Eyûb 39 - Kurmanji Încîl

¹ “Gelo tu dizanî pezkovî kengê dizên? Tu rêpaniya dema zayîna xezalan dikî?

² Mehên ku tije dikin tu dikarî bihejmêrî Yan tu bi dema zayîna wan dizanî?

³ Ew xwe xwar dikin û dizên, Ji êşa xwe rizgar dibin.

⁴ Karikên wan xurt dibin û li çolê mezin dibin, Diçin û careke din venagerin.

⁵ “Gelo kê kerê çolê berda, Kê benê kerê girêdayî vekir?

⁶ Ew kerê ku min deşt jê re kir mal Û axa şor min jê re kir sitar.

⁷ Ew bi aloziya bajêr dikene Û qîrîna siwaran nabihîze.

⁸ Ji bo ku biçêre li çiyayan digere Û li her cure şînahiyê digere.

⁹ “Gelo gayê çolê dixwaze xulamiya te bike? Yan li ber afirê te şevê diborîne?

¹⁰ Gelo tu wî dixî bin nîr? An li pey te, li deştan tevrikê dike?

¹¹ Ji ber ku xurt e tu dikarî pê ewle bî? Yan tu karê xwe jê re dihêlî?

¹² Gelo tu bawer dikî ku wê dexlê te bîne, Yan li ser bênderê kom bike?

¹³ “Baskên şetirmerxê fireh in, Lê ne wekî per û baskên leglegê ne.

¹⁴ Çimkî ew hêkên xwe datîne erdê Û wan di bin axê de germ dike.

¹⁵ Ew ji bîr dike ku ling dikarin wan bişikînin Û heywanên çolê wan biperçiqînin.

¹⁶ Çawa ku ne têjikên wê bin Ew bi hişkî bi wan re tevdigere, Beredayî zehmet kişandin ne xema wê ye.

¹⁷ Çimkî Xwedê şehrezayî pê daye jibîrkirin, Wî di fêmdariyê de par nedaye wê.

¹⁸ Lê gava rabe û bazde, Bi hesp û siwarê wî dikene.

¹⁹ “Ma te hêz da hespan? Te gijiya pêl dide li pişta wan kir?

²⁰ Gelo tu wekî kulî wan didî pengizandin? Te hirîna qure û tirsdar daye wan?

²¹ Ew bi simên xwe axa deştê bi dijwarî dikolin, Bi hêza xwe şa dibin û bi ser şervanan ve diçin.

²² Ew bi tirsê dikenin, ew nayên şikandin. Ji ber şûr xwe nadin alî.

²³ Tîrdank, rima birqok û zixt, Li ser pişta wan teqereq e.

²⁴ Bi şid û kelecan erd li ber lingên wan winda dibe, Gava borî bê lêxistin li cihê xwe nasekinin.

²⁵ Bi lêxistina boriyê re ew dikin ‘Hîrehîr!’ Ew ji dûrî ve bêhna şer dikin, Qîrîn û gurmîna fermandaran dibihîzin.

²⁶ “Ma şahbaz bi fêmdariya te hildifire Û baskên xwe ber bi aliyê başûr ve vedike?

²⁷ Ma bi emrê te eylo bilind dibe Û hêlîna xwe li bilindciyan çêdike?

²⁸ Ew li ser zinaran rûdine û bi cih dibe, Zinarên bilind asêgeha wî ye.

²⁹ Ew ji wir çavdêriya nêçîra xwe dike, Çavê wî ji dûrî ve dibîne.

³⁰ Têjikên wî bi xwînê xweyî dibin, Laş li ku derê bin, ew jî li wir e.”