Eyûb 14 - Kurmanji Încîl

¹ “Mirov ji jinekê tê dinyayê, Paşê rojên wî kêm in û tije derd in.

² Ew wekî kulîlkan vedibe û diçilmise, Wekî siyê difilite û diçe.

³ Tu çavê xwe davêjî ser yekî wisa Û ji bo dîwana li dijî te min tînî?

⁴ Kî dikare ji qirêjiyê tiştekî paqij derxe? Tu kes nikare!

⁵ Madem rojên wî hatine kifşkirin, Hesabê mehên wî di destê te de ye Û te sînorên ku ew nikare ji wan derkeve kifş kirin,

⁶ Loma çavê xwe ji ser wî bide alî. Çawa kesekî bi destheq dixebite, Bila ew ji rojên xwe razî be.

⁷ “Çimkî ji bo darekê hêvî heye, Bê birîn jî, dîsa zîl dide Û wê şaxên wê kêm nebin.

⁸ Tevî ku koka wê di erdê de pîr dibe Û qurmê wê di axê de dirize jî,

⁹ Gava ew bêhna avê distîne şîn dibe, Wekî şînahiya nû şax dide.

¹⁰ Lê mirov dimire û tune dibe, Mirovê hilma xwe ya dawî daye, li ku ye?

¹¹ Çawa ku ava golekê diqede Û rûbar ziwa û hişk dibe,

¹² Mirov jî wisa radize û ranabe, Heta ezman tune bibe, ew hişyar nabe Û ji xewê nayê rakirin.

¹³ “Xwezî te ez li diyarê miriyan veşartama, Heta hêrsa te derbas dibû, tê ez li wir bihewandama, Tê dem bida min û wê gavê tê ez bi bîr bianîyama.

¹⁴ Gelo mirov bimire dîsa dijî? Heta hemû rojên nobeta min biqedin û biguherin, Ezê bi hêvî bisekiniyama.

¹⁵ Tê gazî bikira, minê bersiva te bida, Tê bêriya karên destê xwe bikira.

¹⁶ Tê gavên min bihejmarta Û li gunehên min mêze nekira.

¹⁷ Tê gunehê min bikira kîsekî û mor bikira, Tê li ser xerabiya min binixamta.

¹⁸ “Lê çiya dikeve û hildiweşe Û zinar ji cihê xwe tê rakirin,

¹⁹ Av keviran hilû dike Û lehî axa erdê radike û bi xwe re dibe, Tu bi vî awayî hêviya mirovan tune dikî.

²⁰ Tu herdem wî têk dibî û ew winda dibe û diçe, Tu rûyê wî diguherînî û dûr dixî.

²¹ Kurên wî bigihîjin rûmetê jî, wê pê nizanibe, Ew kêm bibin jî, wê haya wî jê nebe.

²² Ew tenê êşa canê xwe dizane Tenê ji bo xwe şînê dike.”