Dadger 19 - Kurmanji Încîl

Lêwiyî û cariyeya wî

¹ Di wan rojan de, gava li welatê Îsraêl padîşah tunebû, li pişta herêma çiyayî ya Efrayîmê Lêwiyiyek dima. Wî ji Bêtlehema Cihûdayê ji xwe re cariyeyek anîbû.

² Cariyeya wî jê hêrs bû, ji ba wî çû Bêtlehema Cihûdayê û li mala bavê xwe çar mehan ma.

³ Mêrê wê rabû çû ba wê ku li ber dilê wê bide û wê bîne malê. Xulamê wî û du ker jî pê re bûn. Jinikê ew bir mala bavê xwe. Çaxê bavê jinikê ew dît, şa bû û xêrhatina wî kir.

⁴ Ew bû mêvanê Xezûrê xwe. Bi hev re xwarin û vexwarin. Zilam sê şevan li wir ma.

⁵ Roja çaran, serê sibê zû rabûn. Gava zava xwest here, bavê jinikê jê re got: “Lez neke, pariyekî nan bixwe, piştre hûnê herin.”

⁶ Herdu rûniştin, bi hev re xwarin û vexwarin. Bavê jinikê ji zavayê xwe re got: “Ji kerema xwe îşev jî bimîne û bila dilê te xweş be.”

⁷ Ew rabû ser piyan ku here, lê xezûrê wî careke din zorê lê kir. Ew rûnişt û wê şevê jî li wir ma.

⁸ Roja pêncan, serê sibê zû rabû ku here. Xezûrê wî got: “Lez neke, heta piştî nîvro bisekine.” Piştre herduyan bi hev re xwarin xwar.

⁹ Gava zilam, carî û xulamê wî rabûn ku herin, xezûrê wî got: “Binêre êdî êvar e. Ji kerema xwe, şeva xwe li vir biborîne û bila dilê te xweş be. Berê êvarê ye. Tê serê sibê zû rabî û herî konê xwe.”

¹⁰ Lê zilam nexwest ku şeveke din bimîne. Rabû, cariyeya xwe hilda û bi du kerên palankirî bi rê ket. Ew gihîşt pêşberî Yevûsê ku Orşelîm e.

¹¹ Gava nêzîkî Yevûsê bûn, roj li ber avabûnê bû. Xulam ji xweyê xwe re got: “Ji kerema xwe, em herin vî bajarê Yevûsiyan û şeva xwe li vir biborînin.”

¹² Lê Xweyî got: “Emê nekevin bajarekî xerîban. Ew ne ji gelê Îsraêl in. Emê berdewam bikin û herin Gîvayê.”

¹³ Bi ser de got: “Were, em nêzîkî Gîvayê yan Ramayê bibin. Emê li yekî ji wan şeva xwe biborînin.”

¹⁴ Bi vî awayî wan berdewam kir. Gava nêzîkî bajarê Gîvaya Binyamîniyan bûn, roj çû ava.

¹⁵ Ji bo ku şeva xwe li Gîvayê biborînin, ji rê averê bûn. Ew ketin bajêr û li meydana bajêr rûniştin. Çimkî tu kesî ew nehewandin.

¹⁶ Evarê, kalemêrek ji karê zeviya xwe vedigeriya. Ew ji herêma çiyayî ya Efrayîmê bû, lê li Gîvayê dima. Xelkê bajêr Binyamînî bûn.

¹⁷ Gava kalemêr serê xwe rakir, rêwiyên li meydana bajêr dîtin. Wî got: “Hûn ji ku tên û bi ku ve diçin?”

¹⁸ Lêwiyî got: “Em ji Bêtlehema Cihûdayê derbasî pişta herêma çiyayî ya Efrayîmê dibin. Ez ji wê derê me. Ez çûbûm Bêtlehema Cihûdayê, lê niha vedigerim mala xwe. Kesî em nehewandin.

¹⁹ Ezbenî, ji bo kerên me ka û êm heye. Ji bo min, cariyeya min û xulamê min nan û şerab ji heye. Tu tiştek kêm tuneye.”

²⁰ Kalemêr got: “Baş e, ezê hewcedariyên we pêk bînim. Lê tenê şevê li meydanê derbas nekin.”

²¹ Bi vî awayî wî ew birin mala xwe û êm da kerên wî. Wan lingên xwe şûştin, xwarin û vexwarin.

²² Gava bêhna xwe vedidan, beredayiyên bajêr, dor li xanî girt. Wan li derî xist û ji kalemêrê xweyê malê re got: “Wî zilamê ku hatiye mala te derxe derve ku em pê re razên.”

²³ Xweyê malê derket derve, çû ba wan û ji wan re got: “Na, birano! Ez ji we rica dikim, xerabiyê nekin. Zilam xwe avêtiye mala min. Hûn vê kirêtiyê nekin.

²⁴ Va ye, keçika min a xama û cariyeya zilêm li hundir in. Ez wan derxim, xerabiya xwe bi wan bikin. Hûn çawa dixwazin bi wan bikin, lê vê kirêtiyê bi vî zilamî nekin.”

²⁵ Lê wan guh neda. Loma Lêwiyî cariyeya xwe girt û ji bo wan derxist derve. Ew pê re razan. Tevahiya şevê, heta serê sibê pê re man. Ber destê sibê wan ew berda.

²⁶ Bi hilatina rojê re, jinik hat û ber deriyê mala ku xweyê wê lê dima, ket erdê. Heta dinya ronî bû jinik li wir ma.

²⁷ Serê sibê xweyê wê rabû, derî vekir ku bide rê û here. Dît ku cariyeya wî li ber deriyê malê ketiye û destê wê li ser şêmîka derî ye.

²⁸ Wî jê re got: “Rabe, em herin.” Wê bersiv neda. Li ser vê yekê wî ew li kerê siwar kir û berê xwe da mala xwe.

²⁹ Gava ew gihîşt malê, wî kêrek anî, cariyeya xwe hilda, ew kir duwanzdeh perçe û şandin seranserê welatê Îsraêl.

³⁰ Her kesê ku ev yek dît, got: “Ji roja ku gelê Îsraêl ji welatê Misrê derketiye heta îro tiştek wiha çênebûye û nehatiye dîtin. Li ser vê yekê bifikirin û bêjin ka emê çi bikin.”