bala xwe bidiyê Û hergav wî biceribînî?

¹⁹ Ma tê heta kengê çavê xwe ji ser min nedî alî? Û ma tê nehêlî ez tifa xwe jî daqurtînim?

²⁰ Ya çavdêrê mirovan, Heke min guneh kiribe, min çi bi te kir, Ji bo çi te ez ji xwe re kirim armanc? Û çima ez ji te re bûm bar?

²¹ Ji bo çi tu gunehên min nabexişînî Û sûcê min efû nakî? Çimkî di nêz de ezê bikevim binê axê. Tê pir li min bigerî lê ezê tunebim.”