Metta 21 - Peymana Nû (Încîl)

Îsa bi rʼûmet dikʼeve Orşelîmê

¹ Gava ew nêzîkî Orşelîmê bûn, hatine gundê Beytfacê, çʼîyayê Zeytʼûnê. Hingê Îsa du şagirtêd Xwe şandin

² û wanarʼa got: «Herʼine wî gundê pêşberî xwe û hûnê kʼereke girêdayî ceʼşik ber bibînin. Wan kʼera vekin bînine cem Min.

³ Heger yek werʼa tiştekî bêje, hûn bêjin: ‹Xudanrʼa lazim in› û ewê zû wan bişîne».

⁴ Eva usa qewimî, ku ew gotina bi zarê pʼêxember bê sêrî:

⁵ «Bêjine bajarê Sîyonê: ‹Va Pʼadşê te tê cem te, berbihêr, li kʼerê û ceʼşika kʼerê sîyarbûyî›».

⁶ Şagirt çûn û çawa ku Îsa tʼemî dabû wan usa kirin.

⁷ Kʼer û ceʼşik anîn, kʼincêd xwe avîtine ser wan û Ew li wan sîyar bû.

⁸ Eʼlaleteke giran kʼincêd xwe ser rʼê rʼadixistin, hineka jî çʼiqilê dara dibirʼîn û ser rʼê rʼadixistin.

⁹ Eʼlaleta ku li pêşîya Wî û li pey Wî diçû, dikire qîrʼîn û digot: «Hosanna Kurʼê Dawidrʼa! Bimbarek e Ewê ku bi navê Xudan tê! Hosanna Yê Herî Jorinrʼa!»

¹⁰ Gava Îsa kʼete Orşelîmê, tʼemamîya bajêr hʼejîya û pirsîn: «Ev kʼî ye?»

¹¹ Eʼlaletê got: «Eva Îsayê Pʼêxember e, ji Nisreta Celîlê».

Îsa pʼaristgehêda

¹² Îsa kʼete pʼaristgehê û hʼemûyêd ku pʼaristgehêda tʼucaretî dikirin derxistin. Tʼextêd pʼereguhêrʼa û kʼursîyêd kevotkfiroşa welgerʼandin

¹³ û gote wan: «Nivîsar e: ‹Mala Min mala dua wê bê hʼesabê›, lê we ew kirîye ‹şkefta qaçaxa›!»

¹⁴ Li wir pʼaristgehêda kor û seqet hatine cem Wî û Ewî ew qenc kirin.

¹⁵ Lê gava ku serekêd kʼahîna û qanûnzana ew kʼeremetêd ku Îsa kirin dîtin û usa jî ew zarʼêd ku pʼaristgehêda dikirine qîrʼîn û digotin: «Hosanna Kurʼê Dawidrʼa!» hêrs kʼetin

¹⁶ û gotine Wî: «Tu dibihêyî ev çi dibêjin?» Îsa wanarʼa got: «Belê. We qet nexwendîye ku: ‹Te bi zarêd tʼifal û dergûşa pesindayîn anî sêrî›?»

¹⁷ Û Ewî ew li wir hiştin, ji bajêr derkʼet, çû Beytanyayê û şev li wir ma.

Dara hêjîrêye hʼişkbûyî

¹⁸ Sibehê zû, çaxê Ew vegerʼîya bajêr, birʼçî bû.

¹⁹ Ser rʼê dareke hêjîrê dît, nêzîkî wê bû, lê pêştirî belga tiştekî din pêva nedît û darêrʼa got: «Ji vir şûnda tu hʼeta-hʼetayê ber nedî!» Û dar pêrʼa-pêrʼa hʼişk bû.

²⁰ Gava şagirta ev yek dît, zendegirtî man û gotin: «Çawa ev dara hêjîrê pêrʼa-pêrʼa hʼişk bû?»

²¹ Îsa caba wan da û got: «Ez rʼast werʼa dibêjim, heger bawerîya we hebe û dudilî nebin, hûnê ne tʼenê çi ku hate serê vê dara hêjîrê bikin, lê heger hûn vî çʼîyayîrʼa jî bêjin: ‹Rʼabe xwe bavêje beʼrê›, wê bibe.

²² Heger bawerîya we hebe, hûn çi ku nava duada bixwazin, hûnê bistînin».

Pirsa derheqa hʼukumê Îsada

²³ Gava Ew hate pʼaristgehê û cimeʼt hîn kir, serekêd kʼahîna û rʼûspîyêd cimeʼtê hatine cem Wî û gotinê: «Tu bi çi hʼukumî van kira dikî? Û kʼê ev hʼukum daye Te?»

