Забур 89 - Китоби Муқаддас 1992 1999

ТАРОНАИ ҲАШТОДУ НӮҲУМ Дуо ба ҳузури Худои азалӣ дар бораи таваҷҷӯҳ намудан ба инсон.

¹ Дуои Мусо, марди Худо. Худовандо! Ту асрҳои аср паноҳандаи мо будӣ.

² Пеш аз он ки кӯҳҳо таваллуд ёбад, ва замин ва дуньё самар оваранд, аз азал то абад Ту вуҷуд дорӣ, эй Худо.

³ Инсонро ба ҳолати ғубор бармегардонӣ, ва мегӯӣ: «Банӣ‐одам, баргардед!»

⁴ Зеро ки ҳазор сол дар назари Ту мисли дирӯз аст, ки гузашта бошад, ва мисли посе аз шаб.

⁵ Онҳоро мисли селобе равон мекунӣ; мисли он ки дар хоб бошанд; мисли алафе ки пагоҳӣ мерӯяд,

⁶ Пагоҳӣ месабзад ва гул мекунад, бегоҳӣ пажмурда ва хушк мешавад.

⁷ Зеро ки аз ғазаби Ту адо мешавем, ва аз хашми Ту ошуфта мегардем.

⁸ Гуноҳҳои моро дар пеши назари Худ гузоштаӣ, ниҳони моро дар нури рӯи Худ.

⁹ Зеро ки ҳамаи рӯзҳои мо зери қаҳри Ту гузаштааст; солҳои худро мисли фиғоне ба сар бурдаем.

¹⁰ Рӯзҳои умри мо ҳафтод сол аст, ва агар бақувваттар бошем — ҳаштод сол; вале ифтихори онҳо аз заҳмат ва ҷафо иборат аст, зеро ки зуд гузашта меравад, ва мо низ парвоз мекунем.

¹¹ Кист, ки қуввати хашми Туро донад, ва қаҳри Туро ба андозае ки аз Ту тарсидан лозим аст?

¹² Шумурдани айёми моро дурустакак таълим деҳ, то ки дили пурҳикмат пайдо кунем.

¹³ Баргард, эй Худованд! То ба кай? Бар бандагони Худ шафқат намо.

¹⁴ Саҳаргоҳон моро аз эҳсони Худ сер кун, то ки тамоми умри худ тараннум ва хурсандӣ кунем.

¹⁵ Моро хурсанд кун ба ивази рӯзҳое ки моро гирифтори залолат кардаӣ, ба ивази солҳое ки бадӣ дидаем.

¹⁶ Бигзор аъмоли Ту бар бандагонат зоҳир шавад, ва шавкати Ту бар фарзандони онҳо.

¹⁷ Бигзор ҳусни таваҷҷӯҳи Худованд Худои мо бар мо бошад! Ва амали дастҳои моро бар мо тақвият намо; ва амали дастҳои моро тақвият намо.