Tîmotʼêyo I 2 - Peymana Nû (Încîl)

Derheqa dua û civînêda

¹ Awa ez hîvî dikim, berî her tiştî bona hʼemû meriva dua bikin, rʼeca kin, lava kin, rʼazîbûnê bidin,

² usa jî bona pʼadşa û hʼemû serwêra, wekî em jîyîneke eʼdil û seqirʼî derbaz kin, bi tʼemamîya xwedênasîyê û maqûlîyê.

³ Li ber Xwedêyê Xilazkirê me ev e qenc û li Wî xweş,

⁴ ku dixwaze hʼemû meriv xilaz bin û rʼastîyê nas kin.

⁵ Çimkî Xwedêk heye û nava Xwedê û merivada jî navçêtîk, Mesîh Îsayê Meriv,

⁶ ku Xwe ji ber kʼirʼîna gişkava da. Ev yek rʼast wextda bû îzbatî, ku Xwedê dixwaze hʼemû xilaz bin.

⁷ Û bona vê yekê ez dannasînkir û şandî hatime kʼifşkirinê, (ez rʼast dibêjim, derewa nakim), necihûyarʼa bûme dersdarê bawerîyê û rʼastîyê.

⁸ Awa ez dixwazim ku mêr her dera destêd xweye hʼelal bilind kin, bê hêrs û bê şerʼ-deʼw dua bikin.

⁹ Usa jî bira kʼulfet bi kʼincêd layîq, şermê û berbihêrîyê xwe bixemilînin, ne ku bi gulî-gujanga, yan zêrʼ, yan bi durʼa, yan jî bi kʼincêd biha,

¹⁰ lê bi kirêd qenc, çawa li wan kʼulfeta dikʼeve, yêd ku navê xwedênasîyê hildane ser xwe.

¹¹ Bira kʼulfet kerʼ hîn be, bi tʼemamîya guhdarîyê.

¹² Ez îzinê nadime kʼulfet, ku hîn bike, ne jî hʼukumî ser mêr bike, lê bira deng neke.

¹³ Çimkî pêşîyê Adem xuliqî, paşê Hêwa

¹⁴ û Adem nexapîya, lê jin xapîya û neheqî kir.

¹⁵ Lê jin hʼalê zarʼanînêda jî wê xilaz be, heger bi berbihêrîyê nava bawerîyê, hʼizkirinê û paqijayîyêda bimînin.