Eyûb 30 - Kurmanji Încîl

¹ “Lê niha kesên ji min biçûktir bi min dikenin! Kesên ku min bavên wan jî nedida ber seyên keriyê xwe!

² Xîreta wan çû, Ji hêza destê wan wê çi bi kêrî min were?

³ Ji xizanî û birçîbûnê diçilmisin, Li beriyê û taristana bêkes, dera ziwa dikeritînin.

⁴ Ji nav deviyan tolikê dicivînin, Xwarina wan koka hêrvistê ye.

⁵ Ew ji nav civakê tên qewitandin, Çawa ku ew diz in, Mirov li pey wan diqîrin.

⁶ Di geliyên tirsdar de Di qulên erdê û şikeftên zinaran de dijîn.

⁷ Di nav deviyan de dizirin, Li bin diriyan diketin paşila hev.

⁸ Ew kurên ehmeqan û zarokên bêeslan bûn, Ji welêt bi qemçiyan tên avêtin.

⁹ “Lê niha ew bi kilaman tinazê xwe bi min dikin, Ez bûm pêkenokê devê wan.

¹⁰ Bîzê wan ji min diçe, dûr dimînin, Ji tûkirina ser çavê min dûr namînin.

¹¹ Xwedê benê min vekir û ez nizim kirim Û wan li ber min hefsarên xwe qetandin.

¹² Ji aliyê rastê ve kesên beredayî bi ser min de tên, Lingên min dehf didin Û ji bo felaketa min palan ava dikin.

¹³ Riya min xera dikin, Bela bi ser min de dişînin. Ew bi tena serê xwe dikin.

¹⁴ Çawa ku di quleke fireh re bikevinê, Bi gurmîna hilweşandinê re gêr dibin û tên.

¹⁵ Tirs û saw ez serobino kirim Û wekî bayê şerefa min qewitand. Xweşiya min wekî ewrê çû.

¹⁶ “Niha ez di nava xwe de dihelim, Rojên tengasiyê bi ser min de girtin.

¹⁷ Bi şev hestiyên min diarin Û êş, min dikeritînin.

¹⁸ Xwedê bi zordarî kincê min digire, Ew berstûka kirasê min, dişidîne.

¹⁹ Wî ez avêtim nav heriyê, Ez bûm wekî toz û xweliyê.

²⁰ “Ez ji te re dikim hewar, lê tu bersivê nadî, Ez li ber te disekinim, tu hema kêliyêkê li min dinêrî.

²¹ Tu beramberî min bêrehm bûyî, Bi qeweta destê xwe zorê li min dikî.

²² Tu min hildidî û li bayê siwar dikî, Tu min di nav bahozê de dibî û tînî.

²³ Çimkî ez dizanim tê min bibî mirinê, Tê min bibî mala ku hemû jîndar lê bicivin.

²⁴ “Bêguman kesekî wêranbûyî, destê xwe vedike An gava felaketek tê, dike hewar.

²⁵ Ma ji bo kesên di tengasiyê de ez nedigiriyam? Dilê min bi hejaran nedişewitî?

²⁶ Gava ez li benda qenciyê bûm, xerabî hat, Ez li hêviya ronahiyê bûm lê tarî hat.

²⁷ Dil û hinavê min dişewite, rihetiya min tuneye, Rojên êş û elem rastî min tên.

²⁸ Ez dilbirîn digerim, tav tuneye, Di nav civatê de jî radibim û dikim hewar.

²⁹ Ez bi çeqelan re bûm bira Û ji kundan re bûm heval.

³⁰ Çermê min reş bû û ji ser min tê xwarê, Hestiyên min ji germê dişewitin.

³¹ Ji çenga min dengê şînê tê, Dengê bilûra min bûye girîn.