Metta 25 - Peymana Nû (Încîl)

Mesela dehe qîzêd bikʼir

¹ Hingê Pʼadşatîya Eʼzmana wê mîna vê yekê be: Dehe qîzêd bikʼir çʼirêd xwe hildan pêşîya zeʼvêda çûn.

² Ji wan pênc serwaxt bûn, lê pênc bêfeʼm.

³ Bêfeʼma çʼirêd xwe hildan, lê rʼûn xwerʼa hilnedan,

⁴ lê serwaxta tʼevî çʼira rʼûn jî derdanada xwerʼa hildan.

⁵ Gava zeʼva derengî kʼet, hʼemû jî hênijîn û xewrʼa çûn.

⁶ Nîvê şevê dengek hat: ‹Va ye zeʼva tê! Pêşîya wîda herʼin!›

⁷ Hingê hʼemû bikʼir rʼabûn çʼirêd xwe saz kirin.

⁸ Bêfeʼma gote serwaxta: ‹Ji wî rʼûnê xwe bidine me jî, çimkî çʼirêd me vêdisin›.

⁹ Lê serwaxta caba wan da û gotin: ‹Na xêr, ev rʼûn wê tʼêra me û we neke. Qenc e ku hûn herʼine cem yêd ku difiroşin xwerʼa bikʼirʼin›.

¹⁰ Gava ew çûn bikʼirʼin, zeʼva hat û ewêd hazir tʼev wî kʼetine deʼwatê û derî hate girtinê.

¹¹ Paşê bikʼirêd din hatin û gotin: ‹Em xulam, Em xulam! Derî li me veke!›

¹² Lê ewî caba wan da got: ‹Ez rʼast werʼa dibêjim, ez we nas nakim›.

¹³ Awa hʼişyar bimînin, çimkî hûn ne rʼoja hatina Kurʼê Mêriv zanin, ne jî sihʼetê.

Mesela sê xulama

¹⁴ Wî çaxî Pʼadşatîya Eʼzmana wê mîna vê yekê be: Merivek ku wê derkʼeta rʼêwîtîyê, gazî xulamêd xwe kir û hebûka xwe sparte wan.

¹⁵ Pênc telant dane yekî, du telant dane yekî û telantek jî da yekî, her kesîrʼa weke qewata wî û rʼêkʼet çû.

¹⁶ Ewê ku pênc telant standibûn, pêrʼa-pêrʼa çû bi wan kʼirʼî û firot, pêncêd din jî qazinc kirin.

¹⁷ Usa jî ewê ku du telant standibûn, duduyêd din jî qazinc kirin.

¹⁸ Lê ewê ku telantek standibû, çû eʼrd kʼola û zîvê axayê xwe têda veşart.

¹⁹ Pey gelek wextrʼa axayê wan xulama hat û xwest heq-hʼesabê xwe tʼevî wan rʼast ke.

²⁰ Ewê ku pênc telant standibûn pêşda hat, pênc telantêd mayîn jî anîn û got: ‹Axayê min, te pênc telant dabûne min. Va min ser wanda pêncêd din jî qazinc kirine›.

²¹ Axayê wî gotêda: ‹Eʼferim, xulamê qenc û amin! Tu nav tiştêd hindikîda amin mayî, ezê te daynime ser gelek tişta. Bikʼeve şayîya axayê xwe!›

²² Ewê ku du telant standibûn jî hat û got: ‹Ez xulam! Te du telant dabûne min. Va min duduyêd din jî li ser wanda qazinc kirine›.

²³ Axayê wî gotê: ‹Eʼferim, xulamê qenc û amin! Tu nav tiştêd hindikîda amin mayî, ezê te daynime ser gelek tişta. Bikʼeve şayîya axayê xwe!›

²⁴ Lê ewê ku telantek standibû hat û got: ‹Axayê min, min zanibû ku tu merivekî hʼişk î. Ji wî cîyê te neçandîye didirûyî û cîyê ku te ne rʼeşandîye berev dikî.

²⁵ Ez jî tirsîyam û çûm telantê te eʼrdêda veşart. Hanê malê te terʼa be›.

