Dadger 2 - Kurmanji Încîl

Milyaketê Xudan li gelê Îsraêl hêrs dibe

¹ Milyaketê Xudan ji Gîlgalê derket Boxîmê û ji gelê Îsraêl re got: “Min hûn ji Misrê deranîn û anîn welatê ku min ji bav û kalên we re soz dabû. Min got: ‘Ezê peymana ku min bi we re çêkiriye tu caran xera nekim.

² Divê hûn bi şêniyên welêt re peymanekê çênekin. Gorîgehên wan jî hilweşînin.’ Lê we guhdariya dengê min nekir. We çima wisa kir?

³ Loma ez dibêjim: ‘Ezê ji ber we wan neqewitînim. Wê ji bo we bibin dijmin û îlahên wan jî, ji bo we bibin dafik.’”

⁴ Gava milyaketê Xudan ev tişt ji hemû gelê Îsraêl re got, gel bi dengekî bilind giriya.

⁵ Loma wan navê wê derê Boxîm danî û li wir ji Xudan re qurban serjê kirin.

Mirina Yêşûyê Pêxember

⁶ Yêşû gel berda. Hemû gelê Îsraêl çû ku mîrasa wan ji xwe re bike milk.

⁷ Di tevahiya emrê Yêşû û emrê rîspiyên ku piştî Yêşû sax mane de gelê Îsraêl xulamiya Xudan kir. Wan hemû kirinên Xudan ên mezin ji bo gelê Îsraêl kirine dîtibûn.

⁸ Yêşûyê kurê Nûn, xulamê Xudan sed û deh salî mir.

⁹ Wan ew li Tîmnat-Heresa herêma çiyayî ya Efrayîmê, li bakurê Çiyayê Gaeşê di nav sînorên mîrasa wî de veşart.

Nedilsoziya gelê Îsraêl

¹⁰ Piştî ku tevahiya wî nifşî mir û gihîşt bav û kalên xwe, nifşekî din rabû ku Xudan û ya ku wî ji bo gelê Îsraêl kiriye nizanibû.

¹¹ Gelê Îsraêl tiştên di çavê Xudan de xerab in, kirin. Wan xulamiya Baalan kir.

¹² Wan dev ji Xwedayê bavkalên xwe Xudan berda ku ew ji welatê Misrê deranîn. Ew li pey îlahên gelên din ên ku li der û dora wan dijîn ketin. Ew li ber wan deverû çûn erdê û Xudan hêrs kir.

¹³ Wan dev ji Xudan berda û xulamiya Baal û Eştoretan kir.

¹⁴ Li ser vê yekê hêrsa Xudan li dijî gelê Îsraêl rabû û wî ew dan destê talankarên wan. Wî ew firotin destê dijminên derdora wan ku nikaribûn li ber dijminên xwe bisekinin.

¹⁵ Çawa ku Xudan ji wan re gotibû û sond xwaribû, gava diçûn şer, destê Xudan li dijî wan bû. Loma ew ketin tengasiya mezin.

¹⁶ Li ser vê yekê Xudan dadger derxistin ku wan ji destê talankaran rizgar bikin.

¹⁷ Lê wan guhdariya dadgerên xwe jî nekir. Wan bêbextî kir û da pey îlahan. Ew li ber wan deverû çûn erdê. Wan zû dev ji riya bav û kalên xwe yên ku guh didan emrên Xudan, berda. Wan wisa nekir.

¹⁸ Gava Xudan ji bo wan dadgerek derdixist, Xudan pê re bû û wî dadgerî di hemû rojên xwe de ew ji destê dijminê wan rizgar dikir. Çimkî Xudan ji ber nalîna wan a ku zordaran tengasî dida wan, li ber wan diket.

¹⁹ Lê gava dadger dimiriya, dizivirîn û ji bav û kalên xwe bêtir xera dibûn. Wan dîsa dida pey îlahan, xulamiya wan dikirin û li ber wan deverû diçûn erdê. Wan dev ji tu kar û riya serhişkiyê bernedida.

²⁰ Li ser vê yekê hêrsa Xudan li dijî gelê Îsraêl rabû. Wî got: “Ji ber ku vî miletî peymana min a ku min li bav û kalên wan emir kir xera kir û guhdariya dengê min nekir,

²¹ ezê êdî ji ber wan tu miletî neqewitînim ku Yêşû di dema mirina xwe de hiştiye.”

²² Xudan gelê Îsraêl bi van miletan ceriband, ka wê wekî bav û kalên xwe li ser riya wî bimeşin an na.

²³ Xudan di carekê de ew neqewitandin û nedan destê Yêşû. Xudan ew milet hiştin.