Закариё 1 - Китоби Муқаддас 1992 1999

БОБИ ЯКУМ Даъват ба тавба; зуҳури фариштаи Худованд.

¹ Дар моҳи ҳаштум, дар соли дуюми Дорьёвеш, каломи Худованд бар Закарьёи набии ибни Баракьё, ибни Идду нозил шуда, гуфт:

² «Худованд бар падарони шумо бағоят хашмгин буд,

³ Ва ту ба онҳо бигӯй: Худованди лашкарҳо чунин мегӯяд: сӯи Ман баргардед, мегӯяд Худованди лашкарҳо, ва Ман сӯи шумо хоҳам баргашт, мегӯяд Худованди лашкарҳо.

⁴ Мисли падарони худ набошед, ки анбиёи пешина онҳоро хонда, гуфтанд: „Худованди лашкарҳо чунин мегӯяд: аз роҳҳои бади худ ва аз корҳои бади худ баргардед“, вале онҳо нашниданд ва ба Ман гӯш надоданд, мегӯяд Худованд.

⁵ Падарони шумо — куҷоянд онҳо? Ва анбиё — магар онҳо ба таври абадӣ зиндагӣ мекунанд?

⁶ Аммо суханони Ман ва фароизи Ман, ки ба бандагони Худ анбиё амр фармуда будам, магар ба сари падарони шумо наомад? Ва онҳо баргаштанд ва гуфтанд: „Чунон ки Худованди лашкарҳо қарор дода буд, ки бо мо мувофиқи роҳҳоямон ва корҳоямон амал намояд, ончунон бо мо амал намуд“».

Дидани марде бар аспи ҷиранд.

⁷ Дар рӯзи бисту чоруми моҳи ёздаҳум, ки моҳи шебот бошад, дар соли дуюми Дорьёвеш, каломи Худованд бар Закарьёи набии ибни Баракьё, ибни Идду нозил шуда, чунин гуфт:

⁸ «Имшаб дидам, ва инак марде бар аспи ҷиранд савор буд, ва ӯ дар миёни дарахтони ос, ки дар водӣ буданд, меистод, ва дар ақиби ӯ аспони ҷиранд, тӯруқ ва сафед буданд.

⁹ Ва ман гуфтам: „Инҳо чист, эй оғоям?“ Ва фариштае ки бо ман сухан меронд, ба ман гуфт: „Ман ба ту нишон медиҳам, ки инҳо чист“.

¹⁰ Ва марде ки дар миёни дарахтони ос меистод, ҷавоб гардонда, гуфт: „Инҳо касоне ҳастанд, ки Худованд фиристодааст, то ки бар замин гаштугузор кунанд“.

¹¹ Ва онҳо ба фариштаи Худованд, ки дар миёни дарахтони ос меистод, ҷавоб гардонда, гуфтанд: „Мо бар замин гаштугузор кардем, ва инак, тамоми замин дар оромӣ сокин аст“.

Худованд ба халқҳо таваҷҷӯҳ намекунад.

¹² Ва фариштаи Худованд ҷавоб гардонда, гуфт: „Эй Худованди лашкарҳо! То ба кай бар Ерусалим ва шаҳрҳои Яҳудо, ки ҳафтод сол боз Ту ба онҳо хашм менамоӣ, марҳамат нахоҳӣ кард?“

¹³ Ва Худованд ба фариштае ки бо ман сухан меронд, бо суханони хуб, бо суханони тасаллибахш ҷавоб гардонд.

¹⁴ Ва фариштае ки бо ман сухан меронд, ба ман гуфт: „Нидо намуда, бигӯй: Худованди лашкарҳо чунин мегӯяд: Ман дар бораи Ерусалим ва дар бораи Сион бо рашки бузурге рашк кардам.

¹⁵ Ва бар халқҳои бепарво бағоят хашмгин ҳастам: вақте ки хашми Ман андак буд, онҳо бадиро афзун карданд.

¹⁶ Бинобар ин Худованд чунин мегӯяд: ба Ерусалим бо марҳамат хоҳам баргашт; хонаи Ман дар он бино хоҳад ёфт, мегӯяд Худованди лашкарҳо, ва ресмони андоза бар Ерусалим кашида хоҳад шуд.

¹⁷ Боз нидо намуда, бигӯй: Худованди лашкарҳо чунин мегӯяд: боз шаҳрҳои Ман аз нозу неъмат лабрез хоҳад шуд, ва Худованд боз Сионро тасаллӣ хоҳад дод, ва боз Ерусалимро хоҳад баргузид“».

Дидани чор шох ва чор оҳангар.

¹⁸ Ва ман чашмони худро боло карда, дидам, ва инак чор шох буд.

¹⁹ Ва ба фариштае ки бо ман сухан меронд, гуфтам: «Инҳо чист?» Ва ӯ ба ман гуфт: «Инҳо шохҳоест, ки Яҳудо ва Исроил ва Ерусалимро пароканда кардааст».

²⁰ Ва Худованд чор оҳангарро ба ман нишон дод.

²¹ Ва ман гуфтам: «Инҳо барои чӣ гуна коре омадаанд?» Ва ӯ ба ҷавоб гуфт: «Ин шохҳо Яҳудоро чунон пароканда кардааст, ки касе сари худро наметавонад бардорад; вале инҳо омадаанд, то ки бар онҳо даҳшат оваранд, шохҳои халқҳоеро шикаста партоянд, ки бар замини Яҳудо шох бардоштаанд, то ки онро пароканда намоянд».