²⁴ Îsa li wan vegerʼand û got: «Ezê jî tiştekî ji we bipirsim. Heger we caba Min da, Ezê jî werʼa bêjim Ez bi çi hʼukumî van kira dikim.

²⁵ Hʼukumê nixumandina Yûhʼenna ji kʼu bû, ji eʼzmên bû, yan ji meriva bû?» Ewana nav hevda şêwirîn û gotin: «Heger em bêjin: ‹Ji eʼzmên bû›, Ewê merʼa bêje: ‹Lê we çima ew bawer nekir?›

²⁶ Lê heger em bêjin: ‹Ji meriva bû›, em ji eʼlaletê ditirsin, çimkî hʼemûya qebûl dikir ku Yûhʼenna pʼêxember bû».

²⁷ Wana caba Îsa da û gotin: «Em nizanin». Ewî wanrʼa got: «Ez jî werʼa nabêjim ku Ez bi çi hʼukumî van kira dikim.

Mesela du kurʼa

²⁸ Hûn çawa tʼexmîn dikin? Du kurʼêd merivekî hebûn. Ewî kurʼê xweyî mezinrʼa got: ‹Lawo! Îro herʼe nav rʼez, şixul bike›.

²⁹ Ewî lê vegerʼand û got: ‹Ez naçim›, lê paşê pʼoşman bû û çû.

³⁰ Hingê bav çû cem yê din ewî jî aha got: ‹Belê, ezê herʼim bavo›, lê neçû.

³¹ Niha ji van her du kurʼa kʼîjanî gurʼa bavê xwe kir?» Wana gote Wî: «Yê mezin». Îsa jî gote wan: «Ez rʼast werʼa dibêjim, ku xercgir û çʼeʼvder wê berî we bikʼevine Pʼadşatîya Xwedê.

³² Çimkî Yûhʼenna hat ku rʼîya rʼastîyê nîşanî we ke, we ew bawer nekir, lê xercgir û çʼeʼvdera ew bawer kirin. We ev tişt dît jî, lê dîsa hûn li xwe mukurʼ nehatin, ku we ew bawer bikira.

Mesela rʼezê tirîya û rʼezvana

³³ Meseleke din jî bibihên. Merivekî xweyîmilkʼ hebû, rʼezê tirîya danî, dora wê sûr kir hʼewzekî tirîhʼincirʼandinê têda kʼola, hêlaneke nobedara çêkir û ew bi kʼirê da rʼezvana, çû welatekî din.

³⁴ Gava wextê berdayînê nêzîk bû, ewî xulamêd xwe şandine cem rʼezvana, wekî ji berê rʼezê wî jêrʼa bînin.

³⁵ Rʼezvana xulamêd wî girtin, yek kʼutan, yê din kuştin û yekî din jî dane ber kevira.

³⁶ Ewî xulamne din şandin, ji yêd pêşin gelektir û wana usa jî anîne serê wan.

³⁷ Axirîyê, kurʼê xwe şande cem wan û got: ‹Hilbet wê ji kurʼê min şerm bikin›.

³⁸ Lê gava rʼezvan çʼeʼv kurʼê wî kʼetin, hevrʼa gotin: ‹Ev warê wî ye. Werin em vî bikujin û bibine xweyê mîratʼa wî›.

³⁹ Û ew girtin ji rʼez derxistine der û kuştin.

⁴⁰ Lê gava xweyê rʼez bê, wê çi serê wan rʼezvana bike?»

⁴¹ Gotine Wî: «Wê qirʼa wan neheqa bîne û rʼez bide rʼezvanêd usa, yêd ku wê wextda berê rʼezê wî bidinê».

⁴² Îsa gote wan: «We nivîsarêda qet nexwendîye? ‹Ew kevirê ku hosta tʼexsîr kir, ew bû serê eʼnîşkê. Ev yek ji alîyê Xudanda qewimî û li ber çʼeʼvê me hʼeyr-hʼujmekʼar e!›

⁴³ Bona vê yekê Ez werʼa dibêjim, ku Pʼadşatîya Xwedê wê ji we bê standinê û miletekî usarʼa bê dayînê, wekî bona Wî ber bîne.

⁴⁴ Kʼî ku bikʼeve ser vî kevirî, wê hûrdexweşî be û ew kevir bikʼeve ser kʼê, wê wî bihʼincirʼîne».

⁴⁵ Gava serekêd kʼahîna û fêrisîya meselêd Wî bihîstin, feʼm kirin ku Ew bona wan dibêje.

⁴⁶ Kirin ku Wî bigirin, lê ji eʼlaletê tirsîyan, çimkî Ew weke pʼêxemberekî qebûl dikirin.