Metta 15 - Peymana Nû (Încîl)

Rʼaw-rʼizimêd kal-bava û xebera Xwedê

¹ Hingê fêrisî û qanûnzanêd Orşelîmê hatine cem Îsa û gotinê:

² «Çima şagirtêd Te pey rʼaw-rʼizimêd kal û bava naçin? Destneşûştî nan dixwin».

³ Ewî li wan vegerʼand û got: «Lê hûn çima bona rʼaw-rʼizimêd xwe pey tʼemîyê Xwedê naçin?

⁴ Çimkî Xwedê got: ‹Qedirê dê û bavê xwe bigire› û ‹Ewê ku gilîkî qolayî dê û bavê xwerʼa bêje gerekê bê kuştinê›.

⁵ Lê hûn dibêjin: ‹Ewê ku dîya xwerʼa yan bavê xwerʼa bêje: Ew alîkʼarîya ku gerekê ji min bigihîje te ew Xwedêrʼa tê dayînê,

⁶ îdî ji wî nakʼeve ku ew qedirê dê û bavê xwe bigire›. Bi vî awayî bona xatirê rʼaw-rʼizimêd xwe hûn xebera Xwedê dikine xwelî.

⁷ Durʼûno! Îşaya bona we rʼast pʼêxembertî kirîye û gotîye:

⁸ ‹Eva cimeʼta bi zarê xwe qedirê Min digire, lê dilê wan ji Min dûr e.

⁹ Badîhewa Min dihʼebînin, tʼemîyêd meriva çawa qanûnêd Min cimeʼtê hîn dikin›».

Tiştêd ku mêriv dihʼerʼimînin

¹⁰ Hingê Îsa eʼlalet gazî cem Xwe kir û gote wan: «Bibihên û feʼm bikin!

¹¹ Ne ku tiştê diçe dêv, ew meriva dihʼerʼimîne, lê çi ku ji dêv dertê, ew meriva dihʼerʼimîne».

¹² Hingê şagirtêd Wî hatin û gotine Wî: «Tu zanî gava fêrisîya ev xeber bihîst, dilê wan ma?»

¹³ Ewî li wan vegerʼand û got: «Her dara ku Bavê Minî Eʼzmana daneçʼikandîye, wê ji kʼokêva bê rʼakirinê.

¹⁴ Ji wan vegerʼin! Ewe kor in û rʼêberê kora ne. Heger kor rʼêberîyê kora bike, her duyê jî bikʼevine çʼeʼlê».

¹⁵ Petrûs lê vegerʼand û gotê: «Vê meselê merʼa şiroveke».

¹⁶ Îsa got: «Hûn jî hela hê feʼm nakin?

¹⁷ Çima hûn feʼm nakin, çi ku diçe dêv, derbazî nav-dil dibe û derdikʼeve derva?

¹⁸ Lê ew tiştêd ku ji dêv dertên, ew ji dil dertên û hema ev in ku mêriv dihʼerʼimînin.

¹⁹ Çimkî ji dil fikirêd xirab, kuştin, zinêkʼarî, qavî, dizî, derewî, buxdan dertên.

²⁰ Ev in ku meriva dihʼerʼimînin, lê destneşûştî nanxwarin meriva nahʼerʼimîne».

Bawerîya kʼulfeta kenanî

²¹ Îsa rʼabû ji wê derê çû alîyê Sûr û Saydê.

²² Û va kʼulfeteke kenanî ji wan dera hat, kire gazî û gote Wî: «Xudan, Kurʼê Dawid, min were rʼeʼmê. Qîza min cina dikʼeve, gelekî cefê dibîne».

²³ Lê Ewî caba wê neda. Şagirtêd Wî nêzîkî Wî bûn hîvî jê kirin û gotin: «Tiştekî bêje vê, bira dûrî me kʼeve, çimkî pey me kʼetîye dike qarʼe-qarʼ».

²⁴ Ewî cab da û got: «Ez tʼenê bona pezêd mala Îsraêlêye undabûyî hatime şandinê».

²⁵ Lê ew kʼulfeta hat xwe avîte nigê Wî û gotê: «Xudan, alî min bike!»

²⁶ Ewî li wê vegerʼand û gotê: «Ev ne rʼast e, wekî nanê ber zarʼa hildin û bavêjine ber sa».

²⁷ Ewê jî got: «Belê Xudan, ne se jî wan hûrikêd ku ji sifra xweyê wan dikʼevine eʼrdê dixwin?»

²⁸ Wî çaxî Îsa lê vegerʼand û gotê: «Eʼvdê, bawerîya te mezin e. Bira anegorî xwestina te terʼa be». Hema ji wê demê qîza wê qenc bû.

Qenckirina geleka

²⁹ Îsa ji wir çû ber gola Celîlê, rʼabû serê çʼîyê rʼûnişt.

³⁰ Eʼlaleteke giran hate cem Wî, ku tʼevî xwe gelek seqet, kor, lal, şilûşeʼt û nexweşêd mayîn anîbûn û avîtine ber pʼîyêd Îsa. Ewî jî ew qenc kirin.

³¹ Gava eʼlaletê dît ku lala xeber dan, şilûşeʼt qenc bûn, seqet gerʼîyan û çʼeʼvê kora vebûn, zendegirtî man û pesinê navê Xwedêyê Îsraêlê dan.

Îsa çar hʼezara tʼêr dike

³² Îsa gazî şagirtêd Xwe kir û got: «Gunê Min vê eʼlaletê tê. Eva sê rʼoj e tʼevî Min e û tiştekî wanî xwarinê tʼune. Ez naxwazim wan birʼçî verʼêkim ku rʼêva dilê wan xweva herʼe».

³³ Şagirtêd Wî jêrʼa gotin: «Li vê berʼîyê emê ji kʼu haqas nan bînin, wekî evê eʼlaleta giran tʼêr kin?»

³⁴ Îsa wanarʼa got: «Çend nanê we hene?» Wana got: «Hʼeft nan û çend meʼsîyêd hûr».

³⁵ Îsa eʼmir kir ku eʼlalet ser eʼrdê rʼûnê.

³⁶ Ewî her hʼeft nan û ew meʼsî hildan şikirî da û kerkirin. Paşê dane şagirta, şagirta jî dane eʼlaletê.

³⁷ Hʼemûya jî tʼêr xwar û hʼeft zembîl jî tʼijî hûrikêd bermayî berev kirin.

³⁸ Ewêd ku xwarin, pêştirî jin û zarʼa, weke çar hʼezar mêrî bûn.

³⁹ Paşê Ewî eʼlalet verʼêkir, kʼete qeyikekê û hate sînorê Megedanê.