²⁶ Axayê wî lê vegerʼand û gotê: ‹Xulamê xirab û xwerʼanedîtî! Te zanibû ez ji wî cîyê ku min neçandîye didirûm û ji wî cîyê ku min nerʼeşandîye berev dikim,

²⁷ te çima zîvê min neda kʼarkira û ez bihatama min malê xwe bi selef bistanda?

²⁸ Niha telant ji wî bistînin û bidine ewê ku dehe telantêd wî hene.

²⁹ Çimkî yê kʼê ku heye, wîrʼa wê bê dayînê û serda zêde be, lê yê kʼê ku tʼune, çi heye jî wê jê bê standinê.

³⁰ Lê ew xulamê bêkêr bavêjine teʼrîya derva. Li wir wê bibe girî û çʼirke-çʼirka dirana›.

Rʼoja Axretê

³¹ Gava Kurʼê Mêriv tʼevî hʼemû milyakʼeta û rʼûmeta Xweva bê, hingê wê ser tʼextê Xweyî rʼûmetê rʼûnê

³² hʼemû milet wê li ber Wî bicivin. Ewê wana ji hev başqe ke, çawa şivan pêz ji bizina vediqetîne.

³³ Ewê pêz li milê Xweyî rʼastê bide sekinandinê, lê bizina li milê Xweyî çʼepê.

³⁴ Hingê Pʼadşa wê yêd li milê Xweyî rʼastêrʼa bêje: ‹Werin bimbarekbûyîyêd alîyê Bavê Minda! Ew Pʼadşatîya ku bona we ji wextê eʼfirandina dinyayêda hazir bûye war bin.

³⁵ Çimkî Ez birʼçî bûm we xwarin da Min, Ez tʼî bûm we av da Min, Ez xerîb bûm we Ez qebûl kirim,

³⁶ Ez teʼzî bûm we Ez kʼinc kirim, Ez nexweş bûm hûn ser Minda hatin, Ez kelêda bûm hûn hatine cem Min›.

³⁷ Hingê yêd rʼast wê Wîrʼa bêjin: ‹Xudan, me kʼengê Tu birʼçî dîtî û xwarin daye Te? Yan me Tu tʼî dîtî û av daye Te?

³⁸ Me kʼengê Tu xerîb dîtî û Tu qebûl kirî, yan jî Tu teʼzî dîtî û Tu kʼinc kirî?

³⁹ Kʼengê me Tu nexweş yan kelêda dîtî û em hatine cem Te?›

⁴⁰ Pʼadşayê jî wanrʼa bêje: ‹Ez rʼast werʼa dibêjim, heger we qencî ji van xûşk-birêd Mine yê herî biçʼûk yekîrʼa kir, we Minrʼa kir›.

⁴¹ Hingê Ewê yêd milê Xweyî çʼepêrʼa bêje: ‹Nifirʼlêbûyîno! Dûrî Min herʼin nava agirê hʼeta-hʼetayê, ku bona mîrêcin û milyakʼetêd wî hazir bûye.

⁴² Çimkî Ez birʼçî bûm we xwarin neda Min, Ez tʼî bûm we av neda Min,

⁴³ Ez xerîb bûm we Ez qebûl nekirim, Ez teʼzî bûm we Ez kʼinc nekirim, Ez nexweş û kelêda bûm hûn ser Minda nehatin›.

⁴⁴ Hingê ewê Wîrʼa bêjin: ‹Xudan! Me kʼengê Tu birʼçî yan tʼî, yan xerîb, yan bê sitʼar, yan nexweş, yan kelêda dîtî û me alîkʼarî neda Te?›

⁴⁵ Wî çaxî Ewê caba wan bide û bêje: ‹Ez rʼast werʼa dibêjim, heger we qencî ji evêd herî biçʼûk yekîrʼa nekir, we Minrʼa jî nekir›.

⁴⁶ Û evê herʼine cefê hʼeta-hʼetayê, lê yêd rʼast wê herʼine jîyîna hʼeta-hʼetayê».