Eyûb 17 - Kurmanji Încîl

¹ “Ruhê min êşiya û rojên min tefiyan, Goristan li benda min e.

² Tinazkaran bi rastî dor li min pêçane Û çavê min li ser kêmdîtinên wan e.

³ “Xwedêyo bi xwe bibe kefîlê min! Gelo kî heye dest bavêje min?

⁴ Madem te dilê wan ji serwextiyê re girt, Loma tê wan bilind nekî.

⁵ Kesê ji bo mal û milk bêje: ‘Hevalno!’ Wê roniya çavên kurên wî tarî bibe.

⁶ “Xwedê ez kirim pêkenokê gelan, Mirov tifî rûyê min dikin.

⁷ Çavê min ji kederê qels bû, Hemû endamên bedena min bûn wekî siyekê.

⁸ Dilrast li vê yekê şaş dibin Û bêsûc li dijî xwedênenasan radibin.

⁹ Kesên rast ji riya xwe averê nabin, Kesên destpak her ku diçe hêzdartir dibin.

¹⁰ “Lê hûn hemû dîsa werin! Ezê di nav we de şehreza nebînim.

¹¹ Rojên min derbas bûn, Pîlan û hêviyên dilê min şikestin.

¹² Hûn şev dikin roj û dibêjin: ‘Ronahî nêzîkî tariyê ye.’

¹³ Heke ez li benda diyarê miriyan bim ku bibe mala min Û min nivîna xwe li tariyê raxistibe,

¹⁴ Heke ji çalê re bêjim: ‘Tu bavê min î’ Û ji kurmekî re: ‘Diya min’ an ‘Xwişka min,’

¹⁵ Wî çaxî wê hêviya min li ku be? Wê kî bikaribe hêviya min bibîne?

¹⁶ Gelo wê hêvî bikeve diyarê miriyan? Emê bi hev re herin binê axê